PL
Artykuł jest próbą odczytania twórczości Leo Lipskiego (inaczej niż robiono to dotychczas) poprzez kategorie przestrzenne i narzędzia geopoetyki. Wskazuje na istotną ewolucję, jaka dokonywała się w tym pisarstwie, polegającą na odejściu od penetrowania doświadczeń wewnętrznych ku geograficznym dominantom organizującym sensy kolejnych dzieł. Odwołując się do pojęć wprowadzonych wcześniej przez badaczy w innym kontekście (Małgorzaty Czermińskiej „miejsce autobiograficzne” i Edwarda Saida „geografia wyobrażona”), proponuje uzupełnienie taksonomii pierwszego z nich o kategorię „miejsca traumatycznego”, w przypadku zaś drugiego wskazuje na możliwość innych zastosowań. W prozie Lipskiego geografia wyobrażona manifestuje się bowiem poprzez kreację „miejsca wyobrażonego uprawdopodobnionego”. Kategorie te pozwalają także widzieć prozę Lipskiego jako szczególny przypadek literatury wygnańców.
EN
The article is an attempt to read the works of Leo Lipski (unlike until now) through spatial categories and geopoetical tools. It points out to the significant evolution taking place in this writing, which consisted in moving away from penetrating internal experiences to geographic dominants organising the meanings of subsequent works. Referring to the concepts previously introduced by researchers in different contexts (Małgorzata Czermińska “autobiographical site” and Edward Said “imagined geography”), the author proposes supplementing the taxonomy of the former with a category of “traumatic place”, while in the case of the latter he indicates the potential of employing other sets of applicability. In Lipski’s prose, the imagined geography manifests itself through the creation of a “place imagined as probable”. These categories also allow Lipski’s prose to be seen as a special case of literature of the exiled.