PL
Wieloaspektowe badania dotyczące wczesnośredniowiecznych grotów strzał wykonanych z surowców organicznych stanowią rzadkie ujęcia we współczesnej historiografii. Zdaniem archeologów są to znaleziska rzadkie, a same materiały z kości i poroża nie są zwykle pierwszym wyborem w kontekście analiz mikroskopowych. Kwerenda literatury i najnowsze ujęcia dowodzą jednak, że we władztwie Piastów czy terenach ościennych rejestrowane są one dość licznie, w szczególności na stanowiskach grodowych. Zauważalny jest jednak problem dotyczący interpretacji oraz klasyfikacji funkcjonalnej omawianego materiału. Rozbieżne są także opinie naukowców na temat ich funkcji użytkowej. Zdaniem uczonych mogły one służyć jako groty myśliwskie lub militarne i stanowić o wysokim statusie ich posiadacza bądź posiadać charakter czysto symboliczny. Dla zbrojników broni miotanej pochodzących z wcześniejszych epok na podstawie analiz mikroskopowych wyznaczone zostały dystynktywne ślady użytkowe, dzięki którym możliwe jest rozwiązanie ww. problemu. Niniejszy artykuł opisuje pierwszą próbę zastosowania podobnej metody do zbadania wczesnośredniowiecznych grotów strzał. Materiał wybrany do analiz traseologicznych pochodził ze stanowiska nr 1, mieszczącego się w miejscowości Grzybowo (gm. Września). Znajdujący się tam gród datowany na początek X–poł. XI w. zaliczany jest do tzw. grodów centralnych, które stanowiły główne ośrodki kształtującego się władztwa wczesnopiastowskiego. Podczas badań wykopaliskowych na majdanie grodziska, prowadzonych w latach 1989-2009, odnaleziono trzy groty stożkowate z tulejką oraz jeden grot wyposażony w zadziory. Zbrojniki wykonane zostały z poroża, dwa z nich pokrywa bogata ornamentyka charakteryzująca się wysokim stopniem wytwórczym. Dwa pozostałe również posiadają zdobienia, jednak o znacznie mniejszym poziomie precyzji wykonania. Charakterystyczne dla grotów grzybowskich są również zatępione krawędzie (obecne u trzech okazów) oraz otwory na nity, znajdujące się na jednym z grotów stożkowatych. Wszystkie cztery groty poddane zostały analizie traseologicznej, której głównym celem było określenie ich funkcji użytkowej oraz wyznaczenie dystynktywnych śladów zużycia dla ich grupy funkcjonalnej. Materiał porównawczy został pozyskany za sprawą przeprowadzenia eksperymentu archeologicznego, który łączył w sobie dwa typy badań: aktualistyczne oraz laboratoryjne. Wykorzystane w nim repliki zabytków grzybowskich podzielono w ramach trzech grup typologicznych, a następnie użyto jako zbrojniki strzał. Ostrzeliwano nimi różne typy wczesnośredniowiecznego uzbrojenia ochronnego oraz niewypatroszone tusze zwierzęce. Poza głównym celem dostarczenia replik porównawczych eksperyment miał także na celu weryfikację możliwości militarnych oraz myśliwskich grotów z kości i poroża. Repliki wykazały niewielką efektywność w starciu z wczesnośredniowiecznym żelaznym uzbrojeniem ochronnym. Natomiast wszystkie typy grotów sprawdziły się w części myśliwskiej doświadczenia. Najistotniejsze były wyniki dotyczące grotów tępych, które doskonale mogły sprawdzać się do głuszenia zwierzyny bez niszczenia ich cennego futra. Analiza traseologiczna czterech zabytków z Grzybowa oraz dziewiętnastu replik eksperymentalnych wykonana została z wykorzystaniem mikroskopu Keyence VH-Z100R, a proces przeprowadzania analiz mikroskopowych wzorowany był głównie na modelu wypracowanym w środowisku francuskim. Przeprowadzone analizy traseologiczne pozwoliły zweryfikować ślady powstające na grotach z poroża w wyniku ich użytkowania, a charakterystyczne ślady zużycia w formie mikro- i makrośladów zarejestrowano w każdej grupie grotów. Do najczęstszych zarejestrowanych śladów zaliczyć należy podłużne pionowe ślady liniowe na ostrzach, które są efektem kontaktu grotu z kością podczas penetracji celu. Niezwykle dystynktywne mogą być zmiany i deformacje w obrębie wierzchołka, w szczególności różnego typu złamania oraz zatępienia. Dla replik eksperymentalnych charakterystyczne były również podłużne pasma wyświeceń zlokalizowane na ostrzach zbrojników. Z uwagi na zabiegi konserwatorskie niemożliwe było przeprowadzenie analizy wyświeceń na zabytkach grzybowskich. Charakterystyczną cechą grotów tępych była natomiast niewielka liczba rejestrowanych śladów użytkowych. Na podstawie przeprowadzonych analiz udało się także potwierdzić wtórne zatępienie grotu grzybowskiego wyposażonego w zadziory (nr kat. MPP/GRZ/98) oraz celowy tępy charakter okazu o nr. kat. MPP/GRZ/1364, który jako jedyny nie uległ zatępieniu w wyniku użytkowania. Problematyka zaprezentowana w niniejszym artykule wymaga kontynuacji badań w celu zgromadzenia większej liczby danych, poszerzenia bazy komparatywnej i zrealizowania dokładniejszych, szeroko zakrojonych prób doświadczalnych. Należałoby również wykorzystać pozyskaną wiedzę do weryfikacji i uporządkowania informacji na temat podobnych wczesnośredniowiecznych przedmiotów opisanych w starszej literaturze.