E-partycypacja i ISO 37120 jako wyznacznik implementacji rozwoju zrównoważonego w smart city

• Authors: Paulina Legutko-Kobus

Title variants

EN

E-Participation and ISO 37120 as a Reference for the Implementation of Sustainable Development in a Smart City

Abstracts

EN

Smart cities approach and handle public matters, using information and communication technologies (ICT). Since the concept surfaced in the 1990s, a smart city has been regarded as one seeking to embody the principle of sustainable development. The article focuses on the following research questions: How are smart cities defined and classified? Which Polish cities have made it to the global smart city rankings? How can the smart city concept contribute to the implementation of sustainable development? Polish cities are not ranked among the smart city leaders, globally. However, many of them put some elements of the Smart City 3.0 concept into use, thus, applying the “smart” ideas for sustainable development implementation. The smart city dimensions (up to six are named in the publications on the subject) refer to some aspects of sustainable development, while allowing the achievement of integrated governance. On one hand, the ISO 37120 standard is a certificate of implementation of the smart concept; but, on the other hand, it is used as a reference for assessment of the level of sustainable development implementation. Polish cities certified, according to this standard, are: Gdynia, Gdańsk, Kielce, Lublin, and Warsaw. The article highlights that the implementation of the smart city concept is very likely to contribute to the faster and more effective achievement of sustainable development in urban areas. This can be done, not only through a greater use of high-end technologies but, above all, through civic involvement (by employing e-participation tools for co-determination purposes) and cities’ aspirations to collect and share better quality and more accurate data, on various aspects of sustainable development.

PL

Smart city to miasta, w których kwestie publiczne rozwiązywane są z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ang. ICT). Od początku rozwoju tej koncepcji (lata 90. XX w.) zakładano, że miasto inteligentne to równocześnie miasto dążące do wdrożenia rozwoju zrównoważonego. Artykuł koncentruje się na następujących aspektach badawczych: jak definiowane i klasyfikowane są smart city; które polskie miasta ujmowane są w międzynarodowych rankingach smart city; jak koncepcja smart city może przyczyniać się do wdrażania rozwoju zrównoważonego. Polskie miasta nie należą do liderów smart city w skali międzynarodowej. Wiele z nich implementuje jednak elementy koncepcji 3.0, wykorzystując idee smart do wdrażania rozwoju zrównoważonego. Poszczególne wymiary smart city (w literaturze wskazuje się ich 6) odnoszą się do aspektów rozwoju zrównoważonego i pozwalają osiągać ład zintegrowany. Norma ISO 37120 jest z jednej strony certyfikatem wdrożenia idei smart, z drugiej zaś stosowana jest jako instrument oceny poziomu wdrożenia rozwoju zrównoważonego. Miasta, które w Polsce certyfikowane są według tej normy, to: Gdynia, Gdańsk, Kielce, Lublin i Warszawa. Artykuł wskazuje, że wdrażanie koncepcji smart city może przyczyniać się do szybszego i skuteczniejszego osiągnięcia rozwoju zrównoważanego na obszarach miast nie tylko dzięki coraz doskonalszym technologiom, lecz przede wszystkim dzięki zwiększeniu zaangażowania społecznego (wykorzystującego narzędzia e-partycypacji do współdecydowania) oraz dążeniu miast do pozyskiwania i udostępniania coraz lepszych i dokładniejszych danych związanych z różnymi aspektami rozwoju zrównoważonego.

Keywords

PL

smart city; rozwój zrównoważony; e-partycypacja; ISO 37120

EN

smart city; sustainable development; e-participation; ISO 37120

• Publisher: Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
• Journal: Studia Ecologiae et Bioethicae
• Year: 2021
• Volume: 19
• Issue: 1
• Pages: 71-82

Dates

published

2021

Contributors

author

Paulina Legutko-Kobus

• Kolegium Ekonomiczno-Społeczne, Szkoła Główna Handlowa w Warszawie

• https://orcid.org/0000000303808913

References

• Berreta, Ilaria. 2018. “The Social Effect of Eco-Innovations in Italian Smart Cities.” Cities 72: 115–121.
• Betterworldsolutions.eu. 2020. Top 10 Eco Cities. Accessed 24.01.2020. https://www.betterworldsolutions.eu/top-10-eco-cities/.
• Borys, Tadeusz. 2011. „Zrównoważony rozwój – jak rozpoznać ład zintegrowany.” Problemy Ekorozwoju 6(2): 75–81.
• Caragliu, Andrea, Chiara Del Bo, and Peter Nijkamp. 2011. “Smart cities in Europe.” Journal of Urban Technology 18(2): 65–82.
• Chomiak-Orsa, Iwona, i Paulina Szurant. 2015. „W kierunku smart city – perspektywy polskie i światowe.” Informatyka Ekonomiczna 3(37): 38–47. https://doi.org/10.15611/ie.2015.3.03.
• Cohen, Boyd. 2015. “The 3 Generations of Smart Cities. Inside the Development of the Technology Driven City.” Accessed 25.01.2020. https://www.fastcompany.com/3047795/the-3-generations-of-smart-cities.
• Dataforcities.org. 2020. WCCD ISO 37120. Accessed 5.02.2020. http://open.dataforcities.org/.
• Dominiak, Bartosz. 2016. „Inteligentne miasta trzeciej generacji.” Dostęp 2.03.2020. http://smartcityforum.pl/artykul/inteligentne-miasta-trzeciej-generacji.
• Dominik, Bartosz. 2020. „Smart city, czyli miasta coraz bardziej inteligentne.” Dostęp 6.08.2020. https://www.przestrzen-miejska.pl/artykul/smart-city-czyli-miasta-coraz-bardziej-inteligentne.
• Eco-miasto.pl. 2020. Czym jest ECO-MIASTO. Dostęp 26.01.2020. http://www.eco-miasto.pl/o-projekcie/czym-jest-eco-miasto/.
• Eden Strategy Institute and ONG&ONG Pte Ltd. 2018. 50 Smart City Government. Accessed 28.01.2020. https://static1.squarespace.com/static/5b3c517fec4eb767a04e73ff/t/5b513c57aa4a99f62d168e60/1532050650562/Eden-OXD_Top+50+Smart+City+Governments.pdf.
• Eecpoland.eu. 2018. Europejski Kongres Gospodarczy. Prezentacja: „Dobre praktyki w smart cities w Polsce.” Dostęp 1.03.2020. www.eecpoland.eu.
• Forbes.pl. 2019. Jak wymyślić nowe miasto. Najbardziej innowacyjne miasta. Dostęp 28.01.2020. https://www.forbes.pl/gospodarka/ranking-najbardziej-innowacyjne-miasta-x-kongres-regionow-2019/eh55s9y.
• Gajowniczek, Tomasz. 2015. „Elektroniczna demokracja – istota pojęcia i problemy definicyjne.” W Demokracja a wybory. Współczesne dylematy i wyzwania, red. Waldemar Tomaszewski, Diana Mościcka, i Andrzej Jurkun. Olsztyn: Instytut Nauk Politycznych, UWM w Olsztynie.
• Gazeta.pl. 2018. Najbardziej zielone miasta na świecie. Dostęp 26.01.2020. https://metrowarszawa.gazeta.pl/metrowarszawa/56,141635,23354730,warszawa-lepsza-niz-paryz-tokio-i-nowy-jork-polskie-miasto.html.
• Gori, Paula, Pier Luigi Parcu, and Maria Stasi. 2015. “Smart Cities and Sharing Economy.” Robert Schuman Centre for Advanced Studies. Research Paper No. RSCAS 2015/96. http://dx.doi.org/10.2139/ssrn.2706603.
• Hajduk, Sławomira. 2020. „Modele smart city a zarządzanie przestrzenne miast.” Gospodarka Narodowa 2(302): 123–139. http://dx.doi.org/10.33119/GN/120626.
• Hanzl, Małgorzata. 2008. „Technologie informacyjne jako narzędzie udziału społecznego w kształtowaniu przestrzeni.” Roczniki Geomatyki 6(3): 87–99.
• Höjer, Mattias, and Josefin Wangel. 2014. “Smart Sustainable Cities. Definition and Challenges.” Accessed 2.03.2020. https://www.researchgate.net/publication/265594929_Smart_Sustainable_Cities_Definition_and_Challenges.
• Hołuj, Dominika, i Paulina Legutko-Kobus. 2018. „Partycypacja jako element rewitalizacji (przykłady miast z województwa małopolskiego i mazowieckiego).” Studia Ekonomiczne. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach 365: 93–119.
• Hulicka, Anna. 2015. „Miasto zielone – miasto zrównoważone. Sposoby kształtowania miejskich terenów zieleni w nawiązaniu do idei green city.” Prace Geograficzne 141: 73–85. https://doi.org/10.4467/20833113PG.15.010.4062.
• MIiR (Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju). 2019. Human Smart City. Przewodnik dla samorządów. 2019. Dostęp 5.03.2020. https://www.popt.gov.pl/strony/wiadomosci/human-smart-city-przewodnik-dla-samorzadow/.
• IESE.edu. 2019. IESE Cities in Motion Index. Accessed 10.02.2020. https://media.iese.edu/research/pdfs/ST-0509-E.pdf.
• Ilciów, Adam. 2017. „W poszukiwaniu smart obywatela. Analiza realizacji koncepcji smart city w Polsce.” Acta Politica Polonica 4(42): 33–45.
• Jastrzębska, Ewa, i Paulina Legutko-Kobus. 2015. „Partycypacja w obszarach funkcjonalnych (przykład Metropolii Poznań).” W Problemy zarządzania w jednostkach samorządu terytorialnego, red. Beata Banachowicz, Katarzyna Wojtaszczyk, i Małgorzata Żak-Skwierczyńska, 236–255. Łódź: Katedra Zarządzania Miastem i Regionem Wydział Zarządzania Uniwersytetu Łódzkiego.
• Kingston, Richard. 2002. “The role of e-government of public participation in the planning process.” Accessed 5.03.2020. https://www.researchgate.net/publication/228363234_The_role_of_e-government_and_public_participation_in_the_planning_process/link/547e20220cf2d2200ede9568/download.
• Lewandowska, Aleksandra. 2014. „Koncepcja miasta zrównoważonego i próby jej wdrożenia w europejskiej przestrzeni osadniczej.” W Miasto – nauka, gospodarka, sztuka, red. Katarzyna Sadowy, 90–98. Warszawa: Fundacja Architektury.
• Malinowska, Ewa, i Anna Kurkowska. 2018. „Norma ISO 37120 narzędziem pomiaru idei zrównoważonego rozwoju miast.” Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej. Organizacja i Zarządzanie 18: 363–382.
• McCarney, Patricia. 2015. “The evolution of global city indicators and ISO 37120: The first international standard on city indicators.” Statistical Journal of the IAOS 31(1): 103–110. https://doi.org/10.3233/SJI-150874.
• Olech, Anna, i Tomasz Kaźmierczak. 2011. „Modele partycypacji publicznej.” W Partycypacja publiczna. O uczestnictwie obywateli w życiu wspólnoty lokalnej, red. Anna Olech, 102–109. Warszawa: ISP.
• Papuziński, Andrzej. 2014. „Zrównoważony rozwój w kontekście teorii sprawiedliwości międzygeneracyjnej. Próba konkretyzacji problemu.” Studies in Global Ethics and Global Education 2:12–27. https://doi.org/10.5604/23920890.1134202.
• Pcbc.gov.pl. 2020. Korzyści, jakie daje norma ISO 37120. Dostęp 16.02.2020. https://www.pcbc.gov.pl/pl/uslugi/certyfikacja-systemow-zarzadzania/pn-iso-37120.
• Pichlak, Magdalena. 2018. „Inteligentne miasta w Polsce – rzeczywistość, czy utopia?” Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej. Organizacja i Zarządzanie 127: 191–206.
• Popt.gov.pl. 2020. „Konkurs «HUMAN SMART CITIES. Inteligentne miasta współtworzone przez mieszkańców».” Dostęp 26.01.2020. https://www.popt.gov.pl/strony/o-programie/wydarzenia/konkurs-dla-samorzadow-human-smart-cities-inteligentne-miasta-wspoltworzone-przez-mieszkancow/.
• Salerno-Kochan, Marek. 2016. „Norma ISO 37120. Próba oceny jakości życia w miastach.” W Wybrane aspekty zarządzania jakością, red. Marek Salerno-Kochan, 251–257. Kraków: Polskie Towarzystwo Towaroznawcze.
• Smart-cities.eu. 2020. European smart cities. Accessed 16.01.2020. http://www.smart-cities.eu/ranking.html.
• Sobol, Agnieszka. 2017. „Inteligentne miasta versus zrównoważone miasta.” Studia Ekonomiczne. Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach 320: 75–86.
• Systemanaliz.pl. 2020. Moduł ISO 37120. Dostęp 11.02.2020. https://www.systemanaliz.pl/iso-37120.
• Szumowski, Witold. 2012. „Koncepcja Good Governance w doskonaleniu systemu zarządzania urzędu administracji samorządowej.” Nauki o Zarządzaniu 4(13): 75–84.
• UN. 2014. World Urbanization Prospects. New York: UN.
• Węcławowicz-Bilska, Elżbieta. 2012. „Miasto przyszłości – tendencje, koncepcje, realizacje.” Czasopismo Techniczne 1: 323–342.

Identifiers

DOI

10.21697/seb.2021.19.1.06

Biblioteka Nauki

1065205