Search results

1

Jezuickie rekolekcje o. Honorata Koźmińskiego OFMCap

100%

Derdziuk A.

Studia Elbląskie

|

2022

|

vol. 23

187-199

EN

Blessed Honorat Koźminski, OFMCap (1829 – 1916), founder of numerous religious congregations and renewer of the face of the Church in Poland at the turn of the 19th and 20th centuries, in his spiritual experience drew from the spiritual exercises of St Ignatius of Loyola. This was done through the use of books authored and published by Jesuits, and by living retreats according to the Ignatian method. The article discusses the question of the place of annual retreats in the rhythm of continuous formation of Capuchins and shows the Jesuit manuals that were within the range of interest of Father Honorat Koźmiński, as well as presents the adherence of the Founder of hidden congregations to the method of spiritual exercises of St Ignatius. Out of the fifty-two series of retreats that Fr. Koźmiński personally experienced, as many as thirty-four were conducted from Jesuit manuals. Despite his deep attachment to the spirituality of Saint Francis of Assisi, the Blessed Capuchin had a great appreciation for the spiritual exercises promoted by the Jesuits.

PL

Bł. Honorat Koźmiński OFMCap (1829 – 1916), założyciel licznych zgromadzeń zakonnych i odnowiciel oblicza Kościoła w Polsce na przełomie XIX i XX wieku, w swoim duchowym doświadczeniu czerpał z ćwiczeń duchowych św. Ignacego z Loyoli. Dokonywało się to przez korzystanie z książek autorstwa jezuitów i wydawanie tego rodzaju publikacji oraz przeżywanie rekolekcji według metody ignacjańskiej. W artykule została omówiona kwestia miejsca dorocznych rekolekcji w rytmie formacji ciągłej kapucynów oraz ukazane zostały podręczniki jezuitów, które były w zasięgu zainteresowań o. Honorata Koźmińskiego, a także jest przedstawione przylgnięcie Założyciela zgromadzeń ukrytych do metody ćwiczeń duchownych św. Ignacego. Spośród pięćdziesięciu dwóch serii rekolekcji, które o. Koźmiński osobiście przeżywał, aż trzydzieści cztery było odprawianych z podręczników jezuickich. Błogosławiony kapucyn mimo głębokiego przywiązania do duchowości świętego Franciszka z Asyżu miał wielkie uznanie dla ćwiczeń duchownych propagowanych przez jezuitów.

2

Autorytet w teorii i praktyce towarzyszenia wychowawczego

100%

Marek Z.

Studia Paedagogica Ignatiana

|

2017

|

vol. 20

|

issue 5

231-248

PL

Kwestia autorytetu w wychowaniu jest różnie postrzegana i rozwiązywana. W prowadzonym toku myślowym opieramy się na inspiracjach pedagogii ćwiczeniami duchownymi Ignacego Loyoli. Według idei ćwiczeń autorytet wychowawcy powinien być oparty na gotowości stawania przy wychowanku, zezwalania mu na podejmowanie własnych inicjatyw, a jednocześnie czuwanie, by jego poszukiwania drogi własnego rozwoju nie sprowadziły go na bezdroża. Takie jego rozumienie pokazuje, że odnosimy go do działań wspomagających osobę w porządkowaniu własnego życia w sferze somatycznej, psychicznej i duchowej. Oparta na takich założeniach pedagogia ignacjańska powodzenie tego rodzaju działań opiera na dialogu Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Oczekuje się, że będzie on inspirował wysiłek człowieka do wprowadzaniu ładu we wszystkich zakresach swego życia. Przedłożone rozumienie autorytetu w specyczny sposób określa rolę wychowawcy w procesach wychowania. Sprowadza się ona do funkcji towarzyszenia na wspólnej z wychowankiem drodze do osiągania pełni człowieczeństwa. W zrozumieniu i wprowadzaniu do praktyki pedagogicznej przedłożonego rozumienia autorytetu pomaga akceptacja założeń personalizmu chrześcijańskiego.

EN

The issue of authority in education is perceived and resolved in various ways. In the following line of reasoning we rely on the inspirations provided by the pedagogy of The Spiritual Exercises of Ignatius Loyola. According to the idea of The Exercises, the authority of the educator should be based on his or her willingness to assist the student, to allow him to take his own initiative, while at the same time ensuring that his search for a path of his own development does not lead him astray. This understanding of authority shows that we refer it to actions that assist a person in ordering his or her life in the somatic, psychic and spiritual spheres. Based on such assumptions, Ignatian pedagogy considers the success of these actions to be contingent on the dialogue of God with man and of man with God. This dialogue is expected to inspire man's efforts to bring order in all areas of his life. The proposed understanding of authority determines the role of the educator in the processes of upbringing in a specific way. It comes down to the function of accompanying the student on the common path towards the attainment of the fullness of humanity. Accepting the assumptions of Christian personalism helps to understand this notion of authority and to apply it to pedagogical practice.

3

Edukacja do przebaczenia w pedagogii ignacjańskiej

80%

Dyrek K., Marek Z.

Paedagogia Christiana

|

2016

|

vol. 2/38

61-84

PL

Autorzy artykułu wyjaśniają, jak pedagogia ignacjańska wspiera wychowanków w rozwiązywaniu problemów związanych z przebaczeniem i pojednaniem. Tłumaczą, że w świetle jej założeń nie można mówić o regułach, których zastosowanie niemal mechanicznie doprowadzi do pojednania zwaśnionych stron. Wskazują, że w tym przypadku należy mówić o procesie, który związany jest z różnymi okolicznościami człowieka. Opierając się na duchowości ignacjańskiej, którą rozumieją jako sposób czy też styl postępowania człowieka, wskazują, że za jej pośrednictwem można wesprzeć osobę w zrozumieniu istoty i podstaw przebaczenia. Źródłem tak rozumianego wsparcia, nazywanego też formacją człowieka, jest wiara chrześcijańska, natomiast metodą ćwiczenia duchowne (rekolekcje). Proces, jaki następuje w ich toku, uświadamia człowiekowi prawdę o nim samym, a także o tym, co dla niego uczynił Bóg. Stopniowe ważenie obu tych rzeczywistości prowadzi osobę do uznania nieproporcjonalnego daru przebaczenia, jaki staje się jego udziałem wobec tego, jakiego winien udzielić. Do tego toku myślenia i działania człowieka odwołuje się pedagogia ignacjańska. Chodzi w niej o tworzenie wychowankowi warunków do zrozumienia sensu przebaczenia i wyzwalania w nim gotowości takiego działania. W tego rodzaju refleksję wprzęgnięte zostaje poznanie religijne, które obok poznania naturalnego jest ważnym punktem odniesienia dla pedagogii ignacjańskiej.

EN

The authors of the article explain how the Ignatian pedagogy supports the students in solving problems related to forgiveness and reconciliation. They point out that it does not provide rules leading automatically to the reconciliation of the feuding parties. Instead, one might speak of the process, which is contingent on a variety of human circumstances. The authors indicate that the Ignatian spirituality understood as a manner of human conduct can help the person understand the nature and basis of forgiveness. The source of this support, which is also called the formation of man, is the Christian faith, and the method of transmitting it is a spiritual retreat. In the course of the retreat, the person realizes the truth about himself and about what God has done for him. The gradual weighing of both of these realities leads the person to recognize the disproportion between the forgiveness received and the one expected of him/her. The Ignatian pedagogy taps into this line of thinking and acting. It is about providing the student with the conditions to understand the meaning of forgiveness and triggering the readiness for such action. This kind of reflection is coupled with religious knowledge, which, apart from natural cognition, is an important point of reference for the Ignatian pedagogy.

4

Rola uczuć w ignacjańskich ćwiczeniach duchownych

71%

Augustyn J.

Horyzonty Wychowania

|

2013

|

vol. 12

|

issue 23

195-215

EN

The article analyses the role of feelings in the Spiritual Exercises of St. Ignatius of Loyola in the context of teaching of the Catechism of the Catholic Church. The author emphasises that both sources treat a man in an integral way, taking into account all spheres of a human being, including human psyche and its needs, feelings and desires; the feelings are dealt with from the perspective of spiritual discernment and moral appraisal. The author, on the one hand, argues with the attempts of psychology to appropriate the notion of feelings and, on the other hand, objects to neglecting human emotions by spirituality. Referring to the Catechism, the author stresses that „the concept of the ‘feeling’ belongs to the Christian heritage” and that feelings are „natural ingredients of a human psyche” and „constitute a transitional area and provide a link between a sensory life and a spiritual life”. According to the author, if we make use of what the Spiritual Exercises and the Catechism teach us about feelings, we will avoid unnecessary controversial disputes devoted to such topics as psychology and spirituality or spiritual consolation and therapeutic assistance. Both spirituality and psychology are integral parts of a human life. The attempts of confronting psychology and spirituality are pointless and harmful to persons looking for personal development, including spiritual development. Every kind of pedagogy, regardless of anthropology assumed as its basis, should treat a human being in an integral way, taking into consideration all his spheres, including emotional and spiritual ones.

PL

Artykuł omawia problematykę uczuć w Ćwiczeniach duchownych św. Ignacego Loyoli w świetle nauczania Katechizmu Kościoła Katolickiego. Autor podkreśla, że oba dzieła traktują człowieka w sposób integralny, uwzględniając wszystkie sfery ludzkiej osoby, w tym sferę ludzkiej psychiki z jej potrzebami, odczuciami i pragnieniami, a problematykę uczuć omawiają pod kątem duchowego rozeznania i oceny moralnej ludzkiego zachowania. Autor podejmuje z jednej strony polemikę z zawłaszczaniem problematyki uczuć przez psychologię, z drugiej zaś przeciwstawia się lekceważeniu świata ludzkich uczuć przez duchowość. Odwołując się do Katechizmu, z naciskiem podkreśla, że „pojęcie «uczucia» należy do dziedzictwa chrześcijańskiego”, oraz że uczucia są „naturalnymi składnikami psychiki ludzkiej” i „stanowią obszar przejściowy i zapewniają więź między życiem zmysłowym a życiem ducha”. Zdaniem autora – korzystając z nauki o uczuciach zawartej w Ćwiczeniach duchownych oraz w Katechizmie Kościoła Katolickiego, unikamy zbędnych kontrowersyjnych dyskusji wokół tematów: psychologia a duchowość oraz pomoc duchowa a pomoc terapeutyczna. Zarówno duchowość, jak i psychologia są integralnymi elementami ludzkiego życia. Wszelkie przeciwstawianie psychologii – duchowości i odwrotnie – podkreśla autor – jest nieuzasadnione i wyrządza szkodę osobom szukającym osobistego rozwoju, w tym także rozwoju duchowego. Każdy rodzaj pedagogiki, niezależnie od przyjętej antropologii, winien traktować człowieka w sposób integralny, uwzględniając wszystkie sfery ludzkiej osoby, w tym także emocjonalną i duchową.

Refine search results

1 Horyzonty Wychowania

1 Paedagogia Christiana

1 Studia Elbląskie

1 Studia Paedagogica Ignatiana

2 Marek Z.

1 Augustyn J.

1 Derdziuk A.

1 Dyrek K.

1 2022

1 2017

1 2016

1 2013

Jezuickie rekolekcje o. Honorata Koźmińskiego OFMCap

Autorytet w teorii i praktyce towarzyszenia wychowawczego

Edukacja do przebaczenia w pedagogii ignacjańskiej

Rola uczuć w ignacjańskich ćwiczeniach duchownych