Artykuł jest próbą ukazania pro-feministycznych przekonań prerafaelickiego malarza i poety. Autorka analizuje dwa wiersze i dwa obrazy Rossettiego, skupiając się na innowacyjności przedstawienia bardzo tradycyjnego tematu – dzieciństwa oraz zwiastowania Najświętszej Marii Panny. Poprzez zestawienie słowa i obrazu, które wchodzą ze sobą w polemiczny dialog, Rossetti poddaje krytyce tradycyjną wizję roli kobiecości w dziewiętnastym wieku. Artysta podkreśla uprzedmiotowienie kobiet we współczesnej mu Anglii i pozbawienie ich prawa decydowania o własnym życiu. Maria, matka Jezusa, nie jest dla Rossettiego ikoną cnót kobiecych, chwaloną za posłuszeństwo i oddanie, ale młodą dziewczyną, obdarzoną misją, która wzbudza w niej lęk i której do końca nie rozumie.