PL
Scena komunikacyjna XX wieku została zdominowana przez nowe media. Jednak użycie nowych form komunikacyjnych nie ograniczyło się tylko do sfery komunikacyjnej, nowe media zdekomponowały także świat twórczości artystycznej. Wraz z eksplozją struktur symulacyjnych do słownika filozoficznego estetyki weszły na stałe takie terminy jak wirtualność, immersja, nielinearność, teleobecność, interaktywność, czy hipertekstualność. Szczególnie termin wirtualność poprzez użycie go w mowie potocznej uzyskał cechę wieloznaczności a przez to niejasności. Użycie terminu wirtualność w kontekście filozoficznym wymaga pewnej analizy na poziomie zarówno ontologicznym jak i epistemologicznym i estetycznym. Początków estetyki wirtualności należący już szukać wraz z narodzinami filozofii w starożytnej Grecji (spekulacje na temat relacji rzeczy do jej iluzji, zagadnienie pozoru, odbicia czy indeksalnej natury znaków). Nadejście ery nowych mediów wzmogło tendencje wirtualizacji rzeczywistości, dlatego też złożoność samego fenomenu wirtualności w ujęciu filozoficznym wymaga redefinicji podstawowych terminów z zakresu epistemologii takich jak poznanie realne i pozór, stosunek rzeczy do ich przedstawienia i możliwości ich poznania. Redefinicji wymaga też terminy estetyczne takie jak materialny wymiar sztuki, relacja sztuki do natury, a także podstawowych terminów jak odbiorca, twórca, przekaz artystyczny. Nowe media stawiają także szereg pytań w kontekście antropologii filozoficznej, gdyż dekompozycji uległy systemy relacji człowieka z maszyną. Struktury wirtualne zmieniły pojęcie pozoru i iluzji a także zatarły granice na świat realny i pozorowany.
EN
The communication scene of the twentieth century was dominated by new media. However, the use of new forms of communication was not restricted only to the sphere of communication; the new media also decomposed the world of artistic creation. With the explosion of simulating structures, terms such as virtuality, immersion, non-linearity, telepresence, interactivity, and hipertextuality entered the philosophical lexicon of aesthetics. The term 'virtuality', through its use in common speech, has additionally gained the quality of polysemy and thus ambiguity. The use of the term 'virtuality' in a philosophical context requires analysis both on an ontological level and on epistemological and aesthetic levels. The new media also raise many questions within the context of philosophical anthropology, as the systems of relations between man and machines have changed. Virtual structures have changed the concept of simulation and illusion and have also blurred the borders between the real and make-believe worlds.