Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Artur Żmijewski

Sort By:

Limit search:

Pawła Althamera i Artura Żmijewskiego obrazy (nie)ostateczne

100%

Wróbel S.

Konteksty - Polska Sztuka Ludowa

2023

vol. 343

issue 4

250-260

The presented text is a free interpretation of 32 montages "created" during the summer stay of Paweł Althamer and Artur Żmijewski in Kalisz at the Art Gallery. Jan Tarasin. The author calls the discussed series of collages "(non-)final Images". The author puts forward a thesis that the "assembly machine" called "Althamer-Żmijewski" successfully, but also perversely, combines work at two tables. One is the “dissection table” (table d’opération). The lexicon and encyclopedia of the modern world are born on this table. This is the “autopsy” table of our world. The second table allows us to see the image-montage at the moment of birth. The "midwife of life" works at this table, allowing us to track the birth moments of thoughts, the contractions of reality, i.e. images as they emerge. The midwife's table is not a "dissection table", but a "delivery table" (table d'accouchement). The two machines are friends just like Eros and Thanatos, life and death. However, at both tables, one and the same process takes place - the unraveling and re-stitching of the world.

Prezentowany tekst jest swobodną interpretacją 32 montaży „wytworzonych” podczas letniego pobytu Pawła Althamera i Artura Żmijewskiego w Kaliszu w Galerii Sztuki im. Jana Tarasina. Omawianą serię kolaży autor nazywa Obrazami (nie)ostatecznymi. Autor stawia tezę, zgodnie z którą „maszyna montażowa” o nazwie „Althamer-Żmijewski” w sposób udany, ale i przewrotny, łączy pracę przy dwóch stołach. Jeden to „stół prosektoryjny” (table d’opération). Na tym stole rodzi się leksykon i encyklopedia świata współczesnego. To stół „sekcji zwłok” naszego świata. Drugi stół pozwala nam ujrzeć obraz-montaż w momencie narodzin. Przy tym stole pracuje „akuszerka życia” pozwalająca śledzić momenty rodne myśli, skurcze rzeczywistości, tj. obrazy w chwili ich wyłaniania się. Stół akuszerski nie jest stołem prosektoryjnym, ale jest „stołem porodowym” (table d’accouchement). Obie maszyny przyjaźnią się tak jak przyjaźni się Eros i Tanatos, życie i śmierć. Przy obu stołach jednak dokonuje się jeden i ten sam proces – rozpruwania i ponownego zszywania świata.

Aesthetics and the political turn in art

80%

Czekaj R.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

2015

vol. XVII (XXVI)

83-92

It was observed as early as the mid-twentieth century that aesthetics as a philosophical theory of art differs from its objects. The products of contemporary artistic practice go beyond the horizon of traditional aesthetics. Artists are involved increasingly often and on a wide scale in the actions aimed at transforming and constructing the common space. In the face of such activities as took place, for example, as part of the 7th Berlin Biennale for Contemporary Art in 2012, traditional aesthetics seems to be helpless. That is why, if art is to continue to be the focus of aesthetic investigations, it must, as it were, redefine itself. Jacques Rancière is one of the authors who have outlined the new horizon of aesthetics. In my paper I will briefly present his conception. It provides some theoretical tools which I will use for the description and interpretation of some selected examples of contemporary socially engaged artistic practices. I will show that his distinction of the „aesthetic regime“ of the interpretation of art reveals the competence that combines all artistic practices, past and present, into one concept of art: art as politics. The foundations for setting such perspective were already provided by Schiller and Kant – the classics of modern philosophical aesthetics.

Już w początkach XX wieku dostrzeżono, że przedmiot badań estetyki – jako dziedziny filozoficznej – stał się nieoczywisty. Także i dzisiaj produkty praktyk artystyczny wykraczają daleko poza horyzont tradycyjnej estetyki, a artyści coraz częściej angażują się w konstruowanie i kształtowanie przestrzeni społecznej. W obliczu praktyk artystycznych, jakich nagromadzeniem stało się na przykład 7. Berlińskie Biennale sztuki współczesnej, tradycyjna estetyka wydaje się bezradna. Jeśli nadal chce utrzymać w swoim polu badawczym przedmioty sztuki, musi niejako na nowo zdefiniować swoje granice. Jednym ze współczesnych teoretyków, którzy kreślą nowy horyzont tego, co estetyczne, jest Jaques Rancière. W tekście przedstawiam jego koncepcję “estetyki jako polityki” i wydobywam z niej narzędzia teoretyczne, które posłużą mi do opisu i interpretacji wybranych przykładów praktyk artystycznych zaangażowanych społecznie. Pokażę, że Rancierowski “reżim estetyczny” pozwala umieścić całość dorobku sztuki w jednym pojęciu: sztuki jako polityki. A uzasadnienie takiego ujęcia znajdziemy także u takich klasyków nowożytnej estetyki jak Schiller i Kant.

Refine search results

1 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Konteksty - Polska Sztuka Ludowa

1 Czekaj R.

1 Wróbel S.

1 2023

1 2015

Search results

Pawła Althamera i Artura Żmijewskiego obrazy (nie)ostateczne

Aesthetics and the political turn in art