Search results

1

Uwarunkowania prawne oznakowania towarów na rynku UE oznaczeniem typu „Made in” (cz. 1)

100%

Trzebiatowski M.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2021

|

issue 2

2-11

EN

Specifying the country of manufacture of a product, most often realized using the formula "Made in", is an important criterion for purchasing decisions. Therefore, it constitutes information that must be made available to the consumer to ensure his protection on the market. EU law follows this assumption in the light of its general desiderata. However, at the level of the applicable law, it has not been able to establish either a clear and precise disclosure of the origin of the product or such a universally binding requirement. The deficit in this regard, although to a lesser extent, even concerns food. Providing information about the origin of other products is, with a few exceptions, almost completely arbitrary, as to the method. Moreover, entrepreneurs considering an additional relevant factor in this matter, which is the general prohibition of misleading consumers, remain in this legal situation in uncertainty as to the compliance with the law of the adopted indication of the origin of the goods they offer.

PL

Określenie kraju wytwarzania produktu, realizowane najczęściej poprzez formułę „Made in”, jest istotnym kryterium decyzji o jego zakupie. Dlatego stanowi ono informację, której udostępnienie konsumentowi jest niezbędne dla zapewnienia mu ochrony na rynku. Prawo unijne wychodzi z takiego założenia w perspektywie swoich ogólnych dezyderatów. Jednak na płaszczyźnie obowiązującego prawa nie potrafiło dotąd ustanowić jasnego, dokładnego ani powszechnie wiążącego wymogu ujawnienia pochodzenia produktu. Niedostatek w tym względzie, choć w mniejszym stopniu, dotyczy nawet żywności. Podanie informacji o pochodzeniu pozostałych produktów jest zaś, poza nielicznymi wyjątkami, niemal zupełnie dowolne, w tym co do jego sposobu. Ponadto przedsiębiorcy liczący się z dodatkowym istotnym czynnikiem w tej materii, którym jest ogólny zakaz wprowadzania w błąd konsumentów, pozostają w tym stanie prawnym w niepewności co do legalności zastosowanego określenia pochodzenia oferowanych przez nich towarów.

2

Uwarunkowania prawne oznakowania towarów na rynku UE oznaczeniem typu „Made in” (cz. 2)

100%

Trzebiatowski M.

Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

|

2021

|

issue 3

28-39

EN

Correct use of the designation "Made in" by entrepreneurs on the EU market is a highly relative issue. The lack of a clear, unambiguous and binding legal regulation for determining the origin, including that applicable to all types of products, forces the use of many criteria for this purpose. The general normative criterion is narrowly defined because it refers to the affiliation of a product to a given tariff heading in terms of customs duties. It will therefore often need to be adjusted. Technical and economic criteria are used for this. They are mainly considered from the point of view of the added value of the product. Sometimes, however, the conditions relating to the fixing of the so-called ex-works price, and additionally - or alternatively - to the course of the manufacturing process or the structure or characteristics of the product, may also be relevant. Moreover, it is necessary to confront the effect of the application of these criteria with the consumer prohibition of misleading. However, it should be taken into account that in some cases such a prohibition is to be repealed by expressly basing the designation of origin on individual production aspects. One should also be aware that such a legal situation is conducive to the occurrence of acts of unfair competition in terms of marking the origin. Finally, which is also demonstrated by this analysis, entrepreneurs may encounter difficulties in the discussed issue also due to the existence at the national level, in the scope of a certain category of products, of specific provisions regarding the indication of their native origin.

PL

Prawidłowość użycia przez przedsiębiorców na rynku unijnym oznaczenia typu „Made in” jest kwestią mocno względną. Brak jasnej, jednoznacznej i wiążącej regulacji prawnej dla określenia pochodzenia, w tym odnoszącej się do wszystkich rodzajów produktów, wymusza zastosowanie w tym celu wielu kryteriów. Ogólne kryterium normatywne ujęte jest wąsko, bo odwołuje się do przynależności produktu do danej pozycji taryfowej w zakresie ceł. Będzie ono zatem często wymagać korekty. Służą do tego kryteria techniczne i ekonomiczne. Podlegają one rozpatrzeniu głównie z punktu widzenia wartości dodanej produktu. Niekiedy jednak znaczenie mogą mieć też uwarunkowania związane z ustaleniem tzw. ceny ex works, a dodatkowo - albo zamiennie - z przebiegiem procesu wytwórczego lub konstrukcją czy właściwościami produktu. Ponadto konieczna jest konfrontacja efektu zastosowania tych kryteriów z konsumenckim zakazem wprowadzania w błąd. Niemniej należy liczyć się z tym, że w pewnych sytuacjach zakaz taki podlega uchyleniu wskutek wyraźnego oparcia oznaczenia pochodzenia na indywidualnych aspektach produkcyjnych. Trzeba również mieć świadomość, że taki stan prawny sprzyja występowaniu aktów nieuczciwej konkurencji pod względem oznaczenia pochodzenia. Wreszcie, czego wykazaniu też służy niniejsza analiza, przedsiębiorcy mogą spotkać się z trudnościami w omawianej kwestii także wobec istnienia na płaszczyźnie krajowej, w zakresie pewnej kategorii produktów, szczególnych przepisów dotyczących wskazania na ich rodzime pochodzenie.

3

“AWARENESS” OF THE USE OF A SUBSEQUENT TRADEMARK AS A CONDITION OF LOSS CLAIMS FOR VIOLATION OF THE LAW TO THE EARLIER TRADEMARK DUE TO TOLERATE – POLISH LAW ON THE BACKGROUND OF THE COMPARATIVE

100%

Trzebiatowski M.

Review of European and Comparative Law

|

2016

|

vol. 25

|

issue 2

39-60

PL

For some time in the practice of trademark more and more often there are cases of so-called. tolerances (i.e. acquiescence) of by the proprietor of the trademark the use of similar trademark registered with the later priority. As a result ofmaintaining a state of tolerance for a long time there is a loss on the side of the proprietor of the earlier of the right to claim to invalidity of the later trademark, as well to prohibit its use. The main condition of such an effect is an awareness ofthe proprietor of the former trademark about use of the conflicting subsequent trademark. There are two basic questions relating to the above issue: 1) if such awareness is not only positive knowledge, but also the duty of knowledge, and 2)if this awareness may be the result of presumption, i.e. if it can be demonstrated by facts, for which, however, you can not deny the existence of knowledge of the proprietor of prior trademark about the presence of the later mark in a givenmarket. The answer to both these questions should be positive, what convince the guidelines for harmonization effect in view of the international legal practice in this matter which are adopted among the members of such organization as AIPPI,including Poland.

4

Oferta i reklama jako forma rozpowszechniania utworu w świetle art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE – oczywistość czy dylemat?

100%

Trzebiatowski M.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2015

|

vol. 77

|

issue 2

155-175

EN

The concept of ‘any form of public dissemination’ of work ‘by way of sale or otherwise’ referred to in Article 4 clause 1 of Directive 2001/29/EC was initially interpreted by the ECJ rather narrowly, and merely excluded situations where the transfer of ownership of work had not been finalised. In the judgment in Peek&Cloppenburg, such approach was adopted only with regards the transfer of ownership, leaving the use of a reproduction of a protected work, and its public exposure in particular, subject to a provision ‘made accessible to the public through a sale’ included in WIPO treaties on copyright, artistic performances and phonograms. A change came with the judgment in Donner, where the ECJ ruled that the above concept required an independent construction in the European Union law, i.e. one that would apply to transactions within which dissemination took place and which would be distinct from a sale in the meaning of civil law provisions, rather taking into account the prevailing market conditions. Thuseach transaction directed upon providing access to and availability of reproductions of protected works, including advertisements informing of the form of delivery or supplies of reproductions and forms of payment thereof was treated as dissemination. This new concept became fully-fledged after the judgment delivered in Blomqvist which contained interpretation of the concept ‘using in commercial transactions’ taken from the EU provisions on trademarks, as well as a regulation sanctioning enforcement of IP rights protection. At the same time it concerned interpretation of the above concept in connection with a concept ‘using in commercial transactions’ contained in the EU provisions on trademarks, as well as the regulation on the enforcement of the protection of intellectual property by customs bodies. Recognising the identity of the above concepts, the CJEU ruled that if, pursuant to a national law of a Member State, protection of work from public availability includes its protection against ‘public dissemination’ as well as ‘a sale, lease or use of a reproduction of work is offered, or where they are publicly disseminated otherwise’ all these activities must be considered as disseminating work even if the work originates in a state where such protection is not granted. Thus the opinion voiced by the General Ombudsman in Dimensione Direct Sales, who allowed inclusion of a statement of an infringement of the binding law prohibiting dissemination of work also in the event of an actual absence of sale if only a transaction prohibited by provisions of that law lies within a context clearly conducive to making a contract. Such interpretation is justifiedas authors must be ensured effective control over commercialisation of their works starting from reproduction through trading (circulation) to the exhaustion of copyright. The concept of using work referred to in Article 17 in connection with Article 6 clause 1 and 3 and Article 50 point 2-3 should be construed likewise.

PL

Pojęcie „jakiejkolwiek formy publicznego rozpowszechniania” utworu „w drodze sprzedaży lub w inny sposób” z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE było interpretowane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej początkowo dość wąsko. Wyłączano z niego sytuacje, kiedy nie dochodziło jeszcze do przejścia władztwa na egzemplarze utworu. W wyroku w sprawie Peek&Cloppenburg odniesiono to pojęcie wyłącznie do przeniesienia własności, sprzeciwiając się rozciąganiu go na umożliwienie korzystania z reprodukcji chronionego utworu, a tym bardziej na samo jej wystawienie na widok publiczny. Takie rozstrzygnięcie miało znajdować oparcie w wykładni pojęcia „publiczne udostępnianie drogą sprzedaży”, przewidzianego w traktatach WIPO o prawach autorskich oraz o artystycznych wykonania i fonogramach. Zmianę przyniósł wyrok w sprawie Donner, w którym Trybunał uznał, że ww. pojęcie wymaga w prawie UE wykładni niezależnej od prawa mającego zastosowanie do transakcji, w ramach których doszło do rozpowszechnienia, oraz wykładni oderwanej od ściśle cywilistycznego znaczenia sprzedaży, a bardziej uwzględniającej uwarunkowania rynkowe. Takim rozpowszechnianiem jest więc każda transakcja ukierunkowana na udostępnienie klientom kopii utworów chronionych w danym państwie, w tym reklamę informującą ich o systemie dostawy i zapłaty za te kopie. Tę nową koncepcję dopełnił wyrok w sprawie Blomqvist, dotyczący wykładni ww. pojęcia w związku z pojęciem „używania w obrocie handlowym” z przepisów UE o znakach towarowych i zarazem na tle regulacji o egzekwowaniu ochrony praw własności intelektualnej przez organy celne. Uznając tożsamość powyższych pojęć, TSUE przyjął, że jeśli według prawa państwa ochrony utworu za jego udostępnianie uważa się zarówno „publiczne rozpowszechnianie”, jak i sytuację, w której „oferowana jest sprzedaż, wynajem lub użyczenie jego kopii lub są one publicznie rozpowszechniane w inny sposób”, to wszystkie te działania należy uznać za rozpowszechnianie utworu, i to nawet wtedy, gdy dany towar pochodzi z państwa, w którym taka ochrona nie jest udzielana. Za słuszną należy więc uznać opinię rzecznika generalnego w sprawie Dimensione Direct Sales, który dopuścił stwierdzenie naruszenia prawa do rozpowszechniania utworu także w braku faktycznej sprzedaży jego egzemplarzy, jeśli tylko transakcja zakazana na podstawie tego prawa wpisuje się w kontekst wyraźnie sprzyjający zawarciu umowy sprzedaży. Taka interpretacja jest uzasadniona potrzebą zapewnienia autorom skutecznej kontroli nad komercjalizacją ich utworów, począwszy od ich reprodukcji, poprzez handel, aż do wyczerpania prawa. W konsekwencji, w ten sam sposób powinno być też rozumiane na tle art. 17 w zw. z art. 6 ust. 1 i 3 oraz art. 50 pkt 2-3 polskiego prawa autorskiego pojęcie korzystania z utworu.

Refine search results

2 Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego

1 Review of European and Comparative Law

1 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

4 Trzebiatowski M.

2 2021

1 2016

1 2015

Uwarunkowania prawne oznakowania towarów na rynku UE oznaczeniem typu „Made in” (cz. 1)

Uwarunkowania prawne oznakowania towarów na rynku UE oznaczeniem typu „Made in” (cz. 2)

“AWARENESS” OF THE USE OF A SUBSEQUENT TRADEMARK AS A CONDITION OF LOSS CLAIMS FOR VIOLATION OF THE LAW TO THE EARLIER TRADEMARK DUE TO TOLERATE – POLISH LAW ON THE BACKGROUND OF THE COMPARATIVE

Oferta i reklama jako forma rozpowszechniania utworu w świetle art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE – oczywistość czy dylemat?