Search results

1

Tomasz Niemas, Perspektywa eschatologiczna proegzystencji wierzących w przekazie Pisma Świętego (Bibliotheca Biblica; Wrocław: TUM Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, 2016)

100%

Majewski M.

The Biblical Annals

|

2017

|

vol. 7

|

issue 1

181-184

PL

Book review: Tomasz Niemas, Perspektywa eschatologiczna proegzystencji wierzących w przekazie Pisma Świętego (Bibliotheca Biblica; Wrocław: TUM Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, 2016). Ss. 219. PLN 39,50. ISBN 978-83-7454-302-6.

2

"Czy pójdę do nieba?"-Prolegomena do badań nad duchowością dzieci

100%

Grzywacz M.

Zeszyty Naukowe Centrum Badań im. Edyty Stein

|

2016

|

issue 15

63-73

PL

The subject of the article is the religious experience in the period of childhood.Beginning with the presence of children in the Bible, there follows an overview of different situations, opinions and concepts that explicate religious attitudes of children:for example towards death or serious illness. The author brings closer the cases of childrenwho had mystical experiences, like Ellen Organ (1903-1908) or Antonietta Meo(1930-1937).

3

Metafory konceptualne wyrażające wiarę w życie wieczne w tekstach reprezentatywnych

75%

Kasprzak D.

Polonia Sacra

|

2021

|

vol. 25

|

issue 2

EN

When working thought these texts, it was found that the conceptual metaphors used, to describe faith in eternal life, were overwhelmingly positive ones. These biblical metaphors were then developed by successive Church Fathers, which helped to create a universal Christian language. In conclusion, these eschatological conceptual metaphors, related to heaven, show the unity and progressive nature of the Christian theological Tradition.

PL

Analizowane w artykule metafory konceptualne, które wyrażają wiarę w życie wieczne, są oddawane jako archetypy pozytywne. Zarówno metafory przestrzenne, jak i metafory ontologiczne są wiodącymi schematami wyobrażeniowymi dotyczącymi miejsc nadprzyrodzonych czy cech tych miejsc. Rozważane metafory tworzyły uniwersalny język chrześcijański, a przez swą obrazowość angażowały wyobraźnię wiernych, wzbogacając uczuciowe reakcje czytelnika na przekaz teologiczny dotyczący tematyki nieba i wieczności.

4

From Despair to Faith: The Stilling of the Storm

71%

Basta P.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2020

|

vol. 11

|

issue 3

33-51

EN

On 27 March, 2020, Pope Francis raised to the Lord a prayer of supplication in the name of the whole of humanity, seeking an end to the Covid-19 pandemic. In that occasion he gave an impressive homily based on the text of Mark 4,35-41, the famous account of the stilling of the storm. The present paper studies the triple attestation in the Synoptics (Matt 8,23-27; Mark 4,35-41; Luke 8,22-25), by considering the main difference on which it’s necessary to reflect with attention: Matthew reverses Mark and Luke in an important point. In fact, in Matt 8,26b, the injunction addressed to the wind and the sea falls after the question about the nature of the disciples’ faith, but in Mark 4,39b and Luke 8,24b the opposite happens: Jesus first calms the storm and only then asks the question about their faith. Why? With different strategies, all three Synoptics show that the disciples are men who, for all their slowness, will enter step by step into the anagnorisis of Jesus. In the course of the drama, the question with which the episode of the stilling of the storm concludes is really serious about Jesus’ identity. Beyond the differences of detail which emerge from the reading in parallel, the three Synoptics agree in conferring the same narrative emphasis on the disciples’ final question: “Who is this then, that even the wind and the sea obey him?” The question about who is this (τίς ἐστιν) forms the key query: if the Christological question continues after the description of the final solution, that means that, for the evangelists, the most important aspect is represented not by the miracle of the stilling of the storm but what that reveals about the identity of the protagonist of the story. The ultimate aim of the text concerns the identity of Jesus as God. The disciples are full of ὀλιγοπιστία because they are frightened of dying, not yet having learnt the perspective of eternal life: the one who speaks in the stilling of the storm is, yes, the Nazarene of history but still more the Risen One whom the great storm of death will have to obey in the morning of Easter.

PL

Od rozpaczy do wiary: uciszenie burzy 27 marca 2020 r. papież Franciszek wzniósł do Pana modlitwę błagalną w imieniu całej ludzkości, prosząc o zakończenie pandemii Covid-19. Z tej okazji wygłosił impresywną homilię, opartą na perykopie z Ewangelii według św. Marka 4,35-41, słynnej relacji o uciszeniu burzy. W niniejszym artykule przeanalizowano potrójne świadectwo synoptyków o tym fakcie (Mt 8,23-27; Mk 4,35-41; Łk 8,22-25), biorąc pod uwagę główną różnicę, nad którą należy się uważnie zastanowić: Mateusz przestawia w ważnym punkcie kolejność wydarzeń podawanych w relacji Marka i Łukasza. W rzeczywistości w Mt 8,26b nakaz skierowany do wiatru i morza pojawia się po pytaniu o naturę wiary uczniów, a w Mk 4,39b i Łk 8,24b dzieje się odwrotnie: Jezus najpierw uspokaja burzę i dopiero wtedy zadaje pytanie o wiarę uczniów. Dlaczego? Wszyscy trzej synoptycy, stosując różne strategie, pokazują, że uczniowie są ludźmi, którzy, mimo całej swojej opieszałości w myśleniu, wejdą krok za krokiem w anagnorisis Jezusa. W trakcie dramatu pytanie, którym kończy się epizod uciszenia burzy, jest naprawdę ważne, jeśli chodzi o tożsamość Jezusa. Pomijając różnice w szczegółach, które wyłaniają się z równoległego czytania tekstów ewangelicznych, trzej synoptycy kładą w swojej narracji zgodnie ten sam nacisk na ostatnie pytanie uczniów: „Kimże On jest, że nawet wichry i jezioro są Mu posłuszne?”. Pytanie „kim On jest (τίς ἐστιν)?” jest kluczowe: jeśli kwestia chrystologiczna toczy się dalej po opisie ostatecznego rozwiązania, oznacza to, że dla ewangelistów najważniejszy aspekt nie jest reprezentowany przez cud uciszenia burzy, ale przez to, co ujawnia tożsamość bohatera opowieści. Ostateczny cel tekstu dotyczy tożsamości Jezusa jako Boga. Uczniowie są pełni ὀλιγοπιστία, ponieważ boją się śmierci, nie znając jeszcze perspektywy życia wiecznego: ten, który przemawia podczas uciszania burzy, jest Nazarejczykiem historii, ale jeszcze bardziej Zmartwychwstałym, któremu wielka burza śmierci będzie musiała być posłuszna w poranek Wielkanocy.

5

Idea świata, który ma nadejść w Targumie Neofiti 1 w kontekście Starego i Nowego Testamentu

63%

Chwiła D.

Studia Gdańskie

|

2021

|

vol. 48

47-62

EN

The problem of life after death has been the concern of many biblical authors. At first, there were only allusions to eternal life, and only with time did the doctrine of the resurrection of bodies become outlined. This process of development of thought includes Targum Neofiti 1, which often addresses the issue of the "world to come". The New Testament, on the other hand, is in many places a continuation of the targumic ideas that link the two parts of the Bible. This paper therefore presents the development of the biblical idea of eternal life from the Old Testament, through the targumic texts and up to the New Testament eschatology. Terminological references are shown as well as a similar understanding of many eschatological concepts. The idea of "the world to come" allows for a deeper insight into the salvation message proclaimed by Christ.

PL

Problem życia po śmierci był przedmiotem zainteresowania wielu autorów biblijnych. Początkowo pojawiały się jedynie aluzje do życia wiecznego, a dopiero z czasem zarysowała się nauka o zmartwychwstaniu ciał. W ten proces rozwoju myśli wpisuje się Targum Neofiti 1, który często podejmuje zagadnienie „świata, który ma nadejść”. Nowy Testament stanowi natomiast w wielu miejscach kontunuację idei targumicznych, które łączą obie części Biblii. Niniejszy artykuł ukazuje rozwój biblijnej idei życia wiecznego począwszy od Starego Testamentu, przez teksty targumiczne i aż po eschatologię nowotestamentalną. Zostały ukazane nawiązania terminologiczne a także sposób podobnego rozumienia wielu koncepcji eschatologicznych. Idea „świata, który ma nadejść” pozwala na głębsze wniknięcie w orędzie zbawcze głoszone przez Chrystusa.

6

Prawda o zmartwychwstaniu i życiu wiecznym w najmłodszych pismach natchnionych Starego Testamentu

63%

Homerski J.

The Biblical Annals

|

1990

|

vol. 37

|

issue 1

5-17

PL

The following texts: Dan 12, 1-3; 2 Mac 7, 9.14 and Wisd 2, 23 and 3, 4 preach the doctrine about faith in the resurrection of good and bad people alike, and lead up to the truth about universal resurrection. Resurrection it a deed of God Creator and Salvator who gives eternal life to every man as a person. Resurrection to life is an award for present life in tune with God’s law. The resurrection of sinful people leads them to life in eternal humiliation. The Book of Wisdom speaks not only about immortality, e.g. eternal life in an intimate relationship with God, through which it takes on a sense of the reality being truly spiritual and supernatural.

7

Z problematyki pojęć eschatologicznych

63%

Smentek I.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2021

|

issue Teologiczne Studia Siedleckie XVIII (2021) 18

60-91

PL

Niniejszy artykuł podejmuje temat stosowania terminologii eschatologicznej i jej rozu-mienia. Zastosowane pojęcia i punkt wyjścia prowadzonego rozważania wpływają na jego ukierunkowanie i rozłożenie aspektów. Jeśli jako punt wyjścia przyjmiemy rzeczy ostateczne uzyskamy antropologiczny obraz losów człowieka i jego powołania do wieczności. Wyjście od tajemnicy Boga i Jego planu, wymaga zwrócenia uwagi na Osobę Chrystusa Przychodzą-cego i czyni eschatologię traktatem o Bogu Trójjedynym dopełniającym swoje dzieło. Niniejsze studium zwraca też uwagę na niuanse znaczeniowe niektórych pojęć odno-szących się do życia wiecznego jak np. nowość, królestwo, dom Ojca, niebo, chwała czy szczęście wieczne. Te i inne wyrażenia zawierają, zakorzenione w Objawieniu i tradycji Kościoła, bogactwo znaczeniowe. Ich przemyślane i świadome stosowanie służy pogłębionej i twórczej, a zarazem precyzyjnej refleksji.

EN

The present article deals with the use and understanding of eschatological terminology. The concepts used and the starting point of the consideration affect its orientation and the distribution of aspects. If we take the final events as a starting point, we obtain an anthropological picture of man’s fate and his destiny to eternity. When starting with the mystery of God and His plan, one must pay attention to the Person of Christ the Coming One and this makes eschatology a treatise on the Triune God that completes His work. This study also draws attention to the semantic nuances of some notions relating to eternal life, such as novelty, kingdom, Father’s house, heaven, glory or eternal happiness. These and other expressions contain a wealth of meaning rooted in Revelation and the Church’s tradition. Their thoughtful and conscious use serves the purpose of a deep and creative and at the same time precise reflection.

8

Jezus Chrystus i pokój. Refleksje św. Augustyna z Hippony

63%

Wygralak P.

Verbum Vitae

|

2016

|

vol. 30

259-276

PL

W przedstawionym artykule zostało omówione nauczanie św. Augustyna na temat pokoju jako daru Chrystusa. Zbawiciel, odchodząc ze świata, pozostawił ludziom dar pokoju. To dzięki temu darowi, zgodnie z nauczaniem św. Pawła w Ef 2,14, odnawia się w człowieku harmonia pomiędzy duchem i ciałem, możliwe jest także pojednanie między Żydami, których reprezentują pasterze udający się z pokłonem do narodzonego Jezusa, i poganami, których przedstawiają mędrcy przybywający ze wschodu do Betlejem. Jednak pokój ziemski nie jest pokojem doskonałym. Człowiek bowiem ulega pożądliwościom, wchodzi w konflikty z bliźnimi, doznaje również w codziennym życiu wielu braków. Nie powinno to jednak nikogo zniechęcać do poszukiwania pokoju. Augustyn uważa, że uczniowie Jezusa powinni na ziemi zabiegać o pokój, gdyż jest to najpewniejsza droga do osiągnięcia pokoju doskonałego w życiu wiecznym. Nie będzie wówczas żadnych konfliktów, a jedynie nieustanne przebywanie w bliskości Boga.

EN

The article discusses the teaching of St. Augustine on the subject of peace as a gift of Christ. As he was leaving the world, the Savior gave people the gift of peace. According to the teaching of St. Paul in Eph 2:14, it is due to this gift that the harmony between the human spirit and body are restored. It is also possible to reconcile Jews, represented by the shepherds coming to adore the newborn Christ baby, and Gentiles, represented by the Magi arriving from the East. Yet earthly peace is not a perfect peace, for man gives in to lusts, comes into conflict with his neighbors, and suffers from many shortcomings in everyday life. However, none of this should discourage anyone from seeking peace. St. Augustine thinks that Jesus' disciples ought to strive for peace, since peace is the surest way to achieve the perfect peace of eternal life. There, there will be no more conflicts but a constant closeness to God.

9

Zmartwychwstanie, odpłata po śmierci i życie wieczne w literaturze międzytestamentalnej

63%

Parchem M.

Verbum Vitae

|

2009

|

vol. 15

99-142

PL

The belief in resurrection, judgment of individuals and reward after death was introduced into Judaism in the context of apocalypticism in the books of Enoch (The Book of the Watchers: l Enoch 22.24-27; The Animal Apocalypse: l Enoch 90,33; The Letter of Enoch: l Enoch 91,10; 92,3; 104,2-6) and Daniel. Especially Dan 12,1-3 was inspired. There was a considerable variety in the forms of the belief in the resurrection of the dead in the intertestamental literature. The hope for resurrection and judgment beyond death was one of the crucial elements of the apocalyptic writings, but was spreading also to other Jewish groups in the second century B.C. (cf. Jubilees 23,31; T. Judah 25,1-5, T. Benjamin l 0,5-1 O; T. Zebulun l O, 1-3). The evidence of Qumran is ambiguous (e.g. l Q H). 4QPseudo-Ezechiel (4Q385) contains a description of bodily resurrection, but it is uncertain whether this document was composed at Qumran. A clear attestation of resurrection is found in 4QMessianic Apocalypse (= 4Q521). The major sectarian documents place great emphasis on retribution after death and eternal life (e.g. lQS; 1Q34; 4Ql81). The belief in resurrection, judgment of the dead, exaltation of the righteous and punishment of the wicked was widespread in Judaism by the first century CE (e.g. 4 Ezra 4,35-42; 7,32-37; 14,35; 2 Baruch 49-51; The Book of the Parables: l Enoch 46,6; 48,10; 51,1-2; 62,15-16; Ps. Sol. 2,30-31; 3,11-12; Sib Or 4,179-182).

10

Kontekst pastoralny śmierci dziecka przed urodzeniem

63%

Dziedzic J.

Polonia Sacra

|

2021

|

vol. 25

|

issue 2

EN

The loss of a stillborn child is very serious. Parents future disappears together with the departure of the child. There is also a sense of guilt associated with their responsibility for the arisen situation. Mourning parents often need support from their closests and the Church. Supportive presence, active listening, and practical help are very important during their mourning.The funeral of a stillborn child in accordance to Church’s rules is still possible despite the fact that the child has not been baptized yet. The white vestments symbolize the child’s innocence and the Eucharist celebrated for mourning parents gives them hope that their child is in God’s hands.

PL

Strata dziecka martwo urodzonego jest bardzo dotkliwa. Odchodzi bowiem dziecko, z którym rodzice wiązali swoją przyszłość. Pojawia się także poczucie winy związane z odpowiedzialnością za zaistniałą sytuację. Rodzice przeżywający żałobę potrzebują często wsparcia ze strony otoczenia i Kościoła. W towarzyszeniu w żałobie ważne są: obecność, aktywne słuchanie, praktyczna pomoc.Pogrzeb dziecka martwo urodzonego jest możliwy w Kościele, mimo to nie zostało ono ochrzczone. Białe szaty liturgiczne symbolizują niewinność dziecka, a sprawowana Eucharystia za rodziców pogrążonych w żałobie daje im nadzieję, że ich dziecko jest w rękach Boga.

11

Znaczenie przymiotnika αἰώνιος w Setpuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie w nawiązaniu do interpretacji Wacława Hryniewicza tekstu Mt 25,46

63%

Piwowar A.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 36

445-490

EN

The article is devoted to the meaning that the adjective αἰώνιος assumes in the Septuagint, the Old Testament pseudepigrapha and the New Testament. Such a reflection was inspired by Rev. Prof. Wacław Hryniewicz’s interpretation of Mt 25:46. Hryniewicz argues that the adjective in question used twice in the verse in the syntagma εἰς κόλασιν αἰώνιον means “long-lasting”, that is lasting for a long time but having its end (Hryniewicz refers to the meaning of the adjective in classical Greek), while in εἰς ζωὴν αἰώνιον it means “eternal”, that is having its beginning but no end. It is on this basis that Hryniewicz concludes that the punishment the verse mentions in not eternal but temporary (in his view, this also confirms the meaning of the noun κόλασις as punishment aimed at generating reflection and improvement). The present article analyzes the meaning of αἰώνιος in LXX, in the Old Testament pseudepigrapha and in the New Testament, pointing to a clear evolution of the meaning of the word in these texts. It is especially in the Old Testament pseudepigrapha of an apocalyptical character that the adjective is imbued with the meaning of “eternal”, that is having its clear beginning but no end in time (the so-called relative eternity). This happened due to the arising belief in the afterlife and the reward or punishment awaiting everybody after his or her death. The conclusion of the article points to certain mistakes and inaccuracies of Hryniewicz’s reflections on eternal punishment.

PL

Artykuł poświęcony jest analizie znaczenia przymiotnika αἰώνιος, które przyjmuje on w Septuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie. Inspiracją do napisania artykułu była interpretacja tekstu Mt 25,46 przez ks. prof. Wacława Hryniewicza. Dowodzi on, że omawiany przymiotnik – użyty dwa razy we wspomnianym wersecie – w syntagmie εἰς κόλασιν αἰώνιον znaczy „długotrwały”, tzn. trwający przez długi czas, ale mający koniec (Hryniewicz odnosi się do znaczenia analizowanego słowa, które przyjmuje ono w grece klasycznej), podczas gdy w εἰς ζωὴν αἰώνιον przyjmuje znaczenie „wieczny”, tzn. ma swój początek, ale nie ma końca. Na tej podstawie Hryniewicz uważa, że kara, o której mówi Mt 25,46, nie jest wieczna, lecz ograniczona w czasie (w jego mniemaniu interpretację tę potwierdza również rzeczownik κόλασιν rozumiany jako kara ukierunkowana na refleksję, której celem jest poprawa postępowania). Artykuł analizuje znaczenie αἰώνιος w LXX, w pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie, wskazując na wyraźną ewolucję znaczenia tego słowa w powyższych tekstach. Zwłaszcza w pseudoepigrafach Starego Testamentu, posiadających apokaliptyczny charakter, przymiotnik ten przyjmuje znaczenie „wieczny” w tym sensie, że ma początek, ale nie ma końca (jest to tzw. wieczność względna). Przyczyną tej zmiany znaczenia była rodząca się wiara w życie pozagrobowe i nagrodę albo karę, która czeka na każdego po jego śmierci. Zakończenie artykułu wskazuje na błędy i nieścisłości dotyczące refleksji Hryniewicza na temat kary wiecznej na podstawie Mt 25,46.

12

Ornamenta sunt ista non vincula – a paradoxical reevaluation of the instruments of torment in the early Christian martyrological literature

63%

Kozłowski J. M.

Vox Patrum

|

2015

|

vol. 63

227-242

PL

Zgodnie z teologią Nowego Testamentu śmierć chrześcijanina jest przejściem do życia wiecznego. Więcej, sam proces umierania, w myśl ewangelicznej dynamiki obumierania ziarna, jest rodzeniem się do nowego życia. Autorzy wczesnochrześcijańskiej literatury męczeńskiej mieli świadomość tego paradoksu. Już jej pobieżna lektura uzmysławia, jak wielką przykładali do niego wagę: nie tylko śmierć męczennika, ale także narzędzia kaźni, jakiej zostaje poddany, stają się już tu na ziemi objawieniem rzeczywistości zbawienia. Celem niniejszego artykułu jest wynotowanie i uporządkowanie tych miejsc z wczesnochrześcijańskiej literatury męczeńskiej, gdzie mamy do czynienia z owym paradoksalnym przewartościowaniem (podział na: więzienie, venationes, spalenie na stosie) oraz zestawienie ich z odpowiadającymi im miejscami z Pisma Świętego.

13

Problematyka życia według Listu św. Pawła do Filipian

51%

Witos B.

Analecta Cracoviensia

|

2015

|

vol. 47

EN

The aim of St. Paul’s theological thought presented in the Letter to the Philippians is to show that earthly life is a full of hope waiting for meeting with Jesus and that the totality of eternal life depends of temporal life. Man is exposed to all sorts of difficulties and temptations but he or she is able to overcome them on condition that he or she leads the life according to the Spirit. St. Paul’s theological thought emphasizes that human life should go in accord with faith in the saving mission of Jesus. To live – means to exist not just for himself or herself, but for Him, because new life will have its proper shape only when we start the fullness of being with Jesus. The man’s task is shaping continually the Christian life through the acceptance and observance of the commandments and the sanctification of each other. These actions should go further, so that their fruits were noticeable outside of believers community, in order that unbelievers may recognize God acting in believers. St. Paul emphasizes also that eternal life is a summation of all the promises given by Jesus.

PL

Celem teologicznego przesłania św. Pawła zawartego w Liście do Filipian jest uświadomienie, że życie na ziemi to pełne nadziei oczekiwanie na spotkanie z Jezusem oraz że od życia doczesnego zależy całokształt życia wiecznego. Człowiek jest narażony na różnego rodzaju trudności, pokusy, które musi pokonywać, i jest w stanie to robić, prowadząc życie według Ducha. Teologia Pawła wskazuje na życie zgodne z wiarą w dzieło zbawcze Jezusa. Żyć to znaczy istnieć nie dla siebie, ale dla Niego, ponieważ nowe życie właściwy kształt przybierze dopiero, kiedy rozpocznie się pełnia przebywania z Jezusem. Zadaniem człowieka jest nieustanne kształtowanie chrześcijańskiego życia przez akceptację i zachowanie przykazań oraz uświęcanie siebie. Te działania powinny wykraczać daleko, tak, by ich owoce były zauważalne poza granicami ludzi wierzących, po to, by niewierzący zrozumieli i dostrzegli w nich Boże działanie. Paweł podkreśla też, iż życie wieczne streszcza w sobie wszystkie obietnice które dał Jezus.

14

HOMO VIATOR. W DRODZE KU OJCZYŹNIE PRZYSZŁOŚCI

51%

PĘDRAK A.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2019

|

issue XVI/16

86-96

EN

Homo Viator. On the way to the Fatherland of the future Nowadays, people don’t think a lot about sense and meaning of life. Modern human usually avoids considerations of suffering, death and existence after death. The paper em- phasizes the main goal of every human being. It is know that believers have a hope for an eternal life which begins in this moment as an anticipation in Resurrected Christ. No one should be indifferent to this extraordinary promise. New eternal life with God is the result of including human being in the transcendental dialogue with his Creator. It is possible because of the human immortal soul and the holy grace. The article doesn’t take notice of the homeland in the sociological approach. It rather points out the hope of participating in the eternal fatherland - the heavenly home of Father. Author shows the theological un- derstanding of the terrestrial homeland in the context of future and absolute fatherland of saints. Our current homeland has a great function - by culture, education, historical contribution and by the many other factors, it prepares the actual human to fulfill his transcendental vocation. For believing human the terrestrial homeland is an necessary means in the pilgrimage to the eternal fatherland. Furthermore, in one of the aspects, the heaven will be a transformation of human existence, formed by the homeland’s factors, into the existence in glory of Christ.

15

Być z Bogiem w wieczność. Pojęcie raju w nauczaniu Jana Pawła II

51%

Nawracała T.

Studia Gdańskie

|

2012

|

issue 30

67-86

PL

Nauczanie Jana Pawła II jest bardzo bogate w różnorodne koncepcje teologiczne, które są podsumowaniem tego, co pojawiało się wcześniej w tradycji oraz pewnym otwarciem w poszukiwaniu nowych sformułowań dla wyrażenia wiary Kościoła. Przykład „raju” jest jednym z wielu pojęć, którymi papież się posługuje nadając mu przy tym różne znaczenia. Jan Paweł II używa go jako elementu klasycznego dla doktryny o rzeczach ostatecznych człowieka (obok śmierci, sądu i piekła), a w ten sposób nie zrywa z dziedzictwem wieków. Ubogaca je jednak o inne aspekty, które rzucają nowe światło na eschatologiczne spełnienie człowieka. Raj może oznaczać bardzo formalnie bycie z Bogiem człowieka odkupionego, wejście tegoż ostatniego we wspólnotę z innymi ludźmi (communio sanctorum) oraz z całym stworzeniem, a ostatecznie budowanie pełni Królestwa Bożego, czyli Kościół. Te wszystkie płaszczyzny się uzupełniają i nie powinny być sobie przeciwstawiane. Rozpatrywanie ich razem pozwala dostrzec złożoność nauczania Kościoła w tym, co klasycznie określa się mianem novissimi. Nie chodzi bowiem o zaspokajanie zwykłej ciekawości, lecz o próbę wyjaśnienia misterium. Ono samo ucieka od pełnego zrozumienia, ale nie jest absolutnie nieznane. Gwarancją i zadatkiem tej ostatecznej rzeczywistości są sakramenty, szczególnie Eucharystia. Człowiek może ten dar przyjąć i nim żyć, bo tylko wówczas przygotowuje sobie szczęście określane mianem raju lub nieba.

EN

The teaching of John Paul II is very rich in various theological concepts which summarize everything that appeared in the tradition before and which are some opening in searching for new terms to express faith of the Church. The example of the concept of paradise is one of many notions that the Pope uses conferring various meanings to it. John Paul II uses the concept as a classical element for the doctrine about the ultimate things of a man (along with death, last judgment and hell) and he does not give up the century heritage. The Pope enriches it with other aspects that shed light on the man’s eschatological fulfillment. Paradise may mean a very formal being with God of a redeemed man, entering the community with other people (communio sanctorum) and all the creatures, and finally forming the entire Kingdom of God, i.e. the Church. All these planes complete one another and should not be opposed to one another. Analysing all of them together enables to perceive the complexity of the Church teaching in what is called novissimi, classically since it is not about meeting sheer curiosity but an attempt to explain the mystery. The mystery itself escapes from a full understanding, however is not unknown absolutely. The guarantee and deposit of this ultimate reality are sacraments, especially the Eucharist. The man may accept this gift and live with it as only then he prepares happiness for himself which is called paradise or heaven.

16

Bóg w życiu człowieka w ujęciu Benedykta XVI

51%

Warzeszak J.

Warszawskie Studia Teologiczne

|

2017

|

vol. 30

|

issue 1

6-37

EN

The difference between the teachings of St. John Paul II and the teachings of Benedict XVI may be described thus: while the Polish Pope focused on the personal human dignity and thus attempted to restore in man the dignity of God's image, expiated with Christ's blood, Benedict XVI attempted to demonstrate God's priority in man's personal and social life. He very boldly opposed any contemporary trends which replace God with man, demonstrated the harmful consequences of such ideologies and sought God's primacy in a man's life. God deserves that central position, as He is the Creator of man, sustains man's life and actions, is close to man through Jesus Christ and through the Church, introduces man into the communion of life with Him and constitutes the ultimate fulfilment of human life. As such, the subject discussed appears to be an important element of the teachings of Benedict XVI, as well as an important part of every man's life.

17

Natura Piekła

51%

Zieja P.

Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia

|

2019

|

vol. 26

EN

Faith in eternal life is the foundation of Catholic doctrine. The message of this doctrine indicates that the final fate of every human being is Death, God's Judgment, Heaven or Hell. Jesus Christ proclaimed that the Kingdom of Heaven is the destiny of all people. Through his Passion, death and resurrection, he opened the "gates of heaven" for us, giving everyone the opportunity for salvation. Everyone who has the gift of free will can, however, reject God and His offer of salvation, thus condemning himself. The condition of hell and heaven is eternal and changeless. After death, people pass in a completely different way of life where there is no time, but only eternity. The essence of hell's punishment is the lack of God who is eternal love and goodness. The impossibility of being with God is the cause of eternal suffering.

PL

Wiara w życie wieczne jest podstawą katolickiej doktryny. Nauka z niej płynąca wskazuje, że ostatecznym losem każdego człowieka jest Śmierć, Sąd Boży, Niebo albo Piekło. Jezus Chrystus głosił, że Królestwo Niebieskie jest przeznaczeniem wszystkich ludzi. Przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie otworzył przed nami „bramy nieba” dając każdemu człowiekowi możliwość zbawienia. Każdy człowiek obdarzony darem wolnej woli może, jednakże odrzucić Boga i Jego propozycję zbawienia, skazując się tym samym na potępienie. Stan piekła jak i również nieba jest wieczny i niezmienny. Po śmierci człowiek przechodzi bowiem w zupełnie odmienny sposób bytowania, gdzie nie ma już czasu, jest tylko wieczność. Istotą kary piekła jest brak doświadczenia Boga, brak obecności Boga, który jest wieczną miłością i dobrem. Takie oddzielenie powoduje wieczne cierpienie.

18

The Problems of Notions in Eschatology

51%

Smentek I.

Teologia w Polsce

|

2020

|

vol. 14

|

issue 1

197-227

PL

Niniejszy artykuł podejmuje temat stosowania terminologii eschatologicznej i jej rozumienia. Zastosowane pojęcia i punkt wyjścia prowadzonego rozważania wpływają na jego ukierunkowanie i rozłożenie aspektów. Jeśli jako punkt wyjścia przyjmiemy „rzeczy ostateczne” uzyskamy antropologiczny obraz losów człowieka i jego powołania do wieczności. Wyjście od tajemnicy Boga i Jego planu wymaga zwrócenia uwagi na Osobę Chrystusa Przychodzącego i czyni eschatologię traktatem o Bogu Trójjedynym, dopełniającym swoje dzieło. Niniejsze studium zwraca też uwagę na niuanse znaczeniowe niektórych pojęć odnoszących się do życia wiecznego, jak np. nowość, królestwo, dom Ojca, niebo, chwała czy szczęście wieczne. Te i inne wyrażenia zawierają, zakorzenione w Objawieniu i tradycji Kościoła, bogactwo znaczeniowe. Ich przemyślane i świadome stosowanie służy pogłębionej i twórczej, a zarazem precyzyjnej refleksji.

EN

The present article deals with the use and understanding of eschatological terminology. The concepts used and the starting point of the consideration affect its orientation and the distribution of aspects. If we take the “final events” asa starting point, we obtain an anthropological picture of man’s fate and his destiny to eternity. When starting with the mystery of God and His plan, one must pay attention to the Person of Christ the Coming One and this makes eschatology a treatise on the Triune God that completes His work.This study also draws attention to the semantic nuances of some notions relating to eternal life, such as novelty, kingdom, Father’s house, heaven, glory or eternal happiness. These and other expressions contain a wealth of meaning rooted in Revelation and the Church’s tradition. Their thoughtful and conscious use serves the purpose of a deep and creative and at the same time precise reflection.

19

Od oczyszczenia Świątyni Jerozolimskiej do Jezusowego „pragnę” (dipsao) na krzyżu

51%

Klinkowski J.

Wrocławski Przegląd Teologiczny

|

2021

|

vol. 29

|

issue 2

29-59

PL

Ewangelia Jana spięta jest kilkoma klamrami, które prezentują główne wątki teologiczne. W centrum teologicznym prezentacji posłannictwa Jezusa znajduje się Jego śmierć na krzyżu (19,28-30). To wydarzenie paschalne zostaje przygotowane przez Jezusa poprzez symboliczne oczyszczenie domu Jego Ojca – Świątyni Jerozolimskiej (2,13-22). W celu uwypuklenia znaczenia oczyszczenia z grzechu i otwarcia daru życia wiecznego Ewangelista wykorzystuje słowo „pragnąć” (diya,w – dipsaō). W Ewangelii Jana termin „pragnąć” występuje pięć razy. Pojawia się w kontekście pragnienia wody w spotkaniu Jezusa z Samarytanką (4,13-14). Jej pragnienie uporządkowania życia otwiera ją na relację z Jezusem, który daje jej dar Ewangelii, a tym samym wskazuje wrota do procesu zbawienia. W jej pragnieniu pięknego życia ukrywa się nadzieja ludzkości tęskniącej za ładem opartym na miłości. Nadzieja na przekraczanie barier etnicznych i otwieranie się na uniwersalne orędzie Ewangelii. Pojęcie diya,w – dipsaō pojawia się w prezentacji znaczenia Eucharystii, która zaspakaja pragnienie życia wiecznego (6,35). Jezus ogłasza zamknięcie drogi krwawych ofiar ze zwierząt w Świątyni Jerozolimskiej i otwarcie drogi zbawienia w Eucharystii. Proklamuje w czasie Święta Namiotów, że jest w stanie zaspokoić ludzkie pragnienia (7,37). Zapowiada źródło wody żywej, które wytryśnie dla każdego, kto przyjmie z wiarą chrzest. Na krzyżu Jezus zawoła „pragnę” i skosztuje octu, symbolu ludzkiego grzechu. W ten sposób dokona się proces zbawienia; Jezus przyjmie wszystkie ludzkie grzechy i da światu Ducha, który jest źródłem życia wiecznego. Z tego źródła może zaczerpnąć każdy, kto z wiarą przyjmie chrzest i będzie się karmił Ewangelią i pokarmem eucharystycznym, czyli ciałem (sa,rx – sarks) i krwią (ai-ma – haima) Jezusa.

EN

The Gospel of John is framed with several theological themes. The theological centre is Jesus’s death on the cross (19:28-30). This paschal event Jesus prepared through the symbolic cleansing of the Temple of Jerusalem (2:13-22). The significance of the cleansing from sin and the opening of the gift of eternal life is emphasised by the word “thirst” (diya,w – dipsaō) which occurs five times in the Gospel of John. It first appears in the context of Jesus’s thirst for water during the encounter with a Samaritan woman (4:13-14). Her desire to put her life in order opens her up to a relationship with Jesus, who gives her the gift of the Gospel and thus indicates the gate to salvation. Her desire to live decently hides the hope of humanity longing for an order based on love; the hope of transcending ethnic barriers to embrace the universal message of the Gospel. The concept of diya,w – dipsaō appears in the presentation of the Eucharist which satisfies the desire for eternal life (6:35). Jesus proclaims the end of bloody animal sacrifices in the Temple of Jerusalem and the beginning of the way of salvation in the Eucharist. At the Feast of Tabernacles He proclaims His ability to satisfy human thirst (7:37). He announces that the fountain of living water will gush forth for everyone who will be baptised. On the cross, Jesus cries “I thirst” and tastes vinegar, the symbol of human sin. In this way the process of salvation will be accomplished, Jesus will accept all human sins and give the world the Spirit, the source of eternal life. From this source everyone may draw, everyone who will be baptised and feed on the Gospel and the Eucharistic meal: the body (sa,rx – sarks) and blood (ai-ma – haima) of Jesus.

20

Rozumienie czasu według J. Ratzingera w odniesieniu do poglądów św. Augustyna, G. Greshake i M. Heideggera

51%

Kołodziejczyk M.

|

2023

|

vol. 32

|

issue 1

119-133

EN

The subject of reflection in this article is the interdependence of the concept of time, which is not in contradiction with the idea of eternity, memory and the “dialogical” soul. The views of J. Ratzinger against the background of the ancient tradition represented by St. Augustin, whose reflection is the basis and starting point of Ratzinger’s concept of time, conceived anthropologically and spiritually. Then, their continuation is presented on the basis of the theological discussion with G. Greshake, in which he criticizes the theory of resurrection in death without the soul, containing the essence of the existence of the human person and its history. At the same time, Ratzinger regards Greshake’s effort to re-understand time as a step forward in understanding the hope of eternal life. A reference to contemporary philosophy presented on the example of Martin Heidegger, whose analyzes and, unfortunately, the closed notions of temporality and being that describe human existence, are included in the background of considerations on eternity. This shows that also on the basis of existential philosophy it is at least possible to be aware of the idea of eternity and God. The above analysis also indicates the need for a new study of the biblical and anthropological foundations of the issue of time – memory, soul and speaking about eternal life in their context.

Refine search results

Tomasz Niemas, Perspektywa eschatologiczna proegzystencji wierzących w przekazie Pisma Świętego (Bibliotheca Biblica; Wrocław: TUM Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, 2016)

"Czy pójdę do nieba?"-Prolegomena do badań nad duchowością dzieci

Metafory konceptualne wyrażające wiarę w życie wieczne w tekstach reprezentatywnych

From Despair to Faith: The Stilling of the Storm

Idea świata, który ma nadejść w Targumie Neofiti 1 w kontekście Starego i Nowego Testamentu

Prawda o zmartwychwstaniu i życiu wiecznym w najmłodszych pismach natchnionych Starego Testamentu

Z problematyki pojęć eschatologicznych

Jezus Chrystus i pokój. Refleksje św. Augustyna z Hippony

Zmartwychwstanie, odpłata po śmierci i życie wieczne w literaturze międzytestamentalnej

Kontekst pastoralny śmierci dziecka przed urodzeniem

Znaczenie przymiotnika αἰώνιος w Setpuagincie, pseudoepigrafach Starego Testamentu i Nowym Testamencie w nawiązaniu do interpretacji Wacława Hryniewicza tekstu Mt 25,46

Ornamenta sunt ista non vincula – a paradoxical reevaluation of the instruments of torment in the early Christian martyrological literature

Problematyka życia według Listu św. Pawła do Filipian

HOMO VIATOR. W DRODZE KU OJCZYŹNIE PRZYSZŁOŚCI

Być z Bogiem w wieczność. Pojęcie raju w nauczaniu Jana Pawła II

Bóg w życiu człowieka w ujęciu Benedykta XVI

Natura Piekła

The Problems of Notions in Eschatology

Od oczyszczenia Świątyni Jerozolimskiej do Jezusowego „pragnę” (dipsao) na krzyżu

Rozumienie czasu według J. Ratzingera w odniesieniu do poglądów św. Augustyna, G. Greshake i M. Heideggera