PL
W czasach św. Augustyna była już ustalona hierarchia kościelna, która miała zadania i władzę. W sakramencie święceń (sacramentum ordinationis) otrzymuje kandydat do kapłaństwa służebnego władzę nad boskimi tajemnicami. Sacramentum ordinationis jest ukierunkowany ku dobru wiernych. Augustyn mówi o „ius dandi” dla dobra innych. Charakter kapłaństwa daje władzę udzielania sakramentów innym i jest pewnego rodzaju konsekracją (quaedam consecratio) człowieka dla Bożych spraw. Kapłaństwo jest konieczne, by ludzie mogli stać się chrześcijanami i żyć jako chrześcijanie. Od kapłanów, a zwłaszcza biskupów, wymaga się posługi słowa i sakramentów. Tylko konieczność miłości (necessitas caritatis) może i powinna spowodować zgodę na biskupią posługę. Biskupi zajmują w Kościele miejsce apostołów, troszczą się o jedność doktryny i pokój w całym Kościele. Kapłan (biskup i prezbiter) jako szafarz sakramentu (dispensator sacramenti) przez święte znaki daje samego Chrystusa. Chrystus jest życiem wszystkich sakramentów. Kapłan jako szafarz słowa (dispensator verbi) winien umacniać wiarę wiernych, kierować modlitwą i sam być znakiem, który prowadzi do Chrystusa, Sakramentu Ojca.