PL
Autorka opiera swoje rozważania na analizie kilku tekstów działaczy partii eserowskiej, m. in. rezolucji przyjętej na konferencji partyjnej z sierpnia 1914 r. w Szwajcarii. Dyskusja nad nią doprowadziła do wyraźnego podziału partii ze względu na stosunek do wojny. Wyłoniły się wówczas grupy: socjal-szowinistyczna, centrowa i rewolucyjno-internacjonalistyczna. W partii zaczęła dominować grupa działaczy, którzy postawili hasło: najpierw zwycięstwo, a później rewolucja. Różnice programowe poszczególnych ugrupowań w ich stosunku do wojny i pokoju autorka przedstawia na podstawie prac Wiktora Czernowa i wybranej literatury przedmiotu. W artykule znajdujemy również szczegółową analizę poglądów Czernowa i M. Natansona - przedstawiciela lewicowego, rewolucyjno-internacjonalistycznego kierunku ideowego partii eserów.