PL
Opowiadanie w Dan 1 przedstawia Daniela i jego towarzyszy, którzy deportowani przez Nabuchodonozora do Babilonu mają w trzy lata uczyć się „pisma i języka Chaldejczyków”. Ta babilońska edukacja młodzieńców żydowskich ma na celu wychowanie lojalnych dworzan, którzy będą służyć królowi. W Dan 1,3-7 zostają ukazane predyspozycje młodzieńców umożliwiające im pobieranie nauki – zarówno fizyczne (brak jakiejkolwiek skazy, piękny wygląd), jak i intelektualne (mądrość, wiedza, inteligencja). Temat edukacji młodzieńców żydowskich pojawia się w Dan 1 w kontekście zachowania tożsamości narodowej i religijnej Żydów żyjących w diasporze, a więc z dala od ojczyzny, oraz w obcym pogańskim środowisku. Autor Dan 1 akceptuje możliwość „pogańskiej” edukacji Żydów, ale pod warunkiem że pozostaną oni wierni Bogu i narodowym tradycjom. Postać Daniela jest ukazana jako ideał – wzorzec do naśladowania – Żyda, który mimo pogańskiego wychowania pozostaje wierny Bogu. Tego rodzaju „model” postępowania staje się bardzo aktualny w czasach ostatniego redaktora Księgi Daniela z czasów machabejskich, gdy podstawowym problemem było zachowanie swej odrębności narodowej i wierności Bogu wobec nasilającej się hellenizacji.