Rhetorical figures and rhetorical strategies in The Minotaur by Harrison Birtwistle

• Authors: Dominika Micał

Title variants

PL

Figury i strategie retoryczne w Minotaurze Harrisona Birtwistle’a

• Conference: Council of Scientific Student's Organisations of the Jagiellonian University
• Languages of publication: EN

Abstracts

EN

The Minotaur is the opera composed by Harrison Birtwistle to libretto by David Harsent. It was premiered in 2008 in Royal Opera House, Covent Garden. Birtwistle’s musical language is basically modernist: atonal, centralised, based on interval or number patterns, pre-compositional operations, scales invented by the composer himself. His music is recognised as generally intellectual and connected with great avantgarde of 20th century. On the other hand, Birtwistle has never denied expression in his pieces. Titles and extra-musical inspirations are common (i.e. Melencolia 1). Birtwistle is inspired by music of the Middle Ages, Renaissance, and, less often, Baroque. The score of The Minotaur is full of rhetorical figures: both hypothyposis and emphasis. They are evident and immediately recognised in spite of contemporary, atonal language of the opera. Mostly, they are inspired by Baroque musical-rhetorical figures but there are examples of individual, contemporary means. Figures are local and connected with only one or few words. General atmosphere of fear and isolation can be created with ‘rhetorical strategies’, which are active much longer than figures. Birtwistle uses musical symbols as well. There are two main symbols in The Minotaur: the iambic ‘glissando gesture’ which opens the opera and appears in its key moments, and the ‘motif of fate’ – repetition connected with powers of fate and with tragic irony. The question is, why Birtwistle used so traditional and instantly recognisable means, as he is known for his highly intellectual music. Answer given in this text is that they stay in service of narration. They are audible and visible signs of telling the story.

PL

Minotaur to opera skomponowana przez Harrisona Birtwistle’a do libretta Davida Harsenta. Jej premiera odbyła się w 2008 roku w Royal Opera House w Covent Garden. Język muzyczny Birtwistle’a jest zasadniczo modernistyczny. Charakteryzują go atonalność, zcentralizowanie, bazowanie na formułach interwałowych lub numerycznych, zabiegach pre-kompozycyjnych, czy też skalach wymyślonych przez samego kompozytora. Jego muzykę uznaje się generalnie za intelektualną, powiązaną z wielką awangardą XX wieku. Z drugiej strony Birtwistle nigdy nie pozbawiał swoich utworów ekspresji. Powszechnie pojawiają się u niego tytuły i inspiracje pozamuzyczne (na przykład Melencolia 1). Kompozytor czerpie inspirację z muzyki średniowiecznej, renesansowej i w mniejszym stopniu barokowej. Partyturę Minotaura przepełniają figury retoryczne – zarówno hipothyposis, jak i emphasis. Są oczywiste i natychmiast dają się rozpoznać pomimo współczesnego, atonalnego języka opery. Zasadniczo, są one oparte na barokowej teorii retoryki muzycznej. Figury pojawiają się w wybranych miejscach i łączą się tylko z jednym lub kilkoma słowami. Atmosfera strachu i izolacji w całej operze została wykreowana dzięki całym strategiom retorycznym, które wykazują znacznie dłuższą aktywność niż same figury. Birtwistle posługuje się także symbolami. Dwa główne w Minotaurze to jambiczne glissando, rozpoczynające operę i pojawiające się w jej kluczowych momentach, oraz motyw fatum – kręgu powtarzającego się motywu powiązanego z siłami przeznaczenia oraz ironią tragiczną. Pytanie, dlaczego kompozytor sięgnął po tak oczywiste, wręcz trywialne środki, skoro jest znany ze swej wysoce intelektualnej muzyki? Pozostają one w służbie narracji – oto odpowiedź, której dostarcza niniejszy artykuł; są słyszalnymi i widzialnymi znakami opowiadania historii.

Keywords

EN

Harrison Birtwistle; David Harsent; Minotaur; musical rhetoric; contemporary opera

PL

Harrison Birtwistle; David Harsent; Minotaur; retoryka muzyczna; opera współczesna

• Publisher: Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
• Journal: Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
• Year: 2016
• Issue: 3(30)
• Pages: 89-114

Dates

online

2016-07-01

Contributors

author

Dominika Micał

• Academy of Music in Kraków
• Collegium Invisibile

References

• Sources: Birtwistle H., The Minotaur. Full score, Boosey & Hawkes, London 2008.
• Sources: Birtwistle H., The Minotaur, Royal Opera House Covent Garden, conducted by A. Pappano, directed by S. Langridge, DVD, Opus Arte 2008.
• Harsent D., The Minotaur. Libretto, London 2013.
• Literature: Beard D., Harrison Birtwistle’s Operas and Music Theatre, Cambridge 2012.
• Beard D., Birtwistle H., Beauty and the Beast: A Conversation with Sir Harrison Birtwistle, “The Musical Times” 2008, Vol. 149, No. 1902.
• Birtwistle H., Wild tracks. A conversation diary with Fiona Maddocks, London 2014.
• Carruesco J., Reig M., Redefining Catharsis in Opera: The Power of Music in Birtwistle’s “The Minotaur” and Amargos’ “Euridice y los titeres de Caronte”, in: Seduction and Power: Antiquity in the Visual and Performing Arts, ed. by S. Knippschild, M. Garcia Morcillo, London—New York 2013.
• Hall M., Harrison Birtwistle, London 1998.
• Hall M., Harrison Birtwistle in Recent Years, London 1998.
• Hatten R.S., Four Semiotic Approaches to Musical Meaning: Markedness, Topics, Tropes, and Gesture, “Musicological Annual” 1995, No. XXXI.
• Lisecki W., Vademecum muzycznej „Ars Oratoria”, “Canor” 1993, No. 3 (6).
• Myth is Universal, H. Birtwistle, D. Harsent, S. Langridge and C. Rice statements about the opera, The Minotaur, Royal Opera House Covent Garden, conducted by A. Pappano, directed by S. Langridge, DVD, Opus Arte 2008.
• Naliwajek K., „Partita IV” Pawła Szymańskiego I jego „utopia podwójności muzyki”, “Przegląd Muzykologiczny” 2004, No. 4.
• Paczkowski S., Nauka o afektach w myśli muzycznej pierwszej połowy XVII wieku, Lublin 1998.
• Ricoeur P., Interpretation Theory: Discourse and the Surplus of Meaning, Fort Worth 1976.
• Samuel R., Birtwistle’s ‘The Minotaur’: The Opera and a Diary of Its First Production, “Cambridge Opera Journal” 2008, Vol. 20, No. 2.
• Wieczorek A., “Te Deum” Arvo Parta. Między kompozytorskim metier a gatunkowym arche, “Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ” 2014, No. 23 (4).
• Zawistowski P., Rozważania na temat retoryki w muzyce baroku, [online] http://chopin.man.bialystok. pl/Dokumenty/Publikacje/02-02.pdf [accessed: 28.04.2015].

Identifiers

ISSN

2353-7094