Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 11

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Alasdair MacIntyre
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

Narrative identity: Narration as Emancipation. Alasdair MacIntyre and Jewish Tradition

100%
Sawczyński P.
Miscellanea Anthropologica et Sociologica
|
2016
|
vol. 17(2)
83-91
EN
criticize the “unity of a human life” concept as put forward by Alasdair MacIntyre in AfterVirtue, where human subjectivity is shown as predominantly shaped by narration ofa community. I argue that despite agonistic claims, MacIntyre’s concept stays highly conservative,which results not so much from his understanding of community and tradition,but rather from a formula of narration they are founded upon. I am going to proposean alternative, pro-emancipatory concept of narrative subjectivity where narration inherentlyconfronts with the communal instead of being adapted to it. The concept is inspiredprimarily by Jewish philosophy of language as recently interpreted by Harold Bloom.
2
Publication available in full text mode
Content available

MACINTYRE’S GILSONIAN PREFERENCE

100%
Mango P.
Studia Gilsoniana
|
2013
|
vol. 2
21-32
EN
Alasdair MacIntyre arrived relatively ‘late’ to Thomism in his philosophical career. One of the many determining influences on his thought has been the Thomist Étienne Gilson. This article examines MacIntyre’s possible motives for embracing Gilson as someone apparently allowing him to identify as an “intellectually fulfilled” Thomist. The author claims that MacIntyre’s arrival to Thomism was a well considered one, an achievement unto itself.
3
Content available remote

Tożsamość narracyjna: Narracja jako emancypacja. Alasdair MacIntyre a żydowska tradycja

100%
Sawczyński P.
Miscellanea Anthropologica et Sociologica
|
2016
|
vol. 17(2)
83-91
PL
Tekst stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czy podmiotowość narracyjna posiada potencjałemancypacyjny. Poddaje krytyce koncepcję „jedności życia ludzkiego”, rozwiniętąprzez Alasdaira MacIntyre’a w Dziedzictwie cnoty, gdzie zakłada się zasadniczą rolę narracjiwspólnotowej w kształtowaniu podmiotowości człowieka. Artykuł podaje argument, że –wbrew agonicznym deklaracjom MacIntyre’a – jego koncepcja pozostaje nadmiernie konserwatywna,co wynika nie tyle z przyjętego rozumienia wspólnoty i tradycji, ile z narracji,na której te deklaracje się zasadzają. Tekst proponuje alternatywną, pro-emancypacyjną formułępodmiotowości narracyjnej, która operuje narracją z samej swojej logiki zakładającąkonfrontację, nie zaś adaptację do tego, co wspólnotowe. Inspirację do rozważań stanowiżydowska filozofia języka w wydaniu, jakie zaproponował współcześnie Harold Bloom.
4
Publication available in full text mode
Content available

Academia between Utopia and Dystopia: Francis Bacon, Ursula K. Le Guin, and Alasdair MacIntyre

88%
Kaźmierczak P.
Multidisciplinary Journal of School Education
|
2018
|
issue 13
149-159
EN
The paper examines two visions of the relation between science and society through the utopian novel New Atlantis, by Bacon, and the dystopian novella, New Atlantis, by Le Guin. In Francis Bacon’s classic utopia scientists enjoy high social status and have all imaginable resources at their disposal, whereas the contemporary Ursula K. Le Guin's dystopia portrays heroic scientists in a totalitarian state, subjected to imprisonment, torture and constant surveillance for practicing ethical science. Taking cue from these two texts I employ MacIntyre’s framework of internal and external goods of a practice to discuss the relationship between the contemporary academia and the state. The internal goods of science (knowledge, "light", discoveries and inventions) are what scientists contribute to the society, whereas the external goods, such as material riches, prestige, power (or the opposite thereof) are what society supplies the scientists with. My conclusion is that values drawn from a religious tradition can help treat the external goods as means, and the internal goods as the actual ends of the academic practice.
5
Publication available in full text mode
Content available

Komunitaryzm a republikanizm. W poszukiwaniu podobieństw i różnic między nurtami

71%
Szymaniec P.
Prakseologia
|
2016
|
vol. 158/2
189-214
PL
Celem niniejszej pracy jest konfrontacja głównych tez komunitaryzmu – ujmowanego jako projekt polityczny tworzony przede wszystkim przez takich myślicieli, jak Alasdair MacIntyre, Michael Sandel, Charles Taylor i Michael Walzer – z podstawowymi założeniami klasycznego republikanizmu. Komunitaryści – inspirując się wyraźnie ideami Tocqueville’a – optują zatem za wzmocnieniem więzi wspólnotowych na poziomie lokalnym. Właśnie na tym szczeblu, a nie w polityce centralnej, najpełniej ma manifestować się cnota jako podstawa wspólnego działania. Republikanizm i komunitaryzm operują też różnymi koncepcjami wolności, których wspólną cechą jest to, że akcentują pozytywny wymiar wolności. Ponadto komunitaryzm znacznie mniej niż republikanizm podkreśla znaczenie rywalizacji dla postaw obywatelskich. Ten element – zaznaczenie roli agonu – był silniej obecny w analizach Hannah Arendt, które pod tym względem trzeba uznać za bardziej republikańskie niż propozycje komunitarystów. Trzeba jednak zauważyć, że u Charlesa Taylora, Michaela Walzera, a przede wszystkim u Michaela Sandela, występują niewątpliwie wątki charakterystyczne dla typu dyskursu publicznego rozwijanego przez klasyczny republikanizm. Sandel wprost uważa się za reprezentanta tradycji republikańskiej, jednakże z bogatego jej dorobku wybiera wariant, który nazywa wariantem „ateńskim”, i przeciwstawia wariantowi „neorzymskiemu”, który w dawnej tradycji republikańskiej był dominujący.
EN
The aim of the paper is to confront the main theses of communitarianism – perceived as a political project created primarily by such thinkers as Alasdair MacIntyre, Michael Sandel, Charles Taylor and Michael Walzer – with the basic assumptions of the classical republicanism. Communitarians – clearly inspired by the ideas of Tocqueville – opt for strengthening the community bonds at the local level. According to them, on this level, and not in the central politics, virtue is the most fully manifested as a basis for a joint action. Republicanism and communitarianism utilize also different concepts of freedom, the common feature of which is that they accentuate the positive dimension of freedom. In addition, communitarianism emphasizes the importance of competition for shaping the civic attitudes to a lesser extent than republicanism. This element – the emphasizing the role of the agon – was strongly present in the thought of Hannah Arendt, which must be considered as more republican in this respect than the proposals of communitarians. It must be noted, notwithstanding, that the topics specific to the type of public discourse developed by classical republicanism certainly occur in some concepts of Charles Taylor, Michael Walzer, and especially Michael Sandel. Sandel openly considers himself as a representative of the republican tradition, however from the rich heritage of this tradition he specifies the version which he calls the “Athenian” model and sets it against “neo-Roman” one. The latter, however, was predominant in the old tradition of republicanism.
6
Publication available in full text mode
Content available

Krytykując innych czy nas samych? Spór MacIntyre’a z Winchem i idea krytyki społecznej

71%
Rasiński L.
Forum Oświatowe
|
2017
|
vol. 29
|
issue 2(58)
35-44
EN
MacIntyre states in his criticism of Winch’s Idea of Social Science… that it is impossible to criticize the practices of societies with different forms of rationality in terms of their own forms of rationality;  these practices must be intelligible within our own rationality. In this way he assumes that the only possible way to criticize other cultures is a “view from outside.” Responding  MacIntyre, Winch states that every criticism of other cultures requires “extending of our own ability of understanding.” This seems to suggest that the only possible criticism is the “critique of ourselves.” This paper attempts to support Winch’s position with political argumentation. It refers to the Walzer-Said debate to demonstrate that the logic of social criticism requires reference to the political dimension of domination and the associated concept of emancipation.
PL
Krytykując Idei nauk społecznych… Wincha MacIntyre stwierdza, że niemożliwa jest krytyka praktyk społeczeństw, w których obowiązują inne formy racjonalności w kategoriach ich własnych form racjonalności, ponieważ  praktyki te muszą być zrozumiałe w obrębie naszej własnej racjonalności. W ten sposób zakłada, że jedynym możliwym sposobem krytykowania innych kultur jest „spojrzenie z zewnątrz”. W odpowiedzi Winch zauważa, że każda krytyka innych kultur wymaga „poszerzenia naszej własnej zdolności rozumienia”. To wydaje się sugerować, że jedyną możliwą formą krytyki jest „krytyka nas samych”. Celem tego artykułu jest próba wsparcia tego stanowiska poprzez odwołanie się do argumentów politycznych. Poprzez nawiązanie do debaty między Walzerem a Saidem, staram się ukazać, że logika krytyki społecznej wymaga odniesienia do politycznego wymiaru dominacji oraz połączonego z nim pojęcia emancypacji.
7
Publication available in full text mode
Content available

Oświeceni latarni się nie boją. Szkic polemiczny

65%
Skórczewski D.
Roczniki Humanistyczne
|
2020
|
vol. 68
|
issue 1
167-185
EN
The author of this article enters into polemics with Grzegorz Zając's theses as laid out in the article “`The Enlightened Do Not Need To Be Enlightened…' Reflections on School, the Seriousness of Reading and the Madness of Ideology” (Roczniki Humanistyczne vol. 67 (2019), no. 1, p. 25-38). The polemics concerns the alleged ideological bias and reductionism of literary interpretation and the instrumentalisation of literature that is said to be carried out by contemporary postmodern literary criticism due to the vulnerability of this same criticism to ideologisation. While Zając opts for a “prelapsarian” return to reading literature as art for its aesthetic qualities, this paper seeks a remedy in a more realistic and less prejudiced “postlapsarian” perspective instead, one calling for a confrontation with the landscape “after the fall” of literary criticism. In this confrontation, which is meant to invite discussion of the values underlying the current approaches in literary studies, a vital role can be played by the neo-Aristotelian “Tradition”, juxtaposed by Alasdair MacIntyre in his seminal book Three Rival Versions of Moral Enquiry with the modernist “Encyclopaedia” and the postmodern “Genealogy.”
PL
Autor podejmuje polemikę z tezami Grzegorza Zająca, wyłożonymi w artykule Oświeconych nie trzeba oświecać – refleksje o szkole, powadze czytania i szaleństwie ideologii („Roczniki Humanistyczne” 67(2019), z. 1, s. 25-38). Polemika dotyczy rzekomego ideologicznego redukcjonizmu interpretacyjnego i instrumentalizacji literatury we współczesnej, postmodernistycznej nauce o literaturze ze względu na jej podatność na ideologizację. Podczas gdy G. Zając opowiada się za powrotem do lektury nastawionej na jakości estetyczne literatury jako sztuki, sytuując się na pozycji sprzed „upadku” dyskursu literaturoznawczego, autor artykułu proponuje uznanie tego „upadku” za fakt i skonfrontowanie się z krajobrazem „po upadku”. W konfrontacji tej, mającej skłonić do dyskusji nad różnymi zestawami wartości, leżącymi u podstaw poszczególnych nurtów współczesnych badań literackich, istotną rolę zdaniem autora może odegrać rozumiana po neoarystotelesowsku „Tradycja”, którą w swojej przełomowej książce Trzy antagonistyczne wersje dociekań moralnych Alasdair MacIntyre przeciwstawia modernistycznej „Encyklopedii” i postmodernistycznej „Genealogii”.
8
Publication available in full text mode
Content available

Moral tragedy

63%
Drum P.
ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal
|
2014
|
vol. 4
|
issue 1
155-160
PL
Polemizując z poglądami niektórych filozofów moralności, autor broni tezy, iż jednoznacznie dobrzy ludzie mogą być pewni spokoju swej duszy.
EN
In this paper it is argued, contrary to certain moralists, that resolutely good people can be as- sured of a contentment of the soul
9

Aristotelian Eudaimonism and Patriotism

63%
Birondo N.
Dialogue and Universalism
|
2015
|
issue 2
68-78
EN
This paper concerns the prospects for an internal validation of the Aristotelian vir-tues of character. With respect to the more contentious trait of patriotism, this approach for validating some specific trait of character as a virtue of character provides a plau-sible and nuanced Aristotelian position that does not fall neatly into any of the catego-ries provided by a recent mapping of the terrain surrounding the issue of patriotism. According to the approach advocated here, patriotism can plausibly, though qualifiedly, be defended as a virtue, by stressing its similarities to another loyalty-exhibiting trait about which Aristotle has quite a bit to say: the virtue of friendship.
10
Publication available in full text mode
Content available

THE COMMON SENSE AMERICAN REPUBLIC: THE POLITICAL PHILOSOPHY OF JAMES WILSON (1742–1798)

51%
Bayer R.
Studia Gilsoniana
|
2015
|
vol. 4
|
issue 3
187-207
EN
James Wilson (1742–1798), lawyer, Justice of the first Supreme Court of the United States, and Constitutional Framer argued, as did Étienne Gilson, that a citizenry who have adopted philosophical skepticism will lose their political freedom, as self-rule requires that citizens be able to reason rightly about the natural law. He advocated a common sense philosophical education in natural law for all lawyers, so that they might know the first principles of moral reasoning.
11
Publication available in full text mode
Content available

Etyka cnót, jako odradzający się paradygmat filozofii moralnej

51%
Fingas B.
Ogrody Nauk i Sztuk
|
2011
|
issue 1
PL
Celem referatu było przedstawienie etyki cnót, jako odradzającego się paradygmatu w filozofii moralnej. Zaprezentowana została w nim historia pojmowania cnoty ze szczególnym uwzględnieniem tradycji klasycznej, czyli arystotelesowsko-tomistycznej. Opis klasycznej etyki zawiera m.in. definicję cnoty i klasyfikację cnót. Etyka została przedstawiona w kontekście antropologii filozoficznej. Autor referatu odwołując się do koncepcji paradygmatów w badaniach moralnych Alasdaira MacIntyre’a dokonał konfrontacji współczesnej etyki cnót z dominującymi współcześnie nurtami badań moralnych oraz wyjaśnił niewspółmierność różnych paradygmatów etycznych. Podjęta została próba wykazania, że etyka cnót, jako odradzający się paradygmat filozofii moralnej, jest w stanie najpełniej i najadekwatniej wyjaśnić i opisać fenomen działań ludzkich o charakterze moralnym.
EN
The aim of this article was to present virtue ethics as a reviving paradigm of moral philosophy. The article presents how virtue was understood in different periods, special attention is paid to classical tradition (Aristotle, Thomas Aquinas). In the description of classical ethics there are, among others, the definition of virtue and the classification of virtues. Ethics is presented in the context of philosophical anthropology. The author refers to the concept of paradigms in Alasdair MacIntyre’s research about morality and compares modern virtue ethics to the most popular trends in moral research. He also explains difficulties in comparing different ethical paradigms. The author is trying to prove that virtue ethics as a reviving paradigm in moral philosophy is the most useful in describing human acting connected with morality.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.