EN
Background. In aikido studies, there has been much discussion of aikido from an individual and interpersonal perspective, but there has been insufficient discussion of aikido’s unique traditional non-competitive group-practice method and the reasons to continue them over the long term. Problem and aim. In aikido, many practitioners voluntarily continue long-term practice using the traditional non-competitive group-practice method. In this study, we hypothesize that this practice method is a type of cooperative learning that promotes intrinsic motivation, and clarify the mechanism of practice continuation through its verification and analysis. Material and methods. Semi-structured interviews were conducted with 10 intermediate and advanced aikido practitioners. The results of these interviews were subjected to qualitative content analysis using both deductive and inductive approaches for the verification of the hypothesis and further analysis. Results. The deductive analysis confirmed that all five essential components of cooperative learning, which substantiate the non-competitive group-practice method as a type of cooperative learning, are practiced. The inductive approach also revealed five external factors that influence the effectiveness of the group-practice in aikido. Conclusions. Aikido’s traditional non-competitive group-practice method was supported as a form of cooperative learning. As a mechanism for continuing practice, this group-practice as cooperative learning, has created an intrinsic motivation for practitioners to continue practicing voluntarily over the long-term. In addition, five external factors influenced the effectiveness of this group-practice.
PL
Tło. W badaniach nad aikido wiele dyskutowano na temat tego sportu z perspektywy indywidualnej i interpersonalnej, ale nie było wystarczającej dyskusji na temat unikalnej tradycyjnej, niekonkurencyjnej metody grupowej praktyki aikido i powodu, dla którego należy ją kontynuować w dłuższej perspektywie. Problem i cel. W aikido wielu praktyków dobrowolnie kontynuuje długoterminową praktykę przy użyciu tradycyjnej, niekonkurencyjnej metody grupowej. W niniejszym badaniu autorzy stawiają hipotezę, że ta metoda praktyki jest rodzajem kooperatywnego uczenia się, które promuje wewnętrzną motywację i wyjaśnia mechanizm kontynuacji praktyki poprzez jej weryfikację i analizę. Materiał i metody. Przeprowadzono częściowo ustrukturyzowane wywiady z 10 średnio- zaawansowanymi i zaawansowanymi adeptami aikido. Wyniki tych wywiadów zostały poddane jakościowej analizie treści przy użyciu zarówno podejścia dedukcyjnego, jak i indukcyjnego w celu weryfikacji hipotezy i dalszej analizy. Wyniki. Analiza dedukcyjna potwierdziła, że wszystkie pięć podstawowych elementów wspólnego uczenia się, które uzasadniają metodę niekonkurencyjnej praktyki grupowej jako rodzaj wspólnego uczenia się, jest praktykowanych. Podejście indukcyjne ujawniło również pięć czynników zewnętrznych, które wpływają na skuteczność praktyki grupowej w aikido. Wnioski. Tradycyjna, niekonkurencyjna metoda grupowej praktyki aikido była wspierana jako rodzaj wspólnego uczenia się. Jako mechanizm kontynuowania praktyki, ta grupowa praktyka jako wspólne uczenie się stworzyła wewnętrzną motywację dla praktykujących do kontynuowania dobrowolnej praktyki w perspektywie długoterminowej. Ponadto, pięć czynników zewnętrznych wpłynęło na skuteczność tej praktyki grupowej.