PL
Bieżąca polityka regionalna ma za zadanie kształtować spójność terytorialną, a jedną z jej koncepcji jest funkcjonowanie miejskich obszarów funkcjonalnych. Spójność terytorialna rozumiana jest różnorako. W niniejszym opracowaniu rozpatrywano ją jako: rozwój endogeniczny i policentryczny, wyrównywanie dysproporcji w poziomie rozwoju społeczno-gospodarczego, tworzenie powiązań sieciowych oraz zapewnienie dostępności do usług (głównie wiedzy i infrastruktury). Celem badań jest określenie związku między istotą i praktyką miejskich obszarów funkcjonalnych a kształtowaniem tak pojmowanej spójności terytorialnej. Badania przeprowadzono w układzie regionalnym, na podstawie miejskich obszarów funkcjonalnych południowo-zachodniej części Polski. Jako źródła informacji wykorzystano dokumenty programowe dla badanych obszarów funkcjonalnych, województw i jednostek lokalnych tworzących badane obszary funkcjonalne, a także informacje statystyczne. W pracy prezentowane są wyniki badań przeprowadzonych metodami jakościowymi oraz ilościowymi. Badania wskazują, że działania podejmowane w ramach miejskich obszarów funkcjonalnych nie oddziałują na wyrównywanie dysproporcji w poziomie rozwoju społeczno- gospodarczego oraz dostępie do usług. Spójność terytorialna może być kształtowana przez stymulowanie procesów dyfuzji z obszarów funkcjonalnych i/lub tworzenie sieci ich powiązań. Miejskie obszary funkcjonalne wpisują się w polaryzacyjno-dyfuzyjny model rozwoju regionalnego i aby można było poprawić ich oddziaływanie na spójność terytorialną, wymagane jest ukierunkowanie działań na tworzenie warunków do rozprzestrzeniania się procesów rozwojowych.