Social Personalism, Its Implications for Education and Implementation in Society

• Authors: Chrost Sławomir

Title variants

PL

Personalizm społeczny, jego implikacje dla edukacji i implementacje w społeczeństwie

• Languages of publication: EN

Abstracts

EN

The human-person is, according to personalism, open to others, needs oth-ers and creates various forms of community. The socialization of the human-person is, most of all, the outcome of lack and excess. The human-person, colloquially speak-ing, needs other people to grow, and needs interpersonal relationships to ‘give and take.’ The purpose of this essay is to outline the theoretical underpinnings of social personalism, its implications for pedagogy and selected examples of how it is cultivat-ed in practice. The author demonstrates that the ‘I’ directed to the ‘you’ also becomes the ‘I’ for the ‘you.’ Thus, the theory of the human being – the person – as a relational being translates into the teleology of education and pedagogical practice. ‘I’ is oriented ‘towards’ and ‘for’ ‘you’/‘You,’ being ‘with’ ‘you’/‘You.’ It is worth noting that social per-sonalism is a path ‘between’ individualism and collectivism. It attempts to combine the individual good with the common good through the characteristic of participation in the community. The pedagogy of the person comes to fruition in the community, ac-cording to the principles of companionship through dialogue. It strives for the full de-velopment of the human being as a person – a development that materialises through active love towards the other in a spirit of solidarity.

PL

Człowiek-osoba jest, według personalizmu, otwarty na innych, potrzebuje innych oraz tworzy różne formy społeczności. Uspołecznienie człowieka-osoby jest przede wszystkim wynikiem braku i nadmiaru. Człowiek-osoba, kolokwialnie rzecz ujmując, potrzebuje innych ludzi, aby się rozwijać, potrzebuje relacji interpersonal-nych, aby „dawać i brać”. Celem niniejszej refleksji jest przedstawienie teoretycz-nych podstaw personalizmu społecznego, jego pedagogicznych implikacji oraz wy-branych przykładów rozwijania go w praktyce. Autor wykazuje, że „ja” skierowane do „ty” staje się też „ja” dla „ty”. Teoria człowieka-osoby jako bytu relacyjnego prze-kłada się zatem na teleologię wychowania i praktykę pedagogiczną. „Ja” nakierowa-ne jest „ku” i „dla” „ty”/„Ty”, na bycie „z” „ty”/„Ty”. Warto zauważyć, że personalizm społeczny jest drogą „pomiędzy” indywidualizmem a kolektywizmem. Próbuje łą-czyć dobro indywidualne z dobrem wspólnym poprzez właściwość uczestnictwa we wspólnocie. Pedagogia osoby realizowana jest we wspólnocie, zgodnie z zasadami towarzyszenia poprzez dialog. Zmierza do pełnego rozwoju człowieka jako osoby – rozwoju, który realizuje się poprzez czynną miłość wobec drugiego człowieka w du-chu solidarności.

Keywords

EN

social personalism; common good; educational community; accompaniment; dialogue; solidarity

PL

personalizm społeczny; dobro wspólne; wspólnota wychowawcza; towarzyszenie; dialog; solidarność

• Publisher: Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu. Wydawnictwo UMK
• Journal: Paedagogia Christiana
• Year: 2024
• Volume: 2/54
• Pages: 85-105

Contributors

author

Chrost Sławomir

• Jan Kochanowski University of Kielce

• https://orcid.org/0000-0001-6787-5379

References

• Arystoteles. (2009). Metafizyka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
• Augustyn. (1996). O Trójcy Świętej. Kraków: Znak.
• Burgos, J. M. (2012). Personalizm dziś. Studia Włocławskie, 14, 341–358.
• Chrost, S. (2020). Antropologia pedagogiczna w perspektywie personalizmu teistycznego. Warszawa: Difin.
• Chrost, S. (2022). Podstawy pedagogii osoby. Warszawa: Difin.
• Chudy, W. (2006). Istota pedagogiki personalistycznej. Ethos, 75(3), 52–74 .
• Delsol, Ch. (2011). Czym jest człowiek? Kurs antropologii dla niewtajemniczo-nych. Kraków: Znak.
• Dybowska, E. (2014). Towarzyszenie wychowawcze według pedagogiki ignacjańskiej. Teologia i Moralność, 2, 81–93.
• Dyczewski, L. (1994). Rodzina. Społeczeństwo. Państwo. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
• Gogacz, M. (1974). Wokół problemu osoby. Warszawa: Wydawnictwo PAX.
• Gogacz, M. (1997). Osoba zadaniem pedagogiki. Warszawa: Oficyna Wydawni-c z a N AVO .
• Grygiel, S. (2022). Wolność jest z daru prawdy. Paedagogia Christiana, 49(1), 11–23.
• Jeziorański, M. (2022a). Relacja wychowawcza. In J. Kochel, J. Kostorz (Eds.),Leksykon katechetyczny (pp. 583–587). Kielce: Jedność.
• Jeziorański, M. (2022b). Three-subject Model of the Educational Relationship. Paedagogia Christiana, 50(2), 11–35.
• Kelm, A. (1983). Formy opieki nad dziećmi w Polsce Ludowej. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne.
• Kiereś, B. (2016). Personalizm w pedagogice. Polska Myśl Pedagogiczna, 2, 271–281.
• Krąpiec, M. A. (1974). Ja-człowiek. Zarys antropologii filozoficznej. Lublin: TN KUL.
• Krąpiec, M. A. (2007). Relacja. In A. Maryniarczyk et al. (Eds.), Powszech-na encyklopedia filozofii, vol. 8 (pp. 711–713). Lublin: Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu.
• Kubiak, I. (2002). Nowe spojrzenie na stare problemy. Warszawa: Roczniak – Barwy wolontariatu.
• Marek, Z. (2023). Walor edukacyjny pedagogiki towarzyszenia. Studia Peda-gogica Ignatiana, 4, 57–74 .
• Mari, G. (2006). Le origini del concetto di persona in prospettiva pedagogica. In Persona e educazione. XLIV Convegno di Scole (pp. 11–53). Brescia: Editrice La Scuola.
• Maritain, J. (1947). La personne et le bien commun.Paris: Desclée de Brouwer.
• Mounier, E. (1960). Co to jest personalizm? Kraków: Znak.
• Mounier, E. (1964). Wprowadzenie do egzystencjalizmów. Kraków: Znak.
• Musaio, M. (2020). Dalla distanza alla relazione. Pedagogia e relazione d’aiuto nell’emergenza. Milano–Udine: Mimesis.
• Nohl, H. (1988). Die pädagogische Bewegung in Deutschland und ihre Theorie. Frankfurt am Main: Vittoria Klostermann.
• Olbrycht, K. (2007). Czy można wychować do pozostania sobą w grupie? Zeszyty Karmelitańskie, 40(3), 74 –7 7.
• Persona e educazione. XLIV Convegno di Scole. (2006). Brescia: Editrice La Scuola.
• Possenti, V. (2017). Osoba nową zasadą. Lublin: Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu.
• Sroczyński, W. (2010). Wybrane zagadnienia pedagogiki społecznej. Funkcja środowiskowa i socjalna.Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodni-czo-Humanistycznego w Siedlcach.
• Stefanini, L. (1979). Personalismo socjale. Roma: Edizioni Studium.
• Stoliński, Z. (2009). Cele wychowania w rodzinie. In E. Lisowska & Z. Stoliński (Eds.), Podręczny leksykon pedagogiki rodziny (pp. 38–41). Kielce: UJK.
• Strzeszewski, Cz. (1985). Katolicka Nauka Społeczna. Warszawa: Ośrodek Do-kumentacji i Studiów Społecznych.
• Tarnowski, J. (1993). Jak wychowywać? Warszawa: Wydawnictwo ATK.
• Tchorzewski, A. M. de (2018). Wstęp do teorii wychowania. Kraków: Wydawnictwo Naukowe AIK.
• Tischner, J. (1982). Etyka Solidarności. Paryż: Editions Spotkania.
• Tischner, J. (2017). Inny. Eseje o spotkaniu. Kraków: Znak.
• Tomasz z Akwinu. (1962). Suma teologiczna. Vol. 21: Męstwo (II–II, q. 123–14 0). Londyn: Veritas.
• Wojtyła, K. (1994). Osoba i czyn oraz inne studia antropologiczne. Lublin: TN KUL.

Identifiers

DOI

10.12775/PCh.2024.018