PL
W artykule zaprezentowano dwa badania poświęcone empirycznej weryfikacji modelu syntetyzującego różne konstrukty opisujące relacje rodzice–dzieci obecne w literaturze ostatnich dekad. Jest to model wymiarów rodzicielstwa zaprezentowany przez Ellen Skinner i współpracowników (2005). Na podstawie szeroko zakrojonego przeglądu literatury, model ten wyróżnia trzy pary konstruktów: ciepło – odrzucenie, struktura – chaos oraz autonomia – przymus. Model Skinner i współpracowników (2005) miał w zamierzeniu być podstawą syntezy wielu różnych konstruktów opisujących relacje rodzice–dzieci, dlatego też rozróżnialność wyróżnionych w nim konstruktów jest sprawą kluczową. W tym artykule przeprowadziliśmy weryfikację modelu w Polsce. Pierwsze badanie zostało przeprowadzone w grupie 969 dorastających, a drugie w grupie 269 rodziców. Okazało się, że model pomiarowy w grupie adolescentów jest dopasowany do danych, ale konstrukty są ze sobą skorelowane tak wysoko, że podważają zasadność ich wyróżniania. W grupie rodziców wysokie skorelowanie konstruktów doprowadziło do niedopasowania modelu do danych. Oznacza to, że uzyskano w zasadzie jedynie ogólny pomiar jakości relacji rodzic–dzieci. W serii analiz bi-factor podjęto próbę określenia znaczenia czynników specyficznych, generowanych poza czynnikiem ogólnym. Próby te zakończyły się częściowym powodzeniem w grupie dorosłych, w której przygotowano krótką wersję kwestionariusza do pomiaru ciepła, struktury i autonomii.