PL
Autorka wspomina swojego męża, kompozytora Andrzeja Panufnika. Ze szczegółami opowiada o korzeniach muzycznych kompozytora, jego działalności przedwojennej, edukacji muzycznej i rozwoju. Pisze o kolejnych etapach twórczości, związkach ze Szkołą Wiedeńską, twórczości w czasach II wojny światowej oraz restrykcjach powojennego reżymu komunistycznego. W drugiej części opisuje życie Panufnika po emigracji do Wielkiej Brytanii i adaptację w nowej ojczyźnie. Opowiada o okolicznościach poznania męża i ich wspólnym życiu w artystycznym środowisku. Panufnika opisuje jako patriotę, wyklętego przez socjalistyczne władze, muzycznego wizjonera i inspirację dla wielu artystów, którzy byli częstymi gośćmi w domu państwa Panufników. Ostatnia, trzecia część pokazuje emocje związane z nadaniem kompozytorowi tytułu szlacheckiego przez królową Elżbietę II oraz podsumowuje drogę, jaką w swojej artystycznej karierze przeszedł Panufnik pomimo trudności i przeciwności losu.