PL
Pogląd, że niezależność członków komitetu ds. wynagrodzeń jest zasadnicza dla promowania interesów akcjonariuszy i innych interesariuszy znajduje odzwierciedlenie od dawna w większości przyjmowanych dobrowolnie krajowych zbiorach dobrych praktyk spółek notowanych na giełdzie. Od ujawnienia się kryzysu finansowego z lat 2007–2009 zasad ta weszła, w odniesieniu do banków, do bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych, mimo że dotychczasowe analizy empiryczne, których jest niewiele, są niejednoznaczne. Celem niniejszego opracowania jest sprawdzenie wpływu niezależności członków komitetu ds. wynagrodzenia na praktyki wynagradzania kadry zarządzającej. Analiza empiryczna zostanie przeprowadzona w oparciu o dane o bankach notowanych na giełdzie w Warszawie za lata 2005–2011. Z przeprowadzonych badań empirycznych wynika, że wielkość wynagrodzenia pieniężnego zarządu, a także jego wrażliwość na wyniki spółki nie są uzależnione od obecności niezależnych członków w komitecie ds. wynagrodzeń. Jednak przyjęcie mandatu przewodniczącego komitetu przez niezależnego członka rady istotnie ograniczało wydatki na wynagrodzenia kadry zarządzającej bankami. Może to oznaczać, że komitet ds. wynagrodzeń jest stosunkowo nową instytucją ładu korporacyjnego w bankach w Polsce i istotnego wpływu niezależnych jego członków na uznaniowe działania zarządu związanego z akcjonariuszem większościowym, który ma dużą swobodę w odniesieniu do polityki wynagradzania, można się spodziewać dopiero, jeżeli jeden z nich jest przewodniczącym