Zdrajcy metalu? – fenomen muzyczny i medialny zespołu Nocny Kochanek

• Authors: Mądro Maciej

Title variants

EN

Traitors of metal? ‒ musical and media phenomenon of the Nocny Kochanek band

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Członkowie zespołu Nocny Kochanek działają na heavymetalowym rynku muzycznym już od roku 2003, choć przez kilkanaście lat bez większych sukcesów. Przełom nastąpił w roku 2012, kiedy to na marginesie swojej „poważnej” działalności muzycy stworzyli kilka prześmiewczych utworów. Pierwszy został skomponowany do animacji Kapitan Bomba. Pod zasugerowaną przez reżysera Bartka Walaszka ironicznie brzmiącą nazwą Nocny Kochanek, Zdrajcy metalu? – fenomen muzyczny i medialny zespołu Nocny Kochanek pozostając w idiomie metalu i garściami czerpiąc z kanonu gatunku, muzycy zaczęli tworzyć coraz bardziej kpiarskie i swawolne teksty, wyśmiewając idee uprawianej stylistyki; jednocześnie świadomie stali się parodią własnej przeszłości.

EN

The members of the Nocny Kochanek band have been operating on the heavy metal music market since 2003, although for several years they did not achieve any major success. The breakthrough came in 2012, when on the margin of their “serious” activity, the musicians created a few mocking songs. The first one was composed for Captain Bomba’s animation. Under the name of Nocny Kochanek (suggested by director Bartek Walaszek), and remaining in the idiom of metal and drawing in handfuls from the canon of the genre, the musicians began to create more and more playful texts, ridiculing the idea of the style being practiced; at the same time, consciously becoming a parody of their own past.

Keywords

PL

Nocny Kochanek; stylizacja muzyczna; komizm; retromania

EN

Nocny Kochanek; musical stylization; humor; retromania

• Publisher: Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
• Journal: Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
• Year: 2019
• Issue: 11(3) "Kultura metalowa w przestrzeni rytualnej i medialnej"
• Pages: 81-91

Contributors

author

Mądro Maciej

• Akademia Muzyczna w Krakowie

References

• b.a. 2018. „Nocny Kochanek gra metal? Wokalista zespołu tłumaczy”. Teraz Rock nr 10.
• https://www.terazmuzyka.pl/aktualnosci/czytaj/nocny-kochanek-gra-metal-wokalista-zespolu-tlumaczy.html?sort=plusy. (dostęp: 19.07.2019).
• Awdiejew Aleksy. 1992. Nieśmieszne aforyzmy. (Refleksje nad semantyką humoru Viktora Raskina). W: Język a Kultura, t. 8: Podstawy metodologiczne semantyki współczesnej, Iwona Nowakowska-Kempna (red.), Wrocław. 279–285.
• Balbus Stanisław. 1993. Między stylami, Kraków.
• Banaszkiewicz Magdalena. 2012. Zabawa – i co z tego wynika?. W: Kultura zabawy, Tadeusz Paleczny, Ryszard Kantor, Magdalena Banaszkiewicz (red.), Kraków.
• Cichoński Marcin. 2018. „Jedni ich kochają, drudzy nienawidzą. Nocny Kochanek”. dziennik.pl. https://muzyka.dziennik.pl/news/zdjecia/586781,2,nocny-kochanek-czrana-czern-trasa koncertowa-2019.html. (dostęp: 20.07.2019).
• Degórska Aleksandra. 2018. Pol’and’Rock 2018: Nocny Kochanek pobił rekord frekwencji.
• https://www.antyradio.pl/Muzyka/Koncerty/Pol-and-Rock-2018-Nocny-Kochanek-pobil-rekord-frekwencji-24684. (dostęp: 17.07.2019).
• Fisher Mark. 2014. Ghosts of My Life: Writings on Depression, Hauntology and Lost Futures. Winchester.
• Godoń Mateusz M. 2019. Kazon (Nocny Kochanek): „Dobrze jest wiedzieć, że ludzie niezmiennie stoją za nami murem”. http://www.wyspa.fm/wywiady/165432/kazon-nocny-kochanek-wywiad. (dostęp: 21.07.2019).
• Hobbes Thomas. 2011. Lewiatan. W: Dziemidok Bohdan. O komizmie. Od Arystotelesa do dzisiaj, Gdańsk (przedruk z: Hobbes Thomas. 2005. Lewiatan. Czesław Znamierowski [przeł.]. Warszawa).
• Huizinga Johan. 1985. Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury. Maria Kurecka, Witold Wirpsza (przeł.). Warszawa.
• Janusz Mikołaj. 2017. Kim jest Nocny Kochanek?, https://rybnik.dlawas.info/muzyka/kim-jest-nocny-kochanek/cid,8040,a. (dostęp: 19.07.2019).
• Kostkiewiczowa Teresa. 1988. Stylizacja. W: Słownik terminów literackich. Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński (red). Wrocław. 495–496.
• Kozioł-Chrzanowska Ewa. 2015, „Przekrojowa” rubryka Heca hecą jako źródło potocznych reproduktów języka polskiego, Kraków.
• Markiewicz Henryk. 1988. „Odmiany intertekstualności”. Ruch Literacki nr 4/5. 215.
• Marzec Andrzej. 2015. Widmontologia. Teoria filozoficzna i praktyka artystyczna ponowoczesności. Warszawa.
• Mądro Andrzej. 2018. „Djent – cyfrowa neomoderna metalu?”. Studia de Cultura t. 10, nr 3: Studia nad kulturą metalową.
• Meyer Leonard B. 1989. Style and Music. Theory, history and Ideology. Philadelphia.
• Meyer Leonard B. 1994. Music, the Art and Ideas. Chicago.
• Mika Bogumiła. 2005. Sposoby użycia cytatu muzycznego jako strategia interstylistyczna. W: Witold Lutosławski – osoba i dzieło. Style muzyczne – konteksty historyczno-kulturowe, „Forum Muzykologiczne”. Warszawa.
• Milszewski Jakub. 2018a. Nocny Kochanek: Szczytowanie, https://kvlt.pl/wywiady/nocny-kochanek-szczytowanie/. (dostęp: 19.07.2019).
• Milszewski Jakub. 2018b. Nocny Kochanek. Z nieprawego łoża. http://topguitar.pl/artysci/nocny-kochanek-z-nieprawego-loza/. (dostęp: 21.07.2019).
• Nycz Ryszard. 1995. Tekstowy świat. Poststrukturalizm awiedza o literaturze. Warszawa.
• Piątkowska-Borek Anna. 2019. „Randka w Ciemność” tylko z… Nocnym Kochankiem. https://glos24.pl/glos24/wiecej-na-glos24/kultura/wiadomosci/item/13936-%E2%80%9Erandka-w-ciemnosc%E2%80%9D-tylko-z-nocnym-kochankiem. (dostęp: 18.07.2019).
• Prugar Estera. 2019. Nocny Kochanek: każdy z nas śnił o Nergalu. http://www.tvn24.pl. (dostęp: 18.07.2019).
• Reesman Bryan. 2016. The Slow Death of Heavy Metal. https://observer.com/2016/01/the-slow-death-of-heavy-metal/. (dostęp: 12.07.2019).
• Rerak Sebastian. 2018. Nocny Kochanek ‒ najpopularniejsi zdrajcy metalu. https://kultura.onet.pl/muzyka/wiadomosci/nocny-kochanek-najpopularniejsi-zdrajcy-metalu/0hgentj. (dostęp: 20.07.2019).
• Rychlewski Marcin. 2006. „Rock ‒ stylizacja ‒ intertekstualność”. Teksty Drugie nr 4. 191–204.
• Stafiej Łukasz. 2017. Nocny Kochanek, czyli zgrywa z metalu. Trójmiasto.pl. https://rozrywka.trojmiasto.pl/Nocny-Kochanek-czyli-zgrywa-z-metalu-Relacja-z-Ucha-n110787.html. (dostęp: 15.07.2019).
• Świąder Jacek. 2017. Płyta dnia. Nocny Kochanek: smoki, gołe baby i tanie wino. Dlaczego metale-jajcarze sprzedają się lepiej niż Metallica?. http://wyborcza.pl/7,113768,21402601,plyta-dnia-nocny-kochanek-smoki-gole-baby-i-tanie-wino-czemu.html. (dostęp: 15.07.2019).
• Tarnawska-Kaczorowska Krystyna. 1998. „Cytat muzyczny. Zarys problematyki”, Muzyka t. 43, nr 3.
• Tomaszewski Mieczysław. 1996. Muzyka Chopina na nowo odczytana. Kraków.
• Tomaszewski Mieczysław. 2005. O muzyce polskiej w perspektywie intertekstualnej. Studia i szkice. Kraków.
• Tomaszewski Mieczysław. 2012. „Odczytywanie dzieła muzycznego. Od kategorii elementarnych do fundamentalnych i transcendentnych”. Teoria Muzyki nr 1.
• Żarski Michał. 2015. „Seks, wódka i metalowa wiocha. Debiutancki album Nocnego Kochanka”. wPolityce.pl, 8 grudnia. https://wpolityce.pl/kultura/274366-seks-wodka-i-metalowa-wiocha-debiutancki-album-nocnego-kochanka-recenzja. (dostęp: 19.07.2019).
• Żygulski Kazimierz. 1976. Wspólnota śmiechu. Studium socjologiczne komizmu. Warszawa.
• Żyliński Maksymilian. 2017. „Nocny Kochanek robi wstyd polskiemu metalowi?”. Teraz Rock nr 12. https://www.terazmuzyka.pl/aktualnosci/czytaj/nocny-kochanek-robi-wstyd-polskiemu-metalowi-zespol-odpowiada.html. (dostęp: 20.07.2019).

Identifiers

DOI

10.24917/20837275.11.3.6