Search results

1

Hook to the Chin

100%

Kreft L.

Physical Culture and Sport. Studies and Research

|

2009

|

vol. 46

|

issue 1

70-78

EN

Within historical avant-garde movements from the beginning of the 20th century, a curious taste and fascination for boxing burst out, and developed later into the claim that art must become more similar to boxing, or to sport in general. This fascination with pugilism in the early stage of its popularity on the continent included such charismatic figures of the Parisian avant-garde as Arthur Cravan, who was Oscar Wilde's nephew, a pretty good boxer and an unpredictable organizer of proto-dada outrages and scandals.After WWI, the zenith of artists' and intellectuals' love for boxing was reached in Weimar Germany. One of the well known examples connecting boxing with art was Bertolt Brecht with his statement that we need more good sport in theatre. His and other German avant-garde artists' admiration for boxing included the German boxing star May Schmeling, who was, at least until he lost his defending championship match against Joe Louis, an icon of the Nazis as well. Quite contrary to some later approaches in philosophy of sport, which compared sport with an elite art institution, Brecht's fascination with boxing took its anti-elitist and anti-institutional capacities as an example for art's renewal.To examine why and how Brecht included boxing in his theatre and his theory of theatre, we have to take into account two pairs of phenomena: sport vs. physical culture, and avant-garde theatre vs. bourgeois drama. At the same time, it is important to notice that sport, as something of Anglo-Saxon origin, and especially boxing, which became popular on the European continent in its American version, were admired by Brecht and by other avant-garde artists for their masculine power and energy. The energy in theatre, however, was needed to disrupt its cheap fictionality and introduce dialectical imagination of Verfremdungseffect (V-effect, or distancing effect). This was "a hook to the chin" of institutionalized art and of collective disciplinary morality of German tradition.

2

GEGEN DEN WAHNWITZ DES GEDANKENS. DER SCHAUSPIELER BEI DIDEROT, BRECHT UND ANDEREN

100%

Thiele M.

Germanica Wratislaviensia

|

2011

|

vol. 133

21-35

EN

When something touches our senses our feelings can take over, we are arrested in our momentary state, we do not act, we are. This is ‘sensibilité’ as promoted by the theory of Sainte Albine and, in the last century, by Stanislavsky and Strasberg. We feel, we do not think. Diderot criticizes this. But at the same time, the trio emphasizes the rational side of the process of creation. Similarly, Riccoboni cannot only be considered as a representative of the art of purely rational acting, for he sees the necessity for fire and violent passion. Ideally, acting should be a mixture of these two: reason and feeling. Different schools of acting lay stress on one or the other. And, they are forced to put stress on the – to quote Mao Tse Tung and Bertolt Brecht – main side of the contradiction. Unfortunately, we do not have the word to define the entity clearly.

3

DIE UNSCHULD DES PLAGIATS. BRECHTS INTERTEXTUELLE SCHREIBSTRATEGIE

100%

SCHOTT H.-J.

Concordia Discors vs Discordia Concors: Researches into Comparative Literature, Contrastive Linguistics, Cross-Cultural and Translation Strategies

|

2011

|

vol. 3

83-110

EN

In the late twenties of the 20th century, Bertolt Brecht found himself accused by contemporary literary critics of having copied Rimbaud in his drama “Im Dickicht der Städte“. This was an occasion for him to develop a literary poetics that focuses on the aesthetics and ethics of plagiarizing. Brecht considered the literary technique of plagiarism as being productive for four reasons. First, the copy eliminates every personal dimension of a symbolic expression and emphasizes its genuine features, just as the Epic Theater does. Secondly, the copy incorporates into the aesthetic production process the art of forgetting, which Brecht – following Nietzsche – considers as being a vital power. Thirdly, the copy deconstructs the concept of the artist as a genius, which to Brecht – as well as to Michel Foucault and Roland Barthes – is essentially ideological, for, by disallowing the free composition of aesthetic fiction, it impedes the artistic process. Fourth, in the field of symbolic production, the copy represents a form of proto-communist common property as it eludes any efforts of commercialization made by the capitalist cultural industry. The essay traces Brecht’s arguments in favour of plagiarism and analyzes the political consequences of this explicitly epigonal writing strategy.

4

„Gespräch über Bäume“. Kleine Geschichte eines Missverständnisses

87%

Rduch R.

Wortfolge. Szyk Słów

|

2017

|

issue 1

99-113

PL

W artykule została naszkicowana historia toposu „Gespräch über Bäume“ („rozmowa o drzewach“) w literaturze niemieckojęzycznej. Autor analizuje wiersz Bertolta Brechta An die Nachgeborenen (Do urodzonych już potem), z którego pochodzi fraza „Gespräch über Bäume”, i prezentuje funkcjonowanie tego toposu na wybranych przykładach w różnych kontekstach historycznoliterackich po 1945 roku. Wskazuje przy tym na fakt, że do popularności toposu przyczyniły się błędne interpretacje wiersza.

EN

The article outlines the history of the literary topos “Gespräch über Bäume” (“a conversation about trees”) in German-language literature. The author analyses Bertolt Brecht’s poem, An die Nachgeborenen (To Those Who Follow in Our Wake), which is the source of the phrase “Gespräch über Bäume,” and presents the functioning of this topos on the chosen examples in various historical and literary contexts after 1945. The author also points to the fact that misinterpretations of the poem contributed to the popularity of this topos.

DE

Im Artikel wird die Geschichte des Topos „Gespräch über Bäume“ in der deutschsprachigen Literatur skizziert. Der Autor analysiert Bertolt Brechts Gedicht An die Nachgeborenen, dem die Phrase „Gespräch über Bäume“ entnommen wurde, und präsentiert an ausgewählten Beispielen das Funktionieren des Topos in unterschiedlichen literaturgeschichtlichen Kontexten nach 1945. Er verweist dabei darauf, dass die Verbreitung des Topos durch interpretatorische Missverständnisse begünstigt wurde. Viele Benutzer des Topos ignorierten nämlich den Zusammenhang, in dem das „Gespräch über Bäume“ in dem Brechtschen Gedicht steht.

5

Strategische Grenzgängereien: Bertolt Brechts Arbeitsbeziehungen zu Künstlern mit NS-Vergangenheit

87%

Hillesheim J.

Wortfolge. Szyk Słów

|

2023

|

vol. 7

1-16

PL

Bertolt Brecht już w młodości chciał zostać ważnym pisarzem. W jego rozumieniu warunkiem koniecznym, by to osiągnąć, był sukces: reputacja, sława, pieniądze, które chciał zarobić swoją twórczością. Zaplanował swoją karierę niemal strategicznie. Zaletą była pewna elastyczność moralna, która prowadziła między innymi do tego, że zawsze szukał kontaktów z wpływowymi osobistościami, nie przejmując się zbytnio ich postawą polityczną. Na szczególną uwagę w tym kontekście zasługują jego kontakty z przedstawicielami nazistowskiej elity kulturalnej, o które Brecht zabiegał i które kultywował od późnych lat czterdziestych, co nie zostało jeszcze odpowiednio zbadane. Być może po to, by nie kwestionować wizerunku Brechta jako socjalistycznego świętego?

EN

Bertolt Brecht wanted to become an important writer from his youth. In his self-image, success was an essential part of this: reputation, fame, money that he wanted to earn with his poetry. He planned his career almost strategically. A certain moral flexibility was an advantage, which led, among other things, to the fact that he always sought contacts with influential personalities without paying particular attention to their political position. Particularly noteworthy in this context are his contacts with representatives of the National Socialist cultural elite, which Brecht had sought and cultivated since the late forties. So far, this has not been adequately investigated in research. Perhaps in order not to question Brecht’s image as a socialist pillar saint?

DE

Bertolt Brecht wollte von seiner Jugend an ein bedeutender Schriftsteller werden. Dazu gehörte in seinem Selbstverständnis unbedingt der Erfolg: Ansehen, Berühmtheit, Geld, das er mit seiner Dichtung verdienen wollte. Geradezu strategisch plante er seine Karriere. Dabei war eine gewisse moralische Biegsamkeit von Vorteil, die u.a. dazu führte, dass er stets Kontakte zu einflussreichen Persönlichkeiten suchte, ohne sich besonders um deren politische Verortung zu kümmern. Besonders bemerkenswert sind in diesem Zusammenhang seine Kontakte zu Vertretern der nationalsozialistischen Kulturelite, die Brecht seit den späten vierziger Jahren suchte und pflegte. Dem wurde in der Forschung bisher nicht in angemessener Weise nachgegangen. Vielleicht um das Bild Brechts als eines sozialistischen Säulenheiligen nicht in Frage zu stellen?

6

Begrenzung und Ausgrenzung: Die Mauer in Bertolt Brechts Gedicht Der Blumengarten (1953)

76%

Hillesheim J.

Wortfolge. Szyk Słów

|

2022

|

vol. 6

1-11

EN

From the beginning, Brecht’s poetry is characterized by a certain ambivalence. This could well be tactically motivated, for example when it came to opening up media in order to publish the first works. Brecht cultivated this ambiguity to the end. The Buckow Elegies were written in 1953 against the background of the workers’ uprising of June 17, 1953, which was violently ended by the Soviet army. Here again intelligent behavior was required from Brecht, who on the one hand owed a lot to the GDR and on the other hand was only too aware of the totalitarian oppression of art. With the image of a flower garden, which stands for the GDR and is bordered by a wall that fulfills different functions depending on one’s point of view, he addresses this topic – eight years before a wall was actually built.

PL

Już we wczesnej twórczości Bertolta Brechta zaznacza się pewna ambiwalencja, którą z dużym prawdopodobieństwem można uznać za rodzaj strategii: młody Brecht uciekał się do niej, by publikować w wybranych przez siebie mediach. Pisarz pozostał jej wierny do końca. Ambiwalencja charakteryzuje także powstałe w 1953 roku Elegie bukowskie, dla których tło stanowi powstanie wschodnioniemieckich robotników z 17 czerwca 1953 r., brutalnie spacyfikowane przez armię sowiecką. W obliczu tych wydarzeń Brecht musiał działać w sposób strategiczny: z jednej strony zawdzięczał wiele państwu wschodnioniemieckiemu, z drugiej strony aż nazbyt dobrze wiedział, iż w systemie totalitarnym represjonowana jest także twórczość artystyczna. Projektując obraz otoczonego murem kwietnego ogrodu, będącego symbolem NRD, spełniającego w zależności od punktu widzenia różnorakie funkcje, Brecht wprowadza do swojej twórczości motyw muru, i to osiem lat wcześniej, zanim ten faktycznie powstanie

DE

Von Beginn an zeichnet sich Brechts Dichtung durch eine gewisse Ambivalenz aus. Diese konnte durchaus taktisch motiviert sein, wenn es z.B. darum ging, sich Medien zu erschließen, um erste Werke zu veröffentlichen. Diese Mehrdeutigkeit pflegte Brecht bis zuletzt. Die Buckower Elegien entstanden 1953, vor dem Hintergrund des Arbeiteraufstands vom 17. Juni 1953, der von der sowjetischen Armee gewaltsam beendet wurde. Hier war abermals ein kluges Verhalten Brechts gefragt, der einerseits der DDR viel zu verdanken hatte, andererseits die totalitäre Unterdrückung auch der Kunst nur zu gut wahrnahm. Mit dem Bild eines Blumengartens, der für die DDR steht und von einer Mauer begrenzt wird, die, je nach Sichtweise, verschiedene Funktionen erfüllt, widmet er sich diesem Thema – acht Jahre, bevor tatsächlich eine Mauer gebaut wurde.

7

Verfremden und Verdrängen. Die Temperierung der Aggressivität in der politischen Lyrik Bertolt Brechts

75%

Waszak T.

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

|

2010

61-83

PL

Przemoc rewolucyjną można określić jako formę agresywności, taką jednak, która rzadko nadaje sobie samej to imię. Należy zatem oczekiwać, że także polityczna liryka popierająca rewolucję będzie unikać bezpośredniego przedstawiania agresywnych zachowań. Odnosi się to także do liryki Bertolta Brechta, mimo iż ogólnie uchodzi on za autora zafascynowanego agresją. Środki, jakimi temperował konotowaną politycznie agresywność, są przedmiotem analizy niniejszego artykułu. Jednym z nich jest defamiliaryzacja polegająca na dekontekstualizacji akcji lub zmianie konwencji gatunkowej. Drugim jest wyparcie, które posługuje się ‚klasycznymi‘ środkami zagęszczenia i przesunięcia. Pracę kończy poszukiwanie estetycznej koncepcji implikowanej przez omówione techniki temperacji.

EN

Revolutionary violence may be defined as a form of aggressivity; one, however, that seldom calls itself by that name. It is therefore expectable that political poetry written in favour of the revolution will avoid direct presentation of aggressive behaviour. This applies also to the poems of Bertolt Brecht, even though this author is generally regarded as fascinated by aggression. The means by which he tempered the politically connotated aggressivity will be analysed in this paper. One of them is defamiliarization, consisting in de-contextualizing of actions or in a change of genre convention. Another is repression which makes use of the ‚classical‘ means of condensation and displacement. Finally, it is discussed what aesthetic conception is implied by the presented techniques of tempering.

DE

Revolutionäre Gewalt lässt sich als eine Form der Aggressivität auffassen; freilich als eine solche, die sich diesen Namen selten selbst zulegt. So ist auch von der politischen Lyrik, die die Revolution gutheißt, zu erwarten, dass sie eine direkte Darstellung aggressiver Verhaltensweisen meiden wird. Dies trifft auch auf die Gedichte Bertolt Brechts zu, auch wenn der Autor im Allgemeinen als ein von der Aggression Faszinierter gilt. Mit welchen Mitteln er die politisch konnotierte Aggressivität temperierte, wird im vorliegenden Aufsatz untersucht. Eines von ihnen ist die Verfremdung, die auf der Dekontextualisierung der Handlungen oder auf einem Wechsel der Gattungskonvention beruht. Ein anderes ist die Verdrängung, die sich der ‚klassischen‘ Mittel der Verdichtung und Verschiebung bedient. Abschließend wird nach dem ästhetischen Konzept gesucht, das von den besprochenen Temperierungstechniken impliziert wird.

8

Transgresje i transpozycje myśli Brechta w sztukach Rolanda Schimmelpfenniga

71%

Feliszewski Z. M.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2019

|

issue 39

87-98

EN

The author of this article attempts to assess the influences of Brecht’s theory on the literary production by contemporary German playwright Roland Schimmelpfennig. The author follows their transgressions and transpositions based on selected examples of his plays. Referring to the definition of transgression given by Grzegorz Petrek, he attempts to analyse such issues as acting, alienation, the meaning of text and image in Brecht’s drama, as well as its didactic and political potential. With regard to drama and theatre in German, Schimmelpfennig has been under an immense influence of Brecht’s ideas and practices.

PL

Autor niniejszej pracy bada wpływy myśli Bertolta Brechta na twórczość dramatyczną współcześnie tworzącego Rolanda Schimmelpfenniga, śledząc ich przesunięcia, transgresje i transpozycje na wybranych przykładach oraz odwołując się do wywiadów i wykładów autora. W oparciu o definicję transgresji zaproponowaną przez Grzegorza Petrka podejmuje próbę usytuowania zagadnień gry aktorskiej, wyobcowania, roli tekstu i obrazu w dramacie, jego dydaktycznego i politycznego potencjału. Wobec tradycji niemieckojęzycznego dramatu i teatru, Schimmelpfennig po dziś dzień znajduje się pod niemałym wpływem idei i praktyki stworzonej przez Brechta.

9

Carola Neher – zapomniana ofiara Wielkiego Terroru

71%

Kotkiewicz A.

Rusycystyczne Studia Literaturoznawcze

|

2022

|

vol. 32

1-11

EN

Aurelia Kotkiewicz’s article is devoted to the tragic story of Carola Neher’s life. Carola Neher was an extraordinary German actress and a close associate of Bertolt Brecht. In the 1930s, she escaped from the Nazi regime to the Soviet Union, there to become one of the victims of the Great Terror. The fate of Carola Neher was the inspiration for an exhibition put up by the International Memorial Society in 2017 called “Carola Neher’s Theater of Life” and for the theatrical spectacle Memoria, staged by the Меyerhold Center in Moscow and directed by Anastasia Patlai.

RU

Статья посвящена трагической судьбе Каролы Неер, выдающейся немецкой актрисы, сотрудницы Бертольта Брехта. В 30-е годы прошлого века Неер выехала из нацистской Германии в Советский Союз. Через несколько лет она стала одной из жертв Большого террора. Судьба актрисы легла в основу выставки «Театр жизни Каролы Неер», представленной Международным «Мемориалом» в 2017 году, а также пьесы Memoria, поставленной Анастасией Патлай в Центре им. Мейерхольда в Москве.

PL

Artykuł jest poświęcony tragicznej historii życia Caroli Neher - wybitnej aktorki niemieckiej, bliskiej współpracowniczki Bertolta Brechta. W latach 30. uciekła ona z nazistowskich Niemiec do Związku Radzieckiego i stała się jedną z ofiar Wielkiego Terroru. Losy artystki posłużyły jako temat wystawy zorganizowanej przez Międzynarodowe Stowarzyszenie „Memoriał” w 2017 roku oraz spektaklu teatralnego Memoria, wystawionego przez Centrum im. Меyerholda w Moskwie i wyreżyserowanego przez Anastasiję Patłaj.

10

Studia nad historią. Brechtowskie filmy Radu Judego

71%

Biliński P.

Kwartalnik Filmowy

|

2021

|

issue 115 Film formy, film treści

128-150

PL

Artykuł jest poświęcony twórczości Radu Judego – rumuńskiego reżysera, który po wyprodukowanym w 2015 r. Aferim! stale eksplorował tematykę historyczną. Autor przedstawia podstawowe koncepcje rozumienia filmu historycznego (odwołując się przy tym do ustaleń Williama Guynna czy Roberta Rosenstone’a) i szkicowo prezentuje estetyczno-narracyjne dominanty nowego kina rumuńskiego XXI w., by na tym tle odczytać dzieła Nie obchodzi mnie, czy przejdziemy do historii jako barbarzyńcy (Îmi este indiferent daca în istorie vom intra ca barbari, 2018) oraz Drukowanymi literami (Tipografic Majuscul, 2020) – dwa fabularne filmy Judego, w których reżyser, wyraźnie inspirując się teorią Bertolta Brechta, rozwija poetykę kina modernistycznego. Skupiając się na problematyce historycznej, którą analizuje za pomocą chwytów refleksywnych, Jude zdecydowanie zrywa z tematycznymi tendencjami kina Rumunii ostatnich kilkunastu lat.

EN

The article focuses on the work of the Romanian film director Radu Jude, who continued to examine historical topics after completing Aferim! in 2015. The author presents basic concepts of the historical film (with reference to William Guynn’s and Robert Rosenstone’s findings) and gives a brief overview of the dominant aesthetics and narratives of Romanian films produced in the 21st century. In this context, the author analyzes I Do Not Care If We Go Down in History as Barbarians (Îmi este indiferent daca în istorie vom intra ca barbari, 2018) and Uppercase Print (Tipografic Majuscul, 2020) – two feature films in which Jude refers to Bertolt Brecht’s theory and updates the poetics of modernist cinema. By focusing on historical issues, as analyzed with the use of reflexive modes of storytelling, Jude tries not to follow the thematic tendencies of recent Romanian cinema.

11

Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune

71%

Kruger L.

Pamiętnik Teatralny

|

2021

|

vol. 70

|

issue 4

79-100

PL

Chociaż amerykańskie echa Komuny Paryskiej zostały stłumione przez narodową obsesję na punkcie wolności kosztem solidarności, to dramaty, manifestacje czy protesty, jako performatywne reakcje na społeczne niepokoje, testują granice przestrzeni publicznej i wielorakość/mnogość czasowości od 1871 do 2021 roku. Autorka tropi ślady Komuny przede wszystkim w Dniach Komuny Brechta (1949) wystawionych w 2012 na nowojorskich ulicach zajętych w 2011 przez ruch Occupy. Wykorzystuje koncepcję współczesnego Brechtowi Ernsta Blocha zakładającą, że zrozumienie historycznych rozczarowań jako podstawa działania kulturowego pozwala antycypować niepowodzenia, zachowując jednocześnie nadzieję na przyszłą rewolucję. Autorka formułuje pięć tez dotyczących polityki czasu: 1) dramaturgiczna atrakcyjność całkowitej przerwy skrywa napięcie między stopniową ewolucją a nagłym wydarzeniem, które rozrywa długą perspektywę historii (Badiou); 2) historiografia, czyli narracja, która przekształca dane w poszlaki, podważa iluzję obiektywności, a tym samym rozróżnienie między przeprowadzoną w porę interwencją a niewczesną ingerencją w ustalony porządek (Nietzsche); 3) ana-chronologia, logika niewczesności, odczytuje współczesność jako współistnienie wydarzeń i podmiotów w różnych czasach i miejscach (Barthes); 4) przypominanie historii wymaga aktów zapominania, które rozsadzają ograniczenia przeszłości, by sprostać wymaganiom teraźniejszości (Renan, Nietzsche); 5) polityka czasu zawiera również politykę miejsca, a zatem wymaga zarówno analizy wielu czasowości spiętrzonych w jednym miejscu, jak i aktów politycznych oraz działań w różnych miejscach.

EN

American echoes of the Paris Commune have been muffled by the nation’s obsession with freedom at the expense of solidarity, but performative responses to social upheaval, including drama, parades, and protests, have tested the boundaries of public space and multiple temporalities from 1871 to 2021. This article notes traces of the Commune in the writings and performances of nineteenth century American anarchists but analyzes this legacy primarily in the 2012 performance of Brecht’s The Days of the Commune (1949) at New York sites claimed by the Occupy Movement in 2011. It also uses the argument of Brecht’s contemporary Ernst Bloch for cultural action grounded in an understanding of historical disappointment to anticipates setbacks while maintaining hope for future revolution. The paper delineates five theses on the politics of time: 1) the dramatic appeal of the clean break hides the tension between gradual evolution and a sudden event that ruptures the long span of history (Badiou); 2) historiography, the narrative that turns data into evidence, challenges the illusion of objectivity and thus a simple split between timely intervention and untimely interference with the established order (Nietzsche); 3) ana-chronology, the logic of untimeliness reads contemporaneity as companionship between events and agents across different times and places (Barthes); 4) recollecting history requires acts of forgetting, which shatter the constraints of the past to meet demands of the present (Renan, Nietzsche); 5) the politics of time entails the politics of place and thus requires the analysis of multiple temporalitieslayered on one site as well as political acts and performance in distinct places.

12

Психолінгвістичний аналіз внутрішнього монологу героя драматичного твору (на основі драми Бертольта Брехта «Життя Галілео»)

63%

Kozachenko Y.

Path of Science

|

2016

|

vol. 2

|

issue 12(17)

4.1-4.6

UK

У статті наведено психолінгвістичне дослідження внутрішнього монологу головного героя драми Б. Брехта «Життя Галілео», що дозволяє детально оцінити внутрішній стан героя та є обов‘язковим для проведення подальших лінгвістичних, в тому числі і стилістичних аналізів. На підставі результатів аналізу визначено обставини та дії, що справді змінюють психологічний стан героя, а де його реакція була «умовно-емоційною»: слова передають одні емоції, стан та мотив дій, а емоційно герой налаштований на інше.

EN

The article carries out psycholinguistic analysis of internal monologue in a drama work by which a full and deep understanding of the inner state of the hero is achieved, which is the main point for the following linguistic, and stylistic analysis. On the basis on the results of the analysis, one can also identify what circumstances and actions can really change the psychological state of the hero, and where his response was "conditionally emotional": which means that his words convey some emotions, status and motive of action, but emotionally the character is set to something quite different.

13

Bajki dla dialektyków. Kafka i Benjamin między mitem a wyzwoleniem.

51%

Nikodem J.

Nowa Krytyka

|

2016

|

issue 37

209-226

EN

In this paper my goal is to examine and re-read these places in works of Kafka, in which Walter Benjamin finds hope and utopian promise of emancipation. I try to determine whether those places can possibly be able to provide individual or universal emancipation; whether they are just false promises or simply ineffective personal tactics – or, on the contrary, they can be comprehended as conditions of possibility for revolutionary politics of the oppressed. In order to do this I supplement Benjamin’s discourse with concepts and ideas of Adorno, Horkheimer and Brecht. My conclusion is that Benjamin’s reading of Kafka is too optimistic in finding hope and fight against oppression in such works as The Trial, The Castle, The America, and in short stories like The Silence of the Sirens or The Great Wall of China. Benjamin finds the source of hope and victory over the mythical fate in solely humane attributes of cunning and audacity, represented – according to him – in protagonists of fairy-tales (Benjamin describes Kafka’s stories as ‘fairy tales for dialecticians’). But he undervalues power of fate, which lies in its own cunning, not only in its physical strength. If we comprehend mythical fate in much more dialectical way – as our capitalist, alienating modernity – we can find that its powers lie in its own conatus, self-preservation aimed to conserve the reality of oppression. In this sense Kafka’s work – if we read it as a diagnose of modernity and some kind of prophecy of a near future – evinces a dual cunning, which mechanism is as follows: the more a protagonist tries to outsmart the system, the more the system outsmarts him and thereby enslaves him.

Refine search results

Hook to the Chin

GEGEN DEN WAHNWITZ DES GEDANKENS. DER SCHAUSPIELER BEI DIDEROT, BRECHT UND ANDEREN

DIE UNSCHULD DES PLAGIATS. BRECHTS INTERTEXTUELLE SCHREIBSTRATEGIE

„Gespräch über Bäume“. Kleine Geschichte eines Missverständnisses

Strategische Grenzgängereien: Bertolt Brechts Arbeitsbeziehungen zu Künstlern mit NS-Vergangenheit

Begrenzung und Ausgrenzung: Die Mauer in Bertolt Brechts Gedicht Der Blumengarten (1953)

Verfremden und Verdrängen. Die Temperierung der Aggressivität in der politischen Lyrik Bertolt Brechts

Transgresje i transpozycje myśli Brechta w sztukach Rolanda Schimmelpfenniga

Carola Neher – zapomniana ofiara Wielkiego Terroru

Studia nad historią. Brechtowskie filmy Radu Judego

Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune

Психолінгвістичний аналіз внутрішнього монологу героя драматичного твору (на основі драми Бертольта Брехта «Життя Галілео»)

Bajki dla dialektyków. Kafka i Benjamin między mitem a wyzwoleniem.