Feyerabend i Lenin a zasada partyjności

• Authors: Kilian Krzysztof J.

Title variants

RU

Фейерабенд и Ленин – принцип партийности

EN

Feyerabend, Lenin and the Principle of Party Membership

• Languages of publication: PL

Abstracts

RU

Статья касается малоизвестной темы в творчестве Поля К. Фейер-абенда: − попытки адаптироваться Ленинский принцип партийности для нужд философии науки. Этот принцип и, метод разнообразного предс-тавления, автор использует для подтверждения принципа пролиферации американского философа.

EN

The paper concerns little-known aspect of Paul K. Feyerabend’s intellectual activity, namely, the attempt to adopt the Lenin’s principle of partisanship in the philosophy of science. The partisanship principle together with Feyerabend’s method of multiple representation were conceived as means to strengthen prin-ciple of proliferation.

Keywords

RU

Фейерабенд; Ленин; принцип пролиферации; принцип партийности; принцип предвзятости; метод разнообразного предста-вления

EN

Feyerabend; Lenin; principle of proliferation; principle of partisanship; method of multiple representation

• Publisher: Stowarzyszenie Filozofów Krajów Słowiańskich
• Journal: ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich
• Year: 2013
• Issue: 13
• Pages: 139-154

Contributors

author

Kilian Krzysztof J.

• Uniwersytet Zielonogórski

References

• Agassi J. 2008. „Science and Its History. A Reassessment of the Historiography of Science”. Boston Studies in the Philosophy of Science 253.
• Austin W.H. 1972. „Paradigms, Rationality, and Partial Communication”. Zeitschrift für allgemeine Wissenschaftstheorie Bd. III/2.
• Butts R.E. 1966. „Feyerabend and the Pragmatic Theory of Observation”. Philosophy of Science 33 (4) : 383–394.
• Caldwell B.J. 1980. „A Critique of Friedman’s Methodological Instrumentalism”. Southern Economics Journal 47 (2) : 366–374.
• Coniglione F. 1992. „Irracjonalizm epistemologiczny Paula Feyerabenda”. Poznańskie Studia z Filozofii i Nauki 12 : 111–132.
• Feyerabend P.K. 1965. Problems of Empiricism. W Beyond the Edge of Certainty. Essays in Contemporary Science and Philosophy, R.G. Colodny (ed.), 145–260. New Jersey: Prentice-Hall, Englewood Cliffs.
• Feyerabend P.K. 1966. „Dialectical Materialism and the Quantum Theory”. Slavic Review 25 (3) : 414–417.
• Feyerabend P.K. 1970. „Problems of Empiricism. Part II”. University of Pittsburgh Series in the Philosophy of Science 4 : 275–353.
• Feyerabend P.K. 1975. Against Method. Outline of an Anarchistic Theory of Knowledge. London: New Left Books.
• Feyerabend P.K. 1979. Jak być dobrym empirystą, przekł. K. Zamiara. Warszawa: PWN.
• Feyerabend P.K. 1981. Philosophical Papers, vol. 1, Realism, Rationalism & Scientific Method. Cambridge University Press.
• Feyerabend P.K. 1983. Science in a Free Society. London: Verso.
• Feyerabend P.K. 1993. Against Method. Third Edition. London – New York: Verso.
• Feyerabend P.K. 1996. Przeciw metodzie, przekł. S. Wiertlewski. Wrocław: Wydawnictwo Siedmioróg.
• Feyerabend P.K. 2006. „More Letters by Paul Feyerabend to Thomas S. Kuhn on Proto-Structure”. Studies in History and Philosophy of Science 37 (1) : 610–632.
• Hansen T.E. 1972. „Confrontation and Objectivity”. Danish Yearbook of Philosophy 7 : 13–71.
• Jodkowski K. 1979. „Filozofia nauki Paula K. Feyerabenda. Stadium umiarkowane”. Studia Filozoficzne 11 (168) : 59–75.
• Jodkowski K. 1981. „Polskie wydanie rozpraw Feyerabenda”. Studia Filozoficzne 2 (183) : 159–169.
• Jodkowski K. 1982. „»Wszystko ujdzie«. Anarchizm epistemologiczny Paula K. Feyerabenda”. Akcent 2 (8) : 127–134.
• Jodkowski K. 1982. „Bronię Feyerabenda”. Człowiek i Światopogląd 203 : 48–51.
• Jodkowski K. 1984. „Radykalna epistemologia”. Studia Filozoficzne 11–12.
• Jodkowski K. 1988. Od krytycznego racjonalizmu do anarchizmu metodologicznego. W Profile racjonalności, A.L. Zachariasz (red.), 135–158. Lublin: Wyd. UMCS.
• Jodkowski K. 1990. „Wspólnoty uczonych, paradygmaty i rewolucje naukowe”. Realizm, Racjonalność, Relatywizm 22.
• Jodkowski K. 1998. „Metodologiczne aspekty kontrowersji ewolucjonizm – kreacjonizm”. Realizm, Racjonalność, Relatywizm 35.
• Jodkowski K. 2000. Wybór teorii według Feyerabenda. W Ludwik Fleck o społecznej naturze poznania, W. Sady (red.). Warszawa: Prószyński i S-ka.
• Kordig C.R. 1971. The Justification of Scientific Change. Dordrecht: D. Reidel Publishing Company.
• Lakatos I., P.K. Feyerabend 1999. For and Against Method: Including Lakatos’s Lectures on Scientific Method and the Lakatos-Feyerabend Correspondence, M. Motterlini (ed.). Chicago – London: The University of Chicago Press.
• Lenin W.I. 1955. Dzieła, Tom 31. Kwiecień-Grudzień 1920. Warszawa: Książka i Wiedza.
• Lloyd E.A. 1996. „The Anachronistic Anarchist”. Philosophical Studies 81 (2–3) : 247–261.
• Malec G. 2012. „Naturalizm metodologiczny w sporze ewolucjonizmu z kreacjonizmem w świetle poglądów Paula K. Feyerabenda”. Filozoficzne Aspekty Genezy 9 : 1−24.
• Mitchell W.J.T. 1984. „What Is an Image?”. New Literary History 15 (3) : 503–537.
• Newton I. 2011. Matematyczne zasady filozofii przyrody, przekł. J. Wawrzycki. Kraków: Copernicus Center Press.
• Oberheim E. 2006. „Feyerabend’s Philosophy”. Quellen und Studien zur Philosophie. Band 73.
• Parascandalo R., V. Hösle. 1995. „Three Interviews with Paul K. Feyerabend”. Teleos. A Quarterly Journal of Critical Thought 102 : 115–148.
• Poincaré H. 1908. Nauka i Hypoteza, przekł. M.H. Horwitz. Warszawa: Nakład Jakóba Mortkowicza.
• Poincaré H. 1912. Nauka i Metoda, przekł. M.H. Horwitz. Warszawa: Nakład Jakóba Mortkowicza.
• Preston J., G. Munévar, D. Lamb (eds.). 2000. The Worst Enemy of Science? Essays in Memory of Paul Feyerabend. New York – Oxford: Oxford University Press.
• Sagan D. 2011. „Problem religijnego charakteru teorii inteligentnego projektu”. Studia Philosophica Wratislaviensia 6 : 55–74.