PL
Systematyczne badania psychologiczne zjawiska pojawiają się w literaturze anglojęzycznej dopiero od końca lat 80. XX w. Badacze wskazują, że prokrastynacja dotyczy wielu osób, najczęściej jednak pojawia się u studentów. Odsetek dotkniętych zjawiskiem sięga od 70 do 95%. Mimo to doniesień z badań prokrastynacji wśród polskiej młodzieży akademickiej jest, jak dotąd, niewiele. Celem prezentowanych badań była analiza związku pomiędzy wybranymi właściwościami indywidualnymi, czyli cechami osobowości, samooceną i poczuciem własnej skuteczności, a prokrastynacją u studentów. W badaniach wykorzystano: Kwestionariusz Zwlekania (KZ), Inwentarz Osobowości NEO-FFI, Skalę Samooceny SES oraz Skalę Uogólnionej Własnej Skuteczności GSES. Zbadano 140 osób: 75 kobiet i 65 mężczyzn. Stwierdzono brak różnic w zakresie prokrastynacji w zależności od płci. Największe znaczenie predykcyjne dla wszystkich wymiarów zwlekania należy przypisać sumienności. Silnie objaśnia: organizację czasu i systematyczność, siłę woli, świadomość prokrastynacji, prokrastynację jako cechę, niepunktualność. Słabymi predyktorami, i to tylko dla niektórych skal opisujących zwlekanie, okazały się natomiast: ekstrawersja, neurotyczność, otwartość, samoocena i poczucie własnej skuteczności. Badania jednak wymagają kontynuacji. Zwlekanie z wykonywaniem na czas różnych czynności może bowiem wywoływać poważne problemy.