Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 4

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  элита
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Kariery dygnitarzy duchownych koronnych Wazów

100%
Dorobisz J.
Wschodni Rocznik Humanistyczny
|
2019
|
vol. XVI (2019)
|
issue 2: „Jedno nierozdzielne i nieróżne ciało”. Studia z dziejów polsko-litewskiej Rzeczypospolitej, pod red. Artura Goszczyńskiego
29-45
PL
Dygnitarze duchowni – sekretarze wielcy (od 1472 r.) oraz referendarze (od 1507 r.) rozpoczynali swoje kariery jako sekretarze w kancelarii królewskiej. Konstytucja z 1504 r. przyznawała sekretarzom wielkim pierwszeństwo w ubieganiu się o awans na podkanclerstwo oraz godności kościelne. Za panowania ostatnich Jagiellonów sekretarze wielcy zazwyczaj wybierali służbę państwu, w trakcie której otrzymywali nominacje na najważniejsze biskupstwa w Koronie. Z powodów politycznych w ostatniej ćwierci XVI w. nominacje na podkanclerstwo zaczęli otrzymywać również referendarze. Za Wazów dygnitarie koronne piastowało 29 duchownych – piętnastu sekretarię wielką, przy czym dwóch łączyło ją z referendarią, czterech awansowało z niej na sekretarię, a czternastu było wyłącznie referendarzami. Z dwudziestu czterech dygnitarzy duchownych Wazów, którzy awansowali, dwunastu piastowało urząd pieczętarza koronnego, również dwunastu wybrało wyłącznie ścieżkę kariery biskupiej. W obu tych grupach osoby sprawujące te funkcje osiągały najwyższe godności biskupie (Gniezno, Kraków, Kujawy, Poznań, Płock i Warmia), ale szybsze kariery były udziałem duchownych piastujących urzędy kanclerza i podkanclerzego. Byli dygnitarze duchowni Wazów otrzymywali pieczęcie do połowy panowania Jana III Sobieskiego (1674–1696), później praktyka ta zanikła niemal całkowicie. Miało to przełożenie na kariery dygnitarzy duchownych w czasach saskich (1697–1763), z których połowa wprawdzie osiągnęła biskupstwa, ale niższe hierarchicznie, niż za Wazów.
EN
The dignitaries from the clergy – a Grand Secretary (from 1472) and Referendary (from 1507) began their careers as Royal Secretaries in the Chancellery of the Crown. The statute of 1504 gave the Grand Secretaries a priority in promotions to Crown Vice-Chancellor office and church dignities. For the last Jagiellons, the Grand Secretaries most often chose the service of the state (Crown), during which they obtained important bishoprics thrones in the Crown. For political reasons, in the last quarter of the 16th century, the Referendaries also began to become Vice-Chancellors of the Crown. Out of 29 church dignitaries from the Crown, during Vasa governments, 5 died in the office of Grand Secretaries (2) or Referendaries (3); 12 officials in office or former dignitaries took over the Vice-Chancellors and bishoprics, also 12 chose only a spiritual career. In both these groups, spiritual careers ended after obtaining the most important bishoprics in the Crown (Gniezno, Kraków, Kujawy, Poznań, Płock, and Warmia), but faster and higher were promoted the clergymen who were Chancellors and Vice-Chancellors. The practice of advancing the dignitaries of the clergy to Vice-Chancellors office disappeared during the period of the reign of John III Sobieski (1674–1696). In Saxon times (1697–1763), half of the Grand Secretaries and the Referendaries died in church posts or resigned from them before death, the others were promoted, but only to the lower clergy positions.
RU
Сановники из духовенства - великий секретарь (с 1472 г.) и референдарий (с 1507 г.) начинали свою карьеру в качестве королевских секретарей в Коронной Канцелярии. Статут 1504 года дал великим секретарям приоритет в повышении в должности до должности коронного вице-канцлера и церковных достоинств. Для последних Ягеллонов великие секретаря чаще всего выбирали службу государственную (коронною), во время которой они получали важные престолы епископств в Короне. По политическим причинам в последней четверти 16-го века референдарий также стали становиться вице-канцлерами короны. Из 29 церковных сановников короны, во время правления династии Ваза, 5 умерло на должности великих секретарей (2) или референдариев (3); 12 чиновников в канцелярии или бывших сановников заняло пост вице-канцлера и епископа, также 12 выбрало только духовную карьеру. В обеих этих группах духовная карьера закончилась после получения наиболее важных епископств в Короне (Гнезно, Краков, Куявы, Познань, Плоцк и Вармия), но быстрее и выше продвигались священнослужители, которые были канцлерами и вице-канцлерами. Практика продвижения сановников из духовенства на должность вице-канцлера исчезла в период правления Иоанна III Собеского (1674-1696). В саксонские времена (1697-1763) половина Великих секретарей и референдариев умерла на церковных должностях или ушла от них до смерти, остальные были назначены, но только на более низкие церковные должности
2
Publication available in full text mode
Content available

Двор и административная власть в Российской империи в эпоху правления императора Николая II

100%
Богданов С.
Wschodni Rocznik Humanistyczny
|
2020
|
vol. XVII (2020)
|
issue 4: Nauki o polityce i historia administracji
161-166
RU
Российский императорский двор был учрежден Петром I с введением в дей-ствие «Табели о рангах», в которой служба при дворе изначально была отде-лена от других видов службы. Автор анализирует данные о службе долж-ностных лиц, удостоенных придворными званиями, и отмечает очень нерав-номерное их распределение между ведомствами. Более того, для представи-телей национальных элит, таких как Великое княжество Финляндское или Королевство Польское, были установлены синекуры, дающие возможность присоединиться к императорской службе без выполнения каких-либо обя-занностей. Трансформации описанного периода превратили положение императорского двора в привилегированную группу правящего класса. Со-циально-политическая роль придворных чинов вышла далеко за рамки це-ремониальной сферы.
EN
The Russian imperial court was appointed by Peter I with the implementation of “the Table of Ranks”, in which the service at the court was initially separated from other types of services. The author analyzes the data on the service of clerks who were given the court titles and he notes very uneven distribution between the min-istries. Moreover, for the representatives of the national elite, such as the Grand Duchy of Finland or the Kingdom of Poland, the sinecure was established giving the opportunity to be included to the imperial service without fulfilling any du-ties. The transformations of described period changed the membership of the im-perial court into a privileged group of the ruling class. The socio-political role of the court ranks went far beyond the ceremonial sphere.
PL
Rosyjski cesarski dwór został powołany przez Piotra I wraz z wprowadzeniem w życie „Tabeli o rangach”, w której służba przy dworze była początkowo oddzielo-na od innych rodzajów służby. Autor analizuje dane o służbie urzędników, któ-rym nadano tytuły dworskie i zauważa bardzo nierównomierne ich rozłożenie między resortami. Co więcej dla przedstawicieli elit krajowych, jak Wielkie księ-stwo Finlandii czy Królestwo Polskie, powołano synekury dające możliwość zali-czać się do służby cesarskiej nie wypełniając żadnych obowiązków. Przemiany opisywanego okresu przekształciły przynależność do etatu dworu cesarskiego w uprzywilejowaną grupę klasy panującej. Społeczno-polityczna rola rang dwor-skich daleko wykraczała poza sferę ceremonialną.
3
Publication available in full text mode
Content available

Религиозный фактор и легитимация власти в постсоветской России

100%
Рыбакова О. Б.
ΣΟΦΙΑ. Pismo Filozofów Krajów Słowiańskich
|
2014
|
issue 14
191-200
PL
Autorka podejmuje analizę procesu legitymizacji współczesnych elit społeczeństwa rosyjskiego. Formułuje tezę, że zachodzące zmiany polityczne we współczesnej Rosji pozwalają na różne możliwości adaptacji. Najczęściej wybieraną drogą są próby włączania się w struktury, mających charakter większościowy, organizacji religijnych. Konsekwencją tych tendencji jest formowanie się pro-religijnej polityki wyznaniowej państwa.
EN
The author undertakes an analysis of the process of legitimization of contemporary elite of Russian society. The author formulates the thesis that the political changes taking place in contemporary Russia allows the different possibilities of adaptation. The most popular way is an attempt to join in the structures religious organizations, which have character of majority. The consequence of these trends is formation a pro-religious of the state religious policy.
4
Publication available in full text mode
Content available

Национальная элита западной волыни межвоенного периода XX века: источники формирования

100%
Скакальская И., Швалюк И.
Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego
|
2013
|
vol. Zeszyt
|
issue XXVII
610-617
RU
В статье исследованы источники формирования и становления украинской элиты Волыни межвоенного периода ХХ века.
EN
The article examines the sources of formation of the Ukrainian elite Volhynia interwar period of the twentieth century.
PL
Artykuł analizuje źródła powstawania i rozwoju elity ukraińskiej na Wołyniu w okresie międzywojennym XX wieku.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.