PL
Artykuł ukazuje serdeczny związek Mirona Białoszewskiego z Podkarpaciem, widocznyw jego wczesnej twórczości z początku lat pięćdziesiątych, znanej częściowo tylko z tomuObroty rzeczy (1956). Niektóre utwory z tamtego okresu miały książkowe wydanie dopierow pełnej edycji dzieł Białoszewskiego Państwowego Instytutu Wydawniczego, zakończonejw 2017 roku. Należą do nich, obok Ballad rzeszowskich późniejszych: Wizerunek jagodnyTarnowca, Dukla Janowa oraz Rozalie. Poemat sceniczny (teatr lalki), którymi zajęłam siębliżej, analizując pewne stałe motywy (koło, jazda) i słowa klucze, na przykład drewno(wraz z derywatami słowotwórczymi). Analizując cechy wiejskiego nurtu twórczości Białoszewskiego,przestrzeni zabytkowych kościołów drewnianych i świątków, wskazałampewne analogie z tomem Madonny polskie Jerzego Harasymowicza. Sięgnięcie do tychmniej znanych utworów autora Ballady krośnieńskiej, kojarzonego głównie z poezją lingwistyczną,pozwala dostrzec jego fascynację ziemią krośnieńską i jej okolicami. OpróczKrosna, Odrzykonia, Dukli, Haczowa oraz Biecza i Binarowej – topos Podkarpacia z jegohistoryczną wielokulturowością budują u Białoszewskiego także: Tarnowiec, Wrocanka,Żarnowiec, Żmigród Stary i Nowy, Rogi, Toki, Wołkowyja.