Search results

1

Periodization and the notion of the baroque and (neo)baroque in British literature and culture

100%

Modrzewska M.

Beyond Philology: An International Journal of Linguistics, Literary Studies and English Language Teaching

|

2016

|

issue 13

179-194

EN

The paper is devoted to the category of the Baroque as a historical period of literature and culture, and the category of (neo)baroque, which has recently become relevant in the description of mod-ern/contemporary literary and cultural phenomena that exhibit the “crisis of representation” and the experience of dramatic movement and change of the world (this pertains to a large part of the so-called post-modernist literature). The article examines the relevance of these categories for the canon of English literature. The traditional periodi-zation of English literature does not usually reveal the historical peri-od of seventeenth-century Baroque and uses other categories instead, which are either Anglocentric/ethnocentric or refer to the style of the Italian Renaissance. The term “baroque” has become indispensable in literary-historical studies due to the necessity to create a transna-tional/simultaneous and more “spatial” history of literature(s) and culture(s) and because of the need for more universal tools of description.

FR

L’article présente la catégorie du baroque, comme une époque historique dans la littérature et la culture, et celle du (néo)baroque, comme une notion devenue importante pour la description des phénomènes littéraires et culturels contemporains révélant « la crise de la représentation » et l’expérience du mouvement dramatique et du changement dans le monde (cela concerne une bonne partie de la littérature que l’on appelle « postmoderne »). L’objectif de cet article est de présenter la pertinence de ces catégories pour le canon de la littérature anglaise. En général, la périodisation traditionnelle de la littérature britannique ne se réfère pas à l’époque historique du baroque au XVIIème siècle. Aux fins de la périodisation, on emploie d’autres catégories, anglo- et ethnocentriques ou relevant de l’esthétique de la renaissance italienne. Le terme « baroque » est devenu actuellement indispensable pour les études historiques et littéraires dû à la nécessité de créer une image de l’histoire de la littérature / des littératures et de la culture / des cultures qui soit plus transnationale / simultanée et plus « spatiale ». Il répond aussi au besoin d’un outil de description plus universel.

PL

Artykuł omawia kategorię baroku jako historycznej epoki literatury i kultury oraz (neo)baroku jako pojęcia, które stało się ważne dla opisu nowoczesnych/współczesnych zjawisk literackich i kulturowych ujawniających „kryzys reprezentacji” i doświadczenie dramatycznego ruchu i zmiany w świecie (dotyczy to sporej części tzw. literatury postmodernistycznej). Celem artykułu jest przedstawienie relewantno-ści tych kategorii dla kanonu literatury angielskiej. Tradycyjna perio-dyzacja literatury brytyjskiej zwykle nie uwzględnia historycznego okresu siedemnastowiecznego baroku. Dla celów periodyzacji stosuje się inne kategorie, które są anglocentryczne/etnocentryczne, bądź odnoszą się do stylistyki włoskiego renesansu. Termin “barok” stał się obecnie niezbędny dla studiów historyczno-literackich z powodu ko-nieczności tworzenia transnarodowego/symultanicznego i bardziej „przestrzennego” obrazu historii literatury/literatur i kultu-ry/ kultur, a także w odpowiedzi na zapotrzebowanie na bardziej uni-wersalne narzędzia opisu.

2

THE WORDSWORTHIAN AND THE BYRONIC ROMANTIC CANON IN THE “SUPPOSED CONFESSIONS” OF ALFRED TENNYSON

100%

Modrzewska M.

Świat Tekstów. Rocznik Słupski

|

2020

|

vol. 18

79-81

PL

W historii odbioru obu poetów – Williama Wordswortha (1770–1850) i George’a Gordona Byrona (1788–1824) – zwykle przeciwstawiano ich twórczość jako dwa odległe bieguny angielskiego romantyzmu. Wordsworth rozpoznany został jako prekursor romantyzmu w poezji angielskiej, a Byron uznany za najważniejszego przedstawiciela drugiej generacji angielskich romantyków. W wierszu “Supposed Confessions of a Second-rate Sensitive Mind Not in Unity with Itself” (1830) Alfreda Tennysona oba kanony brytyjskiego romantyzmu – Wordswortha i Byrona – pogodzone zostają w lirycznym stylu konfesyjnym Tennysona i w wytworzonej przez niego chrześcijańsko-Faustowskiej ambiwalencji w taki sposób, że czytanie Tennysona musi nieuchronnie być konceptualne i pozostawać w odniesieniu do języka i znaków Biblii, czyli kodu dobrze znanego zarówno Wordsworthowi, jak i Byronowi. Metaforyczne znaczenia „miejsca i siedliska” Wordswortha i Byronowskiego „przemieszczania się i podróży” jest literackim dziedzictwem pielgrzymowania poprzez idee i koncepcje, które prowadziły Tennysona do poczucia osobistej i językowej wolności w świecie, w którym zbiorowy głos nowoczesnego społeczeństwa jest przygnębiająco obecny i przeniknięty niepokojem. Wiersz Tennysona przejawia afiliację poety z wcześniejszą angielską poezją romantyczną (Wordsworth), którą rozpoznać można w użyciu charakterystycznych motywów, ale przypomina także liryczny styl poezji konfesyjnej Percy’ego Bysshe Shelley’a, Johna Keatsa i Lorda Byrona.

EN

For a long time the two poets William Wordsworth (1770–1850) and George Gordon Byron (1788–1824) have been considered mutually exclusive in the reception of English Romanticism, Wordsworth being the founder of English Romanticism, and Byron being the most important representative of the second generation of English Romantics. In the “Supposed Confessions of a Second-rate Sensitive Mind Not in Unity with Itself” (1830) by Alfred Tennyson both the Wordsworthian and the Byronic types of Romanticism are reconciled in Tennyson’s confessional lyrical style and his Christian-Faustian ambivalence, and the reading of Tennyson must inevitably be conceptual with reference to biblical language and signs, the code with which Wordsworth as well as Byron was well acquainted. The figurative meaning of Wordsworthian “dwelling” and Byronic “travelling” is the literary heritage of wanderings through concepts and ideas which lead Tennyson towards a sense of personal and linguistic freedom in a world in which the collective voice of modern society is overwhelmingly present and permeated with anxiety. The poem exhibits Tennyson’s affiliation with earlier English Romantic poetry (Wordsworth), traceable in the use of motifs, but it is also reminiscent of the confessional lyrical style in the poetry of Percy Bysshe Shelley, John Keats and Lord Byron.

3

„Polski mikrokosmos” według Teatru Wierszalin a odbiorca globalny

100%

Modrzewska M.

Konteksty - Polska Sztuka Ludowa

|

2020

|

vol. 74

|

issue 3 (330)

133-138

PL

Autorka artykułu podejmuje próbę wyjaśnienia źródeł sukcesu w odbiorze Teatru Wierszalin na Zachodzie na przykładzie przedstawienia Dziadów – Noc pierwsza i Noc druga wyreżyserowanych przez Piotra Tomaszuka. Posługuje się przy tym terminem „odbiorcy globalnego”, czyli odbiorcy, który oprócz kompetencji językowych przynajmniej w dziedzinie angielszczyzny, dysponuje podstawową wiedzą na temat historii dramatu, teatru i literatury europejskiej dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Autorka udowadnia, że pomimo wybitnie lokalnego kolorytu zarówno polskiego dramatu Adama Mickiewicza jak i jego teatralnej adaptacji Teatru Wierszalin, przedstawienie zakorzenione jest europejskiej tradycji romantycznego misterium znanego szczególnie poprzez liryczne i konfesyjne dramaty George’a Gordona Byrona i kontynuowane przez, tak zwany „teatr ubogi” XX wieku, a w szczególnosci „teatr śmierci” Tadeusza Kantora.

EN

The author of the article attempts to explain the successful reception of the Wierszalin Theatre in the West by using the example of Dziady – Noc pierwsza and Noc druga (Forefathers’ Eve – First Night and Second Night) directed by Piotr Tomaszuk. In order to do so she uses the concept of a “global addressee”, that is an English speaking addressee with at least a basic knowledge of the European history of literature, drama, and theatre of the nineteenth and twentieth century. The author demonstrates that despite the specifically local colour of the Polish drama by Adam Mickiewicz as well as its theatre adaptation by Wierszalin, the production is deeply rooted in the European tradition of the Romantic mystery play, especially well-known from the lyrical and confessional dramas by George Gordon Byron and followed by the so-called “poor theatre” of the twentieth century as well as the “theatre of death” by Tadeusz Kantor.

Refine search results

1 Beyond Philology: An International Journal of Linguistics, Literary Studies and English Language Teaching

1 Konteksty - Polska Sztuka Ludowa

1 Świat Tekstów. Rocznik Słupski

3 Modrzewska M.

2 2020

1 2016

Periodization and the notion of the baroque and (neo)baroque in British literature and culture

THE WORDSWORTHIAN AND THE BYRONIC ROMANTIC CANON IN THE “SUPPOSED CONFESSIONS” OF ALFRED TENNYSON

„Polski mikrokosmos” według Teatru Wierszalin a odbiorca globalny