Bezpieczeństwo narodowe jest jedną z najważniejszych wartości, decydujących o istnieniu społeczeństwa jako wspólnoty ludzi, pragnących stabilizacji, pewności przetrwania, spokoju oraz niezakłóconego funkcjonowania w codzienności. Definicji bezpieczeństwa w literaturze przedmiotu wyróżniano już wiele, przedstawiając je w rozmaitych kontekstach. We współczesności to zagadnienie powraca ze zdwojoną siłą w obliczu kryzysu wartości, upadku ideałów humanistycznych i sprowadzania ideału człowieczeństwa do poziomu przedmiotowego. W kontekście najnowszych wyzwań kultury informacyjno-globalizacyjnej konieczne jest zwrócenie szczególnej uwagi w kwestii godności osoby ludzkiej, szczególnie ten najsłabszej, narażonej na wyśmianie, pogardę czy też zlekceważenie. Przedmiotem rozważań autora jest bezpieczeństwo narodowe w kontekście kryzysu polskiej rodziny i zagrożeń jej prawidłowego funkcjonowania. Bezpieczeństwo to nie jest możliwe bez istnienia normalnych, tradycyjnych rodzin – które są jego fundamentem, podstawą istnienia społeczeństwa. Pierwsze lata XXI wieku stały się czasem poważnego kryzysu tej wspólnoty na wszystkich jej poziomach: w relacjach małżeńskich – gdzie zanika wzajemny dialog, umiejętność konstruktywnej rozmowy, a elementem zastępczym staje się telewizja, nałogi i uzależnienia; w relacjach rodziców wobec dzieci – tu wciąż brakuje wspólnie spędzanego czasu, a miejscem przebywania staje się złe towarzystwo, ulica lub grupa subkulturowa czy też przestępcza; na poziomie relacji dzieci wobec rodziców widoczny jest brak autorytetu ojca i matki, poszanowania (zwracanie się w formie „ty”), nie liczenie się z władzą rodzicielską. Stosunki międzyludzkie ulegają rozpadowi, dehumanizacji – stają się przestrzenią anonimowej, rynkowej wymiany. Dzięki życiu w rodzinie istota ludzka, a dzięki niej pośrednio całe społeczeństwo może być bezpieczne, ponieważ spełnione są w niej najważniejsze wymogi tego, co nazywamy człowieczeństwem: naturalność – czyli łączność ze światem przyrody i własnym wymiarem cielesności; psychiczność – przejawiająca się w fakcie spostrzegania, myślenia, odczuwania, przeżywania i działania; duchowość – odwracająca uwagę jedynie od przestrzeni doczesnej i przemijającej i kierująca ku pierwiastkowi nadprzyrodzonemu; społeczność – ukazująca człowieka jako twórcę i współuczestnika zbiorowości oraz kultury oraz rodzinność dopełniająca i uszlachetniająca dar przekazywania życia własnym dzieciom. Dla bezpieczeństwa narodowego w kontekście istnienia instytucji rodziny punktem wyjścia staje się proces wychowania w niej następujący, czyli – poprzez młodego człowieka – kształtowania społeczeństwa przyszłości, które będzie decydować o losach całego Państwa w bliższej lub dalszej perspektywie. Zatroskanie o bezpieczeństwo narodowe to dbałość o kondycję polskiej rodziny, szacunek dla duchowych dóbr i dorobku tradycji, kształtującego pojęcie człowieczeństwa. To wzmacnianie instytucji małżeństwa jako jedności osób wyłącznie płci przeciwnej, połączonych ze sobą poprzez wierność, uczciwość i miłość do końca życia. Pomimo istnienia alternatywnych form życia rodzinnego, rozwodów, zdrad; obrona tradycyjnej rodziny jest obowiązkiem, zadaniem nie tylko dla ludzi władzy i polityków, ale dla wszystkich Polaków, oczekujących lepszych warunków życia. Początkiem drogi jest zmiana samego siebie, ludzi z najbliższego otoczenia, wspólnot lokalnych, jak i samej rodziny.