PL
W ostatnich latach pojawiają się wznowienia oraz nowe relacje z łagrów i zesłania w głąb ZSRR autorstwa kobiet. W dotychczasowych licznych omówieniach tego nurtu nie brano pod uwagę perspektywy gender/women studies. Dlatego warto odświeżyć lekturę tych utworów i zadać pytania, których im do tej pory nie stawiano. Szkic poświęcony jest analizie wspomnień Barbary Skargi Po wyzwoleniu… (1944–1956), odwołuje się też do innych tekstów poświęconych łagrom i zesłaniu autorstwa kobiet. Barbara Skarga nie pomija tzw. wstydliwych aspektów życia w łagrze. Werystyczne relacje kobiet w porównaniu z męskimi nie poszukują uniwersalnych paraboli, ale bardziej koncentrują się na fizycznych aspektach egzystencji. Ciało okazuje się jedynym możliwym językiem oporu wobec zideologizowanego języka dyskursu publicznego. W świecie totalitarnego reżimu aktywność seksualna jest jednym z niewielu obszarów niepodlegających indoktrynacji. Dla ideologii rodzina, jakakolwiek więź, która sytuuje jednostkę poza kolektywem, była zagrożeniem. Rozdzielenie więźnia z najbliższymi, pozbawienie go możliwości kontaktu stanowiło nie tyle karę, ile mieściło się w ramach pedagogiki systemu. Kobiece relacje utrwalają przykłady działań zmierzających ku temu, aby nie poddać się presji łagiernej rzeczywistości. Zabiegi higieniczne, dbałość o odzież i bieliznę są koniecznością, ale i próbą ratowania poczucia własnej godności, a równocześnie przejawem troski o zachowanie zewnętrznych wyznaczników płci.
EN
The essay is devoted to Polish literature about the sovietic camps, with a particular focus on the testimonies written by women. The borderline situations and its contemporary representations in the works of Polish writers are analyzed through the categories of feminist discourses. The paper is an attempt to discuss concepts that are crucial for the study: gender, body, sex, sexuality. Finally, the main focus centers on the value of the degraded and captive body and the recognition of gender’s roles in literary testimonies from “not-human world”.