Search results

1

Geopolityka środkowoeuropejskiej solidarności. Polacy i Węgrzy między historią, stereotypem a uwarunkowaniami przestrzenno-politycznymi

100%

Adamczyk A.

International Studies. Interdisciplinary Political and Cultural Journal

|

2021

|

vol. 27

|

issue 1

195-214

EN

The Polish-Hungarian relationship remains something extraordinary on a European scale. Although the consciousness of the societies of both nations is dominated by a positive perception of mutual relations, it was not a constant phenomenon in history. It was most intense when both countries resisted the domination of the Germanic element. Hungary was the first to lose its independence, succumbing to the Eastern factor. Also Poland shared the fate of Hungary, succumbing to pressure from both the east and the west. Historical experience of both countries showed the necessity to cooperate against threats coming from both directions. However, the conditions after 1886 were not conducive to the implementation of this assumption, although in the nineteenth and twentieth centuries Poles and Hungarians had geopolitical visions defining the scale of possible transformations in Central Europe. The change came after the end of World War II. Regardless of the naturally existing discrepancies in the perception of one’s surroundings, in the 21st century it is difficult to indicate any Polish geopolitical concept that does not take into account the regional role of Hungary, or the Hungarian one that ignores the Republic of Poland.

PL

Stosunki polsko-węgierskie pozostają czymś niezwykłym na skalę europejską. Choć w świadomości społeczeństw obu narodów dominuje pozytywne postrzeganie wzajemnych relacji, nie było to zjawisko stale występujące w historii. Najintensywniej zachodziło, gdy oba kraje opierały się dominacji pierwiastka germańskiego. Węgry jako pierwsze utraciły niepodległość, ulegając naciskom ze Wschodu. Również Polska podzieliła los Węgier, ulegając presji zarówno ze Wschodu, jak i Zachodu. Doświadczenia historyczne obu krajów pokazały konieczność współdziałania wobec zagrożeń płynących z obu kierunków. Warunki po 1886 roku nie sprzyjały realizacji tego założenia, choć w XIX i XX wieku Polacy i Węgrzy snuli wizje geopolityczne określające skalę możliwych przemian w Europie Środkowej. Zmiana nastąpiła po zakończeniu II wojny światowej. Niezależnie od naturalnie występujących rozbieżności w postrzeganiu własnego otoczenia, w XXI wieku trudno wskazać polską koncepcję geopolityczną, która nie uwzględnia regionalnej roli Węgier, czy też węgierską, ignorującą Rzeczpospolitą Polską.

2

Dziedzictwo myśli Marszałka. Adherenci Piłsudskiego jako realizatorzy i interpretatorzy wizji twórcy formacji w obszarze międzynarodowego otoczenia Rzeczypospolitej 1935-1945

100%

Adamczyk A.

Pamięć i Sprawiedliwość

|

2021

|

issue 2

375-392

PL

Józef Piłsudski nie pozostawił po sobie zapisanych, zwerbalizowanych i czytelnych wskazań dotyczących funkcjonowania w środowisku międzynarodowym. W okresie sprawowania władzy przez niego i jego adherentów wysunięte zostało jedynie założenie o konieczności funkcjonowania Polski w warunkach samodzielności i podmiotowości na arenie międzynarodowej, a także o niezbędności prób moderowania najbliższego otoczenia Rzeczypospolitej, w kierunku ograniczenia wpływów rosyjskich i niemieckich na obszarze Europy Środkowowschodniej. Zasada ta miała pozostawać niezmienna bez względu na rosnące dysproporcje między Rzecząpospolitą a jej największymi sąsiadami. Myśl Marszałka w zakresie położenia Polski została skonkretyzowana przez jego ideowych spadkobierców: przed 1939 r. przez Józefa Becka, po 1939 r. przez Ignacego Matuszewskiego. Przez żadnego z wymienionych polityków nie została jednak zakwestionowana dokonana przez Piłsudskiego ocena wyzwań i zagrożeń oraz proponowanych instrumentów budowy podstaw systemu bezpieczeństwa regionalnego. Pomysły Becka i Matuszewskiego odróżniały się od koncepcji Piłsudskiego jedynie skalą terytorialną i udziałem podmiotów, które Marszałek pomijał w swoich rachubach. Rozwiązania wypracowywane przez przedstawicieli środowiska piłsudczykowskiego po śmierci twórcy formacji – przez cały okres funkcjonowania w kraju i w warunkach emigracji – były elementami wyróżniającymi przedstawicieli obozu, a jednocześnie tworzyły ideowe spoiwo w wytworzonych po 1939 r. warunkach politycznej izolacji.

3

Bogusław Miedziński jako współtwórca i propagator założeń konstytucji kwietniowej (1930-1936)

100%

Adamczyk A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2001

|

issue 71

79-102

EN

Bogusław Miedziński - one of the most famous political activists and publicists of the interwar period - greatly contributed to the final shape of the April constitution. His role as a creator of that constitution is so far overlooked by the historians. Miedziński used to be elected a general budget referent during the third cadence of the Polish parliament and became the main author of those articles of the constitution that concerned the budget’s matters. Probably it was also him who created the articles connected with the superior authority over the military forces. A lot of his valuable remarks influenced the final text of the constitution. Both in parliament and out of it Bogusław Miedziński, played the roll of the defender of the constitution in the debates with the opposition. He successfully faced his antagonists who were often even better educated and much more politically experienced than he. As an editor-in-chief of semi-official governmental newspaper “Gazeta Polska” he contributed much in popularisation of the ideas of April constitution among public opinion. This article aims at showing the political tools used by Bogusław Miedziński - as a member of an elite that governed Poland in 1930s - in his attempts to introduce the reforms of the political system of the state.

4

Felicjan Sławoj Składkowski i Bogusław Miedziński wobec kwestii żydowskiej w ostatnich latach Drugiej Rzeczypospolitej

100%

Adamczyk A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

1999

|

issue 66

159-178

EN

A comparison of the attitudes and views of Felicjan Sławoj Składkowski and Bogusław Miedziński - who both were the important persons in the governing camp in Poland before September 1939 - is rare in the Polish literature concerning the modern history. The fact that in the second half of the 1930s, both of them, more or less intentionally, prominently contributed in a creation of the stereotype of Jews in the Polsih society is one of the common point of their biographies. This article attempts to show the relations of both those politicians with the Jewish minority by their actions, conducts and official or semi-official statements. The author tries to explain how far the Jewish question was an element of the political tactic of the governing camp in Poland just before the World War II, and to what an extent the addressing of the Jewish problem was the autonomous goal of the real actions. He also explains how far the statements of both of those politicians were representative for their political environment and in what a way they influenced the society. The author considers that the effects of the enunciation of those persons as well as the attitude of the Poles towards the Jews based on it, were exaggerated by far especially by the western historians.

5

Wokół premierostwa Felicjana Sławoja Składkowskiego. Uwagi i spostrzeżenia

100%

Adamczyk A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

1997

|

issue 60

79-99

EN

Many of his contemporaries as well as many present-day historians considered F. Sławoj Składkowski to be incompetent to manage government affairs. Prime Minister’s lack of political independence and performing some actions exceeded his regular duties became the main points of the accustations against him. These opinions, however, did not take into an account of political conditions, which had occured after Piłsudski’s death. In such eventful period, F. Sławoj Składkowski turned out to be an efficient Prime Minister and his cabinet the longest active of inter-war Poland.

6

Legitymizacja autorytetu emigracji vs. autoryzacja legitymacji

100%

Adamczyk A.

Horyzonty Polityki

|

2022

|

vol. 13

|

issue 44

11-30

EN

RESERACH OBJECTIVE: The aim of the article is to present the conditions and course of presidential crises from the point of view of authorizing legalism and legalizing political leadership. An additional goal is to determine the scale of the impact that the so-called The “Paris Agreement” of 1939. THE RESEARCH PROBLEM AND METHODS: The author also intends to confirm or question the hypothesis according to which in the authoritarian system of power it was not possible to legitimize the actual political authority and take this authority to the highest office in the state without authorization of political decisions on the part of the person actually exercising control over this office. THE PROCESS OF ARGUMENTATION: In political science, the issue of the functioning of the authorities of the Republic of Poland after the German and Soviet aggression in September 1939 remains almost absent. The reasoning is based on the description of the ability to maintain the legal continuity of the government and the president after leaving the country. RESERACH RESULTS: It has been proven that the political activities undertaken in 1939–1954, as well as the political behavior of the main actors, directly influenced the consolidation of the authoritarian order. Paradoxically, the more efforts were made to legitimize and sanction the position of people enjoying universal authority, the more it led to an authoritative interpretation of the legal foundations on which refugee legalism was based. CONCLUSIONS, INNOVATIONS, AND RECOMENDATIONS: On this occasion, a research postulate should be formulated to investigate the impact of the dispute over the legitimacy of authority on the political capacity of the independence refugees. The implementation of this research postulate goes beyond the scope of this article.

PL

CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest przedstawienie uwarunkowań i przebiegu kryzysów prezydenckich z punktu widzenia autoryzacji legalizmu i legitymizacji przywództwa politycznego. Dodatkowym celem jest określenie skali wpływu, jaki na proces legitymizacji i stosowania przepisów konstytucji kwietniowej z 1935 roku, miała tzw. „umowa paryska” z 1939 roku. PROBLEM i METODY BADAWCZE: Autor zamierza potwierdzić względnie zakwestionować hipotezę, według której w autorytarnym systemie władzy nie było możliwości legitymizacji rzeczywistego politycznego autorytetu i objęcia przez ten autorytet najwyższego urzędu w państwie bez autoryzacji decyzji politycznych ze strony osoby faktycznie sprawującej kontrolę nad tym urzędem. W tym celu zamierza wykorzystać metodę opisową, analizę sytuacyjną wraz z elementami analizy systemowej. PROCES WYWODU: W naukach o polityce niemal nieobecna pozostaje kwestia funkcjonowania władz Rzeczypospolitej Polskiej po agresji niemieckiej i sowieckiej we wrześniu 1939 roku. Wywód bazuje na opisie zdolności utrzymania ciągłości prawnej rządu i prezydenta po opuszczeniu kraju, co umożliwił artykuł 24 konstytucji kwietniowej. Analizie poddano również sytuację, kiedy brak możliwości osiągnięcia politycznej legitymizacji przez postać obdarzoną politycznym autorytetem skutkowała kryzysem politycznym. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Dowiedziono, że podejmowane w latach 1939–1954 działania polityczne, jak również zachowania polityczne głównych aktorów wpływały bezpośrednio na utrwalenie autorytarnego porządku. Paradoksalnie bowiem im bardziej starano się zalegitymizować i usankcjonować pozycję osób cieszących się powszechnym autorytetem, tym silniej prowadziło to do autorytatywnej interpretacji podstaw prawnych, na których opierał się uchodźczy legalizm. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Należy przy tej okazji sformułować postulat badawczy o zbadanie wpływu sporu o legitymizację autorytetu na zdolność politycznych działań niepodległościowego uchodźstwa. Realizacja tego postulatu badawczego wykracza poza ramy niniejszego artykułu. Niemniej można postawić w tym miejscu roboczą hipotezę, że wątpliwości co do legitymizacji najwyższego autorytetu politycznego (jakim w warunkach uchodźczego społeczeństwa pozostawał prezydent) zasadniczo ograniczały zdolność uczestnictwa władz RP na uchodźstwie w wypełnieniu celów, które determinowały decyzje o pozostaniu na emigracji.

Refine search results

3 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

1 Horyzonty Polityki

1 International Studies. Interdisciplinary Political and Cultural Journal

1 Pamięć i Sprawiedliwość

6 Adamczyk A.

2 2022

1 2021

1 2001

1 1999

1 1997

Geopolityka środkowoeuropejskiej solidarności. Polacy i Węgrzy między historią, stereotypem a uwarunkowaniami przestrzenno-politycznymi

Dziedzictwo myśli Marszałka. Adherenci Piłsudskiego jako realizatorzy i interpretatorzy wizji twórcy formacji w obszarze międzynarodowego otoczenia Rzeczypospolitej 1935-1945

Bogusław Miedziński jako współtwórca i propagator założeń konstytucji kwietniowej (1930-1936)

Felicjan Sławoj Składkowski i Bogusław Miedziński wobec kwestii żydowskiej w ostatnich latach Drugiej Rzeczypospolitej

Wokół premierostwa Felicjana Sławoja Składkowskiego. Uwagi i spostrzeżenia

Legitymizacja autorytetu emigracji vs. autoryzacja legitymacji