Personalistyczny wymiar tutoringu

• Authors: Czekalski Ryszard

Title variants

EN

Personalistic dimension of tutoring

• Languages of publication: PL EN

Abstracts

PL

Traktując tutoring jako wzorzec nauczania i wychowania oraz przenosząc go na grunt relacji zachodzących pomiędzy ludźmi, w pierwszej kolejności pamiętać powinniśmy o osobowym jego charakterze, a dopiero później o różnego typu umiejętnościach dzięki, którym relacje mistrz – uczeń będą coraz bardziej doskonalsze i efektywniejsze. Konkretne więc osoby oraz ich świadomość o sobie samych, osoby żyjące w określonym kontekście, są najistotniejsze w tutoringu i nie wolno o tym zapominać, ani umniejszać ich znaczenia, na rzecz socjotechnicznych manipulacji.

EN

Treating tutoring as the model of teaching and bringing up and transferring it to land of relations occurring between people, first to remember we should about personal his character, and only later about abilities of different type thanks, with which relations champion – pupil will be more and more excellent and more effective. Specific so persons and their awareness about oneself, persons living in the determined context, are most essential in tutoring and one isn't allowed about it to forget, or to belittle their meaning, for sociotechnical manipulations.

Keywords

PL

tutoring; personalizm; wychowanie; osoba

EN

tutoring; personalism; upbringing; person

• Publisher: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
• Journal: Studia nad Rodziną
• Year: 2015
• Volume: 36
• Pages: 7-14

Contributors

author

Czekalski Ryszard

• Wydział Teologiczny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

References

• Stewart J., Komunikacja interpersonalna: kontakt między osobami, w: Mosty zamiast murów. Podręcznik komunikacji interpersonalnej, Warszawa 2003, s. 45.
• Czekalski R., Katecheza komunikacją wiary. Studium z katechetyki fundamentalnej, Płock 2006, s. 308-316.
• Jan Paweł II, Poszukiwanie prawdy i kształtowanie młodych do prawdziwej wolności człowieka. Przemówienie na uniwersytecie, Padwa, 12.09.1982 r., w: Jan Paweł II, Wiara i kultura, Rzym-Lublin 1988, s. 162-163.
• Wojtyła K., Osoba i czyn, wydanie drugie, Kraków 1985.
• Cyrańska E., Duchowa rzeczywistość czyniąca człowieka osobą (koncepcja K. Wojtyły), w: Wychowanie personalistyczne, red. F. Adamski, Kraków 2005, s. 59-61.
• Jan Paweł II, Posynodalna adhortacja apostolska Christifideles laici o powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie, w: Adhortacje Ojca Świętego Jana Pawła II, tom I, Kraków 1996, nr 37.
• Bagrowicz J., Godność osoby fundamentem wychowania, w: Wychowanie na rozdrożu. Personalistyczna filozofia wychowania, red. F. Adamski, Kraków 1999, s. 93-115.
• Katechizm Kościoła Katolickiego, Poznań 2002, nr 362.
• Lewandowski J., Bóg i człowiek, Warszawa 2001, s. 70.
• Wojtyła K., Miłość i odpowiedzialność, Lublin 1982, s. 42-43, 48.
• Wojtyła K., Osoba: podmiot i wspólnota, w: Osoba i czyn oraz inne studia antropologiczne, Lublin 1994, s. 398-402.
• Kaźmierczak P., Personalistyczna koncepcja wychowania w nauczaniu Jana Pawła II, Kraków 2003, s. 30-31.
• Szewczyk W., Kim jest człowiek. Zarys antropologii filozoficznej, Tarnów 1994, s. 118.
• Jan Paweł II, Encyklika Fides et ratio o relacjach między wiarą a rozumem, w: Encykliki Ojca Świętego Jana Pawła II, tom II, Kraków 1996, nr 32.
• Nowak M., Wychowanie w personalizmie, „Chrześcijanin w Świecie” 23 (1993) nr 4, s. 65.