PL
Problem przetrwania społeczeństw ludzkich w obliczu globalnych kryzysów, skłania do postawienia pytania: jak z kryzysami radziły sobie społeczności innych istot żywych na przestrzeni setek tysięcy lat?. Analiza mechanizmów radzenia sobie z kryzysami przez społeczności słoni; wielorybów i płetwali sparmacetowatych oraz lisów syberyjskich - stanowią przykład na wspólne i istotne charakterystyki, które ukształtowały się w procesie ewolucji jako odpowiedź na warunki środowiska. Kierunek zmian tych charakterystyk ma charakter par excelance społeczny i ukierunkowany jest na dobro wspólne. Ma więc charakter prospołeczny i gloryfikujący altruizm. Także w odniesieniu do rozwoju człowieka w perspektywie socjobiologicznej - wskazać można na tożsame charakterystyki ujawniające ich znaczenie i rolę w procesie przystosowania. Przykład przetrwania homo sapiens oraz wyginięcia homo neanderthalensis (człowiek neandertalski) są tego spektakularnym przykładem. Takie charakterystyki jak: przyjazność, altruizm, solidarność, odpowiedzialność, troska o wspólne dobro, prospołeczność stały się gwarantami przetrwania w opozycji do agresji i egoizmu. W obszarze kultury wyraża się to tendencja do przenoszenia w obszar świadomości JA treści i standardów ważnych dla przetrwania MY. Wyżej wymienione charakterystyki mające wymiar antyautorytarny i prodemokratyczny, stają się tym samym standardami rozwoju cywilizacji ludzkich. Trwanie ponadczasowych wartości jakie niesie Dekalog a więc poświęcenia dla innych i „miłowania bliźniego swego jak siebie samego” są przykładem znaczenia rozumienia wspólnotowości. Charakterystyki ważne dla przystosowania są w jakiś sposób intuicyjnie wyczuwane i widoczne w kulturowych tendencjach prospołecznych społeczeństw demokratycznych, wyrażających się w tendencjach wspólnotowych. W tym kontekście znaczenie przyjaźni, wprost łączy się z długością i jakością zdrowia i życia ludzi.