Wokół kategorii filmowego remake’u

• Authors: Agnieszka Nieracka

Title variants

EN

The Category of a Remake Reconsidered

• Languages of publication: PL

Abstracts

PL

Autorka podejmuje się opisu kategorii remake’u jako praktyki kulturowej traktowanej jako „gorsza” wersja przeboju kasowego albo zjawisko należące do postmodernistycznej „kultury wyczerpania”. Tendencja repetycji wynika także z natury samego medium – reprodukcji. Czym zatem różni się remake od innych sposobów repetycji: aluzji, cytowania, adaptacji? Film to medium działające w sferze reprezentacji. Remake jest wyjątkowy, bo jest reprezentacją reprezentacji. Badając ten fenomen, uwydatniamy relacje między uporczywą potrzebą powtórzenia i kinem jako częścią kulturowego pola produkcji (różnych praktyk dyskursywnych). Kino jest miejscem społecznej i kulturowej pamięci, a każdy film jest w istocie re-made – rozproszony i przekształcony w każdym nowym kontekście i powtórnym oglądaniu. Estetyczne i kulturowe trajektorie, jakie wyznacza remake, odsyłają przecież do początków kina. Remake jest również określoną, instytucjonalną formą struktury repetycji. W jaki sposób remake funkcjonuje jednocześnie jako samodzielny tekst i właśnie remake? Remaking jest kategorią wpisaną w przemysł filmowy (strategie marketingowe, autor, marka), kategorią tekstualną (gatunek, fabuła, struktura) i kategorią krytyczną (widzowie – recepcja, instytucja). Remaki, podobnie jak Altmanowskie gatunki, odnajdują się w przekroczeniu zbioru, całości korpusu filmów. Remaking nie jest więc jedynie wewnętrzną właściwością tekstów czy widzów, ale produktem ubocznym, wtórnym rezultatem szerszej działalności dyskursywnej.

EN

The author describes and analyses the category of a remake as a cultural practice rated as a “worse” version of a box office hit or a phenomenon belonging to the postmodern “culture of exhaustion”. The tendency of repetition results from the very nature of the medium – reproduction. What then is the difference between a remake and other kinds of repetition: allusion, citing, adaptation? Film is a medium that operates in the sphere of representation. Remake is remarkable, in that it is a representation of a representation. In examining this phenomenon, we emphasise the relationship between the persistent need for repetition and cinema as part of the cultural field of production (which are different discursive practices). Cinema is a place of social and cultural memory, and each movie is in fact “re-made” – distributed and transformed in each new context and re-watching. Aesthetic and cultural trajectories defined by a remake refer to the origins of cinema. The remake is also a specific, institutional form of the structure of repetition. How a remake functions as both a stand-alone text and just a remake? Remake is a category that is part of the film industry (marketing strategies, author, brand), textual category (genre, plot, structure) and critical category (viewers – reception, the institution). Remakes just like Altman’s genres, make sense in transcending the whole body of films. Remaking is therefore not only an internal property of texts or audiences, but a by-product, a secondary result of the wider discursive activity.

Keywords

PL

Remake

EN

Remake

• Publisher: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
• Journal: Kwartalnik Filmowy
• Year: 2014
• Issue: 85
• Pages: 133-146

Contributors

author

Agnieszka Nieracka

• Zakład Filmoznawstwa i Wiedzy o Mediach, Uniwersytet Śląski, Katowice

References

• Altman, Robert. 2012. Gatunki filmowe. Tłum. M. Zawadzka. Warszawa.
• Badmington, Neil. 2001. Pod almighty!; or humanism, posthumanism, and the strange case of “Invasion of the Body Snatchers”. „Textual Practice” 15 (1)Brooker, Keith. 2006. Alternate Americas: Science Fiction Films and American Culture. Westport.
• Eberwein, Robert. 1998. Remakes and Cultural Studies. W: A. Horton, S. Y. McDougal (red.). Play It Again, Sam. Retakes on Remakes. Berkeley.
• Eco, Umberto. 1990. Innowacja i powtórzenie: pomiędzy modernistyczną i postmodernistyczną estetyką. Tłum. T. Rutkowska. „Przekazy i Opinie” 1-2.
• Finney, Jack. 1993. Inwazja porywaczy ciał. tłum. H. Makarewicz. Katowice.
• Greenberg, Harvey Roy. 1998. Raiders of the Lost Text: Remaking as Contested Homage in “Always”. W: A. Horton, S. Y. McDougal (red.). Play It Again, Sam. Retakes on Remakes. Berkeley.
• Hoberman, Jim, Jonathan Rosenbaum. 2011. Midnight Movies. Seans o północy. Tłum. M. Oleszczyk. Warszawa – Kraków.
• Insdorf, Anette. 2012. Contemporary Film Directors: Philip Kaufman. Baltimore.
• Leitch, Thomas. 1990. Twice-Told Tales: The Rhetoric of the Remake. „Literature/Film Quarterly” t. 18, nr 3.
• Mazdon, Lucy. 2000. Encore Hollywood: Remaking French Cinema. London.
• Neale, Steve. 2000. Genre and Hollywood. London – New York.
• Ray, Robert B. 1985. Certain Tendency of the Hollywood Cinema, 1930 – 1980. New Jersey.
• Schweishelm, Kathryn. 2012. Remaking “The Stepford Wives”, Remodeling Feminism. W: K. Loock, C. Verevis (red.). Film Remakes, Adaptations and Fan Production. Remake/Remodel. New York.
• Sobchack, Vivian. 1997. Screening Space. The American Science Fiction Film. New Brunswick – London.
• Verevis, Constantine. 2006. Film Remakes. Edinburgh.