PL
Podstawowe płaszczyzny osobowo-moralnego wzoru funkcjonariuszy mundurowych stanowią istotny element budowania etyki funkcjonariuszy publicznych w ogóle. Formując wspomniane płaszczyzny, odwołano się do modelu aretologicznego urzędnika publicznego, zgodnie z którym należy wyróżnić: cnoty obywatelskie, dobór kadr do służb mundurowych, cechy osobowo-moralne, samodoskonalenie i rozwój służb mundurowych. I nie jest to kwestia mody, kryzysu wartości czy przesadnego podkreślania ideału służby, ale konieczność tworzenia szerszej wizji samych formacji mundurowych, a także utraconego po II wojnie światowej etosu służby publicznej w Polsce. Najważniejsze wydaje się dostrzeżenie jego elementów, ale nie intuicyjnie, lecz uznanie grupy cech moralnych za ważną kategorię zarówno od strony teoretycznej, jak i praktycznej. I chociaż takie pojęcia, jak: cnota obywatelska, służba publiczna czy powołanie do służby, brzmią dziś nieco archaicznie, już samo pytanie: jakie cechy moralne powinien posiadać funkcjonariusz mundurowy, wskazuje na jego podmiotowość oraz zmusza do głębszego zastanowienia. Nie należy się przy tym ograniczać do „sztywnego” katalogu powinności (obowiązkiem funkcjonariusza jest bycie: rzetelnym, odpowiedzialnym), ale traktować kategorie etyczne sytuacyjnie, jak również jako komponenty, które trzeba rozwijać. Lepiej jest przecież powiedzieć: funkcjonariusz mundurowy to osoba pełniąca funkcję publiczną; to ktoś, kto wzbudza zaufanie, nie manipuluje, nie kłamie, dotrzymuje danego słowa, szanuje godność własną i obywatela. Ponadto elementy etyczne nie mogą odnosić się do wybranych fragmentów służby, ale obejmować i przenikać całokształt realizowanych zadań. Prowadzi to wówczas do ich wzmacniania. Największy niepokój budzi fakt braku wyraźnych elementów etycznych w postaci praktycznych implikacji, tak istotnych dla funkcjonariuszy mundurowych. Rozwinięcie tego problemu stanowi przedmiot niniejszego tekstu.