PL
Niniejsza analiza koncentruje się na problematyce interakcji jednostek z matematyką w filmach i stara się pokazać, dlaczego kwestia ścisłości formuł matematycznych nie jest kluczowa dla filmów oraz jakie są ich główne funkcje w tworzeniu świata diegetycznego i zewnętrznego. Aby osiągnąć wyznaczony cel, autorka opiera swoje refleksje na tezie zaproponowanej w Math Goes to the Movies, czyli na tym, że matematyka nie jest prezentowana w filmach tylko jako abstrakcyjna teoria, ale ma też potencjał twórczy. Buntownik z wyboru (1997), Piękny umysł (2001) i Pi (1998) to filmy, jakimi autorka posługuje się jako materiałem badawczym a w których matematyka jest istotną siłą napędową, wpływającą zarówno na stopniowy rozwój, jak i na umocnienie postaci.