PL
Co pamięta wiersz? Co w sobie przechowuje? Czego strzeże? Czemu pozwala wychylić się w naszą stronę? W niektórych wierszach trwa coś dojmująco realnego i zarazem nieokreślonego, jakaś rzeczywista obecność – pozbawiona oparcia, zawieszona gdzieś pomiędzy, zawsze w drodze. Ta nieokreślona obecność zjawia się w naszym świecie jako niejasne uczucie, ślad intuicji, afekt pamięci. Ma w sobie lotną lekkość muzycznego pasażu i sama staje się pasażem – przejściem, prześwitem, połączeniem. Sądzę, że zapisem takiej właśnie obecności jest wiersz De passage à Paris Stanisława Balińskiego, a artykuł jest próbą uchwycenia tej obecności w jej różnych i przenikających się modalnościach – od literackich, poprzez egzystencjalne i historyczne, po muzyczne.
What does a poem remember? What does it store within? What does it guard? Why does it allow to deviate in our direction? Certain poems contain something poignantly real and, at the same time, undefined, some sort of a real presence devoid of support and suspended somewhere in between, always on the move. This nondescript presence appears in our world as an unclear feeling, a trace of intuition, an affection of memory. It contains the volatile lightness of a musical passage, and itself turns into the latter – a transition, a clearance, and a combination. I believe that De passage à Paris by Stanisław Baliński is a record of such a presence, and my article is an attempt at capturing it in assorted mutually permeating modalities - from literary, existential, and historical to musical.