PL
Troska o czystą jakość w sztuce, nieprzekładalną na kategorie ilościowe, oraz dążenie do jej osiągnięcia we własnych dziełach była aksjomatem twórczości Wacława Taranczewskiego, jednego z najwybitniejszych polskich artystów współkształtujących klimat malarstwa drugiej połowy dwudziestego wieku. W drodze do poszukiwanego eidosu sztuki Taranczewski tworzył monotematyczne cykle obrazów, jakby sprawdzając w sposób empirycznie uchwytny estetyczne możliwości malarskiej formy. Trudne do odtworzenia i w estetycznych analizach często pomijane meandry poszukiwań Artysty zostały przedstawione w eseju w sposób głęboki i szczególnie intymny; nic dziwnego, jego autorem jest syn Wacława Taranczewskiego, jednoczący w swej osobie kompetencje filozofa i praktyczną wiedzę czynnego artysty.