PL
W roku 1906 władze Krakowa zdecydowały się powierzyć zaprojektowanie wnętrz restauracji w świeżo wyremontowanym Starym Teatrze artystom związanym z Towarzystwem Polska Sztuka Stosowana – Edwardowi Trojanowskiemu, Ludwikowi Wojtyczce, Eugeniuszowi Dąbrowie-Dąbrowskiemu, Józefowi Czajkowskiemu. Liczne przebudowy gmachu, przywrócenie mu funkcji teatru, a także brak zrozumienia dla sztuki stosowanej początku XX wieku doprowadził do ich bezpowrotnego zniszczenia. Zlecenie to pozwoliło artystom pokazać rozwiązania stylistyczne jakie proponowało Towarzystwo. Nie była to prosta droga inspiracji jedynie sztuką ludową, lecz czerpanie z szerzej pojętego dziedzictwa polskiego rzemiosła artystycznego i łączenie go z formami zwiastującymi XX-wieczny modernizm. Wnętrza w Starym Teatrze stały się przykładem, że polscy projektanci potrafią stworzyć rozwiązania, które nie będą kopią lub choćby inspiracją wnętrzami kawiarni wiedeńskich lub paryskich, lecz potrafią wytworzyć swój własny język form. Towarzystwo dzięki temu zleceniu mogło zaangażować do pracy miejscowych rzemieślników, z którymi od początku działalności starało się współpracować, a tym samym chciało nobilitować ich pracę, nawiązać nić współpracy artysta – rzemieślnik i pokazać publiczności, że opierając się jedynie na polskich siłach można zrealizować wysokiej klasy projekt. Omawiane i reprodukowane na łamach prasy wnętrza pozwoliły artystom na zaprezentowanie ich umiejętności, co skutkowało kolejnymi zleceniami na wnętrza i meble do instytucji publicznych i prywatnych mieszkań. Szeroko dyskutowane na początku XX wieku zagadnienia związane ze sztuką stosowaną, wytworzyły nawet w pewnym stopniu modę na wnętrza kawiarni, czy restauracji w stylu „polskiej sztuki stosowanej” co czasami skutkowało karykaturalnymi efektami lub ocierało się o kwestię plagiatowania projektów.