PL
W artykule zaprezentowano krytyczną ocenę współczesnej kondycji nowego Muzeum Śląskiego w Katowicach. Zdaniem autora placówka ta jest obecnie w kryzysie organizacyjnym, związanym z kilkuletnim procesem zatracania pierwotnej idei wyrosłej wokół nowej siedziby oraz stopniowego rozmycia koncepcji nowej misji. Refleksje zaprezentowane w artykule oparte zostały na analizie danych – na oficjalnych dokumentach wytworzonych przez Muzeum Śląskie w Katowicach oraz materiałach medialnych komentujących działalność placówki, a także obserwacji uczestniczącej, prowadzonej z perspektywy insidera społeczności śląskiej i współpracownika naukowego instytucji. Ambitna i nowoczesna wizja nowego Muzeum Śląskiego, bazująca na rewitalizacji poprzemysłowych terenów po Kopalni Węgla Kamiennego „Katowice”, stanowi szansę na „drugie życie” terenów pokopalnianych. Katowicka placówka muzealna podjęła się misji kreowania przestrzeni dla dialogu z przeszłością i dokonaniami współczesności w celu głębszego poznawania Śląska, Polski i Europy. Niestety, nieudolne działania decydentów politycznych, zawirowania na stanowisku dyrektora muzeum, nieudane próby połączenia z bytomskim Muzeum Górnośląskim, brak zrozumienia dla ponadnarodowego, uniwersalnego przekazu historycznego dotyczącego dziejów regionu, doprowadziły do zatracenia pierwotnej idei i rozmycia obranej misji. Kryzys, w jakim znalazło się obecnie Muzeum Śląskie, ma podłoże polityczne i wynika z wykorzystywania instytucji muzealnej do instrumentalnych doraźnych działań władzy.