Autorka stara się spojrzeć na ludzką starość umiejscowioną w aktualnie rozwijającej się erze cyfrowej, wskazując na jej związek z kondycją człowieka jako homo sapiens. Podejmuje więc wybrane wątki refleksji skoncentrowanej wokół związku człowieka z maszyną, technologią (homo technicus) i jego sytuacją w erze cyfrowej (homo sapiens digital). Opisuje starość w erze cyfrowej z perspektywy IT jako wartości i jako zagrożenia. Wskazuje na społeczny podział w erze cyfrowej powodowany obecnością IT, wywołujących różne jednostkowe postawy wobec cyfrowej cywilizacji. Ukazuje starość jako temat życia i „problem” współczesnego człowieka, nasilony trudnościami w funkcjonowaniu w rzeczywistości nowych technologii. Tekst zawiera refleksje powiązane są z humanistycznym spojrzeniem na człowieka (starszego), uwzględniającym aspekty edukacyjne.