PL
Artykuł krytycznie analizuje koncepcję głębokiej mediatyzacji i jej ograniczenia w badaniu relacji online-offline. Na podstawie badań jakościowych polskich instytucji religijnych oraz studium przypadku katolickiej wspólnoty, która rozwinęła działalność cyfrową podczas pandemii COVID-19, identyfikuję trzy kluczowe problemy konstrukcjonistycznej koncepcji mediatyzacji: 1) problematyczną konceptualizację „tempa innowacji", 2) nadmierny nacisk na sprawczość jednostek oraz 3) powiązany z nimi determinizm cyfrowy. Badania wykazały, że aktorzy religijni nadają różne znaczenia i wartości doświadczeniom online/offline, co znajduje odzwierciedlenie w praktykach medialnych. Podważa to założenie o zacieraniu się granic między wymiarami cyfrowymi i materialnymi oraz o ich „przezroczystości" dla aktorów. W odpowiedzi na te problemy proponuję rozwinięcie „socjologii hybrydowej" jako ramy teoretyczno-empirycznej łączącej analizy praktyk medialnych i narracji jako wymiarów komplementarnych. Podejście to, które zaadoptować można między innymi do badania praktyk (poziom mikro) lub analiz logik instytucjonalnych, umożliwia identyfikację sposobów nadawania znaczeń doświadczeniom medialnym przez aktorów indywidualnych i zbiorowych oraz uchwycenie wzajemnych relacji między praktykami online i offline.
EN
This article critically analyzes the concept of deep mediatization and its limitations in studying online–offline relations. Based on the qualitative research of Polish religious institutions and a case study of a Catholic community that developed digital activities during the COVID-19 pandemic, I identify three key problems with the constructionist concept of mediatization: 1) the problematic conceptualization of the “pace of innovation,” 2) excessive emphasis on individual agency, and 3) digital determinism. The research revealed that religious actors assign different meanings and values to online/offline ex- periences, which is reflected in their media practices. Thereby the assumption about the blurring of boundaries between digital and material dimensions and their “transparency” to actors is challenged. In response to these shortcomings, I propose developing “hybrid sociology” as a theoretical-empirical framework that combines the analyses of media practices and narratives as complementary dimensions. This approach can be adopted for studying the practices at the micro level or for analyzing the institutional logics. It can allow identifying how individual and collective actors attribute meanings to media experi- ences and capturing how online and offline practices are related to one another.