PL
Ruchy społeczne mają szczególną wartość dla nieformalnej edukacji dorosłych. Można je postrzegać jako organizacje uczące zarówno swoich członków, jak i opinię publiczną, a główne cele tej edukacji są z jednej strony krytyczne, z dru- giej uspołeczniające. W Polsce po 2015 roku wraz z rozwojem Czarnych Protestów oraz Ogólnopolskiego Strajku Kobiet nastąpiło uspołecznienie feminizmu. Walka kobiet w Polsce o prawa reprodukcyjne i utrzymanie kompromisu aborcyjnego zdemokratyzowała społeczny ruch feministyczny i zdynamizowała obecne w nim procesy edukacyjne. Niniejszy artykuł analizuje nieformalną edukację dorosłych we współczesnym ruchu kobiecym jako sytuującą się pomiędzy reprodukcją porządku społecznego a jego kontestacją i bada ją jako przestrzeń kontrhegemonii: rozpoznawaną za pedagogiką Paulo Freirego, filozofią praktyczną Antonia Gramsciego, krytyczną pedagogiką, założeniami i praktyką Nowej Lewicy, studiów kulturowych oraz feminizmu.