PL
Artykuł dotyczy graffiti jak sztuki życia obrazem, którą operują młodzi artyści. Zwracam uwagę na to, że ta sztuka nie ma jedynie negatywnego odbioru charakteru a tym samym i społecznego odbioru. Wyjaśniam, na czym polega efekt polaryzacji dwóch sąsiadujących generacji grafficiarzy w przestrzeni społecznej - jawnej i ukrytej, w której określona grupa twórców usiłuje zamanifestować swoją pozycję, obecność. Czy warto o tym (graffiti) mówić w pedagogice, w naukach społecznych? Autor analizuje to, co być może nie przenika do struktur życia młodego pokolenia, jego środowisk szkolnych oraz pozaszkolnych, a co nie staje się w nich ani wyrazem buntu, ani też środkiem do nawiązywania nowego typu relacji społecznych i edukacyjnych.