Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 10

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Frederic Chopin
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

Leki roślinne stosowane w leczeniu Fryderyka Chopina

100%
Radwańska M.
Analecta. Studia i Materiały z Dziejów Nauki
|
2011
|
vol. 20
|
issue 2(39)
63-142
EN
Frederic Chopin`s life and work as a composer and pianist were dominated by various diseases. Chopin was plagued by health problems throughout all his life. Over 30 doctors advised him on his ailments, among them supporters of both alleopathy and homeopathy. Since his earliest childhood, Chopin received medical advice and consultations, took various medications and visited health resorts. His therapy included salt and cork oak baths, drinking of sulphate and bicarbonate waters, the use of leeches, mustard plasters and plasters with canthariden. Chopin used to take mainly herbal medicines. At the beginning of his therapy, these were mild medications containing i.a. the Thymus L., the Viola arvensis, the Asperula and the Flos Malvae silvestris. As other cures against his disorders, he also used to take strong medicaments containing the Digitalis, the Atropa belladonna L., the quinine sulphate and the opium. The following herbs are mild mucolytic agents: the Thymus L., the Viola arvensis, the Asperula and the Tilia tea. When one considers the symptoms that were present in Chopin, the use of the above mentioned herbs seems to have been the right choice. In order to treat his stomach disorders, the doctors advised the composer to take medications containing the Atropa belladonna. In the last ten years of his life, Chopin took medicines containing the opium – these were drops and the medicine sulphate. The opium is a strong narcotic drug that has analgesic, antitussive and spasmodic properties. The so called phials that were used by the composer included also – apart from the opium – the quinine sulphate that is both an analgesic and an antipyretic. There are following side effects of the use of the quinine sulphate: an increased susceptibility to bleeding, skin allergic reactions and fever. Another important drug – as far as the probable illness of Chopin is concerned – was the Lichen islandicus which contains polysaccharides, mucilaginous constituents and lichen acids having antiseptic properties against i.a. the Myobacterium tuberculosis. Chopin also used to take medications containing the Digitalis L. It is a herb that has both cardiac and duretic properties. Apart from herbal medicines, the doctors advised Frederic to take arsenic salts as well as the calcium and the potassium iodide. In the XVIIIth and XIXth centuries, the arsenic was the basic medicine used in the treatment of various ailments. However, today it is known that arsenic compounds have protoplasmic and carcinogenic properties. They can cause skin, lung or liver cancer.None of the attempts to heal the composer either by means of medical interventions, medications or quasi-medications had any expected therapeutic effect.
2
Publication available in full text mode
Content available

Od tekstu do interpretacji. O Preludium E-dur op. 28 nr 9 Fryderyka Chopina

61%
Draus G.
Aspekty Muzyki
|
2015
|
vol. 5
59-77
EN
From text to interpretation. On the Prelude in E major Op. 28 no. 9 by Frederic Chopin
3
Publication available in full text mode
Content available

The disease and an immediate cause of death of Frederic Chopin

61%
Witt M.
Nauka
|
2021
|
issue 2
4
Content available remote

Wokół recepcji Lukrecji Floriani George Sand – refleksje na marginesie polskiego wydania powieści

51%
Nadana-Sokołowska K.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2015
|
issue 2(5)
133–146
PL
Artykuł omawia posłowie do polskiego wydania Lukrecji Floriani (2009) – powieści George Sand z 1846 roku, opartej na motywach autobiograficznych (związku pisarki z Fryderykiem Chopinem). Książka ta spotykała się na ogół z bardzo nieżyczliwą oceną kolejnych biografów Chopina, do uznania jej za karykaturę i paszkwil włącznie. Artykuł ukazuje, że autor posłowia, Mieczysław Tomaszewski, także wpisuje się w mizoginiczną tradycję recepcji powieści, odmawiając pośrednio pisarce prawa do własnego punktu widzenia, a także sugerując, że poza ewentualnym znaczeniem dla biografistyki powieść pozbawiona jest wszelkich wartości literackich. Autorka zestawia wywód Tomaszewskiego z najnowszymi odczytaniami powieści przez krytykę feministyczną, kładącymi nacisk na niezwykłość jej wyemancypowanej bohaterki na tle dziewiętnastowiecznych wzorców kobiecości.
EN
The article discusses the afterword to the Polish edition of “Lucrezia Floriani” (2009) – George Sand’s 1846 novel, based on autobiographical motifs (the author’s relationship with Frederic Chopin), which was usually seen in a very unfavorable way by Chopin’s successive biographers, up to considering the novel an example of caricature and libel. The article shows that Mieczysław Tomaszewski, author of the afterword, joins this misogynous tradition of the novel’s reception as well, through denial of the writer’s right to her own view and suggestions that apart from its biographical meaning, the novel is devoid of any literary value. The article compares Tomaszewski’s afterword to the newest interpretations which emphasise the uncommonness of the novel’s in feminist criticism emancipated protagonist when juxtaposed with 19th-century models of femininity.
5
Publication available in full text mode
Content available

LEOPOLD BINENTAL I LOSY JEGO KOLEKCJI

51%
Dubiński K., Świetlicka E. K.
Muzealnictwo
|
2017
|
vol. 58
109-122
EN
Leopold Jan Binental (1886–1944) was a musicologist and journalist, and an indefatigable promoter of Frederic Chopin’s compositions and researcher into his life story in the inter-war period. He wrote and published a great deal in professional periodicals as well as in the national and foreign popular press, mainly in France and Germany. Until 1939, he was a regular music critic for "Kurier Warszawski". He was thought to be a competent and respected Chopinologist, and his reputation in Europe was confirmed by the monograph Chopin published in Warsaw (1930 and 1937) and in Paris (1934) and the album Chopin. On the 120th anniversary of his birth. Documents and mementoes (Warsaw 1930 and Leipzig 1932) presenting Chopin’s mementoes, prints, drawings, handwritten musical notes and letters. He initiated and co-organised famous exhibitions about Chopin in the National Museum in Warsaw (1932) and the Polish Library in Paris (1932 and 1937). He was Executive Secretary on the Management Board of the Fryderyk Chopin National Institute created in 1934. Binental amassed a private collection of Chopin’s manuscripts and mementoes which is highly regarded in musicological circles. He also collected works of art; his collection comprised ancient, Middle Eastern and modern European ceramics, medieval sculpture and tapestries, goldsmithery and Judaica. After the outbreak of war in autumn 1939, Binental took certain steps to secure his collections. Three chests with ceramics and works of art were deposited in the National Museum in Warsaw. However, it is not known what happened to the collection of Chopin’s objects. At the beginning of 1940, Binental and his wife managed to leave Poland and reach France, where his daughter lived. In 1944 he was arrested by Gestapo and sent to Auschwitz from which he did not return. After the war, at the request of his daughter Krystyna, some of the works of art deposited in the collections of the National Museum were found. With her approval, they are currently to be found in public collections in Poland, although the fate of his Chopin collection remains unknown. Every now and then, some proof appears on the world antiquarian market that the collection has not been damaged, despite remaining missing.
PL
Leopold Jan Binental (1886–1944), muzykolog i publicysta, był w okresie międzywojennym niestrudzonym propagatorem twórczości Fryderyka Chopina i badaczem jego biografii. Wiele pisał i publikował w periodykach fachowych oraz w prasie popularnej krajowej i zagranicznej, głównie francuskiej i niemieckiej. Nieprzerwanie do 1939 r. był krytykiem muzycznym „Kuriera Warszawskiego”. Zyskał opinię kompetentnego i cenionego chopinologa, a jego europejską pozycję ugruntowała monografia Chopin wydana w Warszawie (1930 i 1937) i w Paryżu (1934) oraz album Chopin. W 120-tą rocznicę urodzin. Dokumenty i Pamiątki (Warszawa 1930 i Lipsk 1932) prezentujący chopinowskie pamiątki, druki, rysunki, rękopisy nutowe i listy. Był inicjatorem oraz współorganizatorem głośnych wystaw chopinowskich w Muzeum Narodowym w Warszawie (1932) i Bibliotece Polskiej w Paryżu (1932 i 1937). W zarządzie utworzonego w 1934 r. Instytutu Fryderyka Chopina piastował stanowisko sekretarza wykonawczego. L. Binental zgromadził prywatną kolekcję autografów i pamiątek po Chopinie, którą w środowisku muzykologów uznaje się za niezwykle cenną. Był również kolekcjonerem dzieł sztuki. Jego zbiór obejmował ceramikę starożytną, bliskowschodnią i nowożytną europejską, rzeźbę średniowieczną oraz tkaniny, złotnictwo i judaica. Po wybuchu wojny, jesienią 1939 r. Binental podjął kroki w celu zabezpieczenia swoich zbiorów. Trzy skrzynie z ceramiką i dziełami sztuki zdeponował w Muzeum Narodowym w Warszawie. Nie wiadomo natomiast jak postąpił z kolekcją chopinianów. Na początku 1940 r. Binentalowi wraz żoną udało się opuścić Polskę i przedostać do Francji, gdzie mieszkała jego córka. W 1944 r. aresztowany przez gestapo i wysłany do Auschwitz już stamtąd nie wrócił. Po wojnie, na prośbę jego córki Krystyny, w zbiorach Muzeum Narodowego odnaleziono część zdeponowanych dzieł sztuki. Za jej aprobatą znajdują się one obecnie w polskich zbiorach publicznych. Natomiast losy kolekcji chopinowskiej pozostają nieznane. Co pewien czas na światowym rynku antykwarskim pojawiają się jednak sygnały świadczące, że kolekcja nie uległa zniszczeniu choć pozostaje zaginiona.
6
Publication available in full text mode
Content available

Uta Goebl-Streicher, Friederike Müller: Listy z Paryża 1839–1845. Nauczanie i otoczenie Fryderyka Chopina, przekł. Barbara Świderska, Warszawa: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2019, ss. 772. ISBN 978-83-960-6527-8

51%
Sieradz M.
Muzyka
|
2023
|
vol. 68
|
issue 4
128-139
EN
The review of an edition of Friederike Müller's letters, prepared for publication by Uta Goebl-Streicher, in Polish translation by Barbara Świderska. The letters of Frederic Chopin's pupil are an invaluable source of information on the great composer's teaching technique and his pianistic art, as well as a chronicle of the events of musical life in Paris in the mid-nineteenth century.
PL
Recenzja edycji listów Friederike Müller, przygotowanej do druku przez Utę Goebl-Streicher, w polskim przekładzie Barbary Świderskiej. Listy uczennicy Fryderyka Chopina są nieocenionym źródłem informacji o technice nauczania wielkiego kompozytora i jego sztuce pianistycznej, a także kroniką wydarzeń życia muzycznego Paryża połowy XIX wieku.
7
Publication available in full text mode
Content available

Opera „Der Weisse Adler” Raoula Madera jako przykład transkrypcji muzyki Fryderyka Chopina uwikłanej w polską tematykę narodowowyzwoleńczą

51%
Literska B.
Muzyka
|
2019
|
vol. 64
|
issue 3
34-50
EN
The process of transcribing Fryderyk Chopin’s music by other composers and performers (instrumentalists, singers) began still in the Polish master’s lifetime (in 1830). Among the enormous number of Chopin arrangements, however, we only find two operas: Giacomo Orefice’s Chopin (1901) and Raoul Mader’s Der Weisse Adler (1917). The present paper is an attempt at a comprehensive characterization of the latter piece of music. The author describes the available sources, the reasons for the opera’s composition, and its successive performances, as well as the libretto and the music. She focuses in particular on two aspects: 1) the Polish national liberation themes, which were highly topical at the time when the opera was written (1917, directly before Poland regained independence), and 2) the various ways in which Chopin’s music was transcribed specifically for the needs of an operatic spectacle. The former topic is discussed in the form of a detailed analysis of the libretto, as compared to historical facts. Based on this analysis, the author concludes that the opera emphasizes the national liberation themes. It underlines Tadeusz Kościuszko’s achievements during the Kościuszko uprising of 1794, and places the national symbol – the white eagle – in the very title. Such themes are also present in the graphics found on the score cover and in the text of the opera’s leitmotiv hymn. The latter question – that of the ways in which Chopin’s music was arranged in the opera – is examined using Maciej Gołąb’s (2003) classification of Chopin transcriptions. The author defines the types of transcriptions found in Mader’s piece on the basis of a detailed comparison of the opera numbers with Chopin’s originals. In the conclusion of the paper, the author outlines the possibilities for further research and emphasizes that Mader’s opera is a document of Chopin's music reception in the artistic circles, and of the figure of Tadeusz Kościuszko in early 20th-century Vienna.
PL
Jeszcze za życia Fryderyka Chopina, bo w roku 1830 rozpoczął się proces transkrybowania jego muzyki przez innych kompozytorów i wykonawców (instrumentalistów i śpiewaków). W olbrzymiej liczbie powstałych opracowań znajdujemy jedynie dwie opery: Chopin autorstwa Giacomo Orefice (1901) oraz Der weisse Adler Raoula Madera (1917). Pierwsza z nich jest powszechnie znana, natomiast druga dopiero dzisiaj (po 102 latach od prapremiery) zostaje przywrócona naszej świadomości. Tekst artykułu stanowi pierwsza próbę kompleksowej charakterystyki drugiego z tych utworów. Autorka opisuje dostępne źródła, wskazuje na powody powstania opery oraz na jej kolejne wykonania, omawia warstwę słowną i muzyczną. Szczególną uwagę zwraca na dwa aspekty: 1) polską narodowowyzwoleńczą tematykę niezwykle aktualną w momencie powstania dzieła, w 1917 r. (tuż przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości), 2) rodzaje muzycznych transkrypcji muzyki Chopina wynikające ze sposobów jej opracowania na potrzeby spektaklu operowego. Pierwsze zagadnienie opiera się na szczegółowej analizie treści libretta i jego porównania z faktami historycznymi. Na tej podstawie wysnuwa wniosek o narodowowyzwoleńczym nacechowaniu utworu: podkreślenie dokonań Tadeusza Kościuszki podczas insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku. Argumentem wzmacniającym ten przekaz jest symbol Orła Białego zawarty w tytule opery, elementach wizualnych widniejących na okładce partytury oraz w treści przewodniego hymnu opery. Zagadnienie drugie odnosi się do problematyki transkrypcji Chopinowskiej muzyki. Narzędziem metodologicznym jest tutaj klasyfikacja transkrypcji muzyki Chopina autorstwa Macieja Gołąba (2003). Na podstawie wniosków ze szczegółowej porównawczej analizy muzycznej zawartości opery z oryginałami Chopina autorka definiuje rodzaje muzycznych transkrypcji. W konkluzji autorka sygnalizuje perspektywy dalszych badań, podkreślając, że opera Madera jest dokumentem artystycznej recepcji muzyki Chopina oraz postaci Tadeusza Kościuszki w Wiedniu w początkach XX wieku.
8
Publication available in full text mode
Content available

Chopin w kontekście klimatu intelektualnego włoskiego Risorgimenta

51%
Bruni S.
Muzyka
|
2024
|
vol. 69
|
issue 1
63-84
EN
The political and social context of the intellectual climate in the Italian Peninsula in the first seven decades of the 19th century led to the rise of an autonomous type of Romanticism in Europe, some of whose aspects significantly diverged from both the French and German concepts of music. The author examines what factors decided about the in-depth understanding of Chopin’s works, their artistic value and historical significance, among the Italian audience, within the cultural mosaic of a country struggling for independence and unification.
PL
Polityczne i społeczne uwarunkowania klimatu intelektualnego Półwyspu Apenińskiego w pierwszych siedmiu dekadach XIX w. skutkują powstaniem w Europie odrębnej odmiany romantyzmu, wykazującej elementy znacznie odbiegające zarówno od francuskiej, jak i od niemieckiej myśli o muzyce. Autorka podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, jakie czynniki sprawiły, że w mozaikowym kontekście kulturowym Państwa walczącego o niepodległość i zjednoczenie, twórczość Fryderyka Chopina mogła od razu cieszyć się istotnym zrozumieniem zarówno pod kątem jej artystycznej wartości, jak i historycznego znaczenia.
9
Publication available in full text mode
Content available

Mazurków Chopina i Szymanowskiego rezonans w twórczości następców. Wybrane przykłady

36%
Zawadzki M. K.
Seminare. Poszukiwania naukowe
|
2016
|
vol. 37
|
issue 2
173-186
EN
This article attempts to provide a possibly broad and diverse perspective on piano mazurkas by Polish composers, from Żeleński to Kilar, inspired by the works of the two greatest composers of this genre – Chopin and Szymanowski. The analysis is based on thirty-one, subjectively chosen, artistic piano miniatures from the period of 1880-2006. Utilitarian and, with very few exceptions, salon pieces, have been left out. The author focuses on the aspects of harmony and melody which, in his opinion, best expose the presence of the processed elements of the folk origin, as well as the mutual relationships between the sphere of influences and inspirations and that of the individual and innovative trends. The musical pieces have been divided into five groups: (1) mazurkas inspired by the Chopin idiom and/or those influenced by the utilitarian and salon needs, (2) mazurkas inspired by the Polish highlands folk idiom, (3) mazurkas inspired by two different sources, (4) mazurkas revealing the influence of past inspirations on individual compositional techniques, (5) mazurkas dominated by individual composing techniques of the authors.
PL
Artykuł podejmuje próbę możliwie szerokiego i różnorodnego spojrzenia na twórczość mazurkową kompozytorów polskich od Żeleńskiego do Kilara, zrodzonej z impulsu, który wyszedł od dwóch największych twórców tego gatunku w historii muzyki – Chopina i Szymanowskiego. Posłużył temu subiektywny wybór trzydziestu jeden utworów fortepia¬nowych z przedziału czasowego 1880-2006, zawierający przykłady z muzyki artystycznej. Twórczość użytkowa i, z niewielkimi wyjątkami, również salonowa, została pominięta. Autor skupia się na zagadnieniach harmo¬niki i melodyki, które – jego zdaniem – są w stanie najpełniej ukazać obecność prze¬two¬¬rzo¬nych elementów pochodzenia ludowego oraz wzajemne relacje sfery wpły¬wów i inspiracji w stosunku do tendencji indywidualnych i nowatorskich. Utwory zostały podzielone na pięć grup: (1) mazurki inspirowane idiomem chopinowskim i/lub o cechach użytkowo-salonowych, (2) mazurki inspirowane idiomem góralskim, (3) mazurki o inspiracjach płynących z dwóch różnych źródeł, (4) mazurki zdradzające oddziały¬wanie inspiracji przeszłości na indywidualny warsztat kompozytorski, (5) mazurki z dominującymi cechami autorskiego warsztatu kompozytorskiego.
10
Publication available in full text mode
Content available

Wybrane polskie podręczniki do nauki gry na fortepianie z I poł. XIX wieku a perspektywa społecznej historii muzyki

26%
Bruliński M.
Muzyka
|
2020
|
vol. 65
|
issue 4
40-68
EN
In this article, I analyse the possibility of using Polish handbooks and schools of piano playing as sources for research into the social history of that instrument, in the strict and the broad sense. The first part of the article consists of a synthesising survey of the rather scant subject literature and an outline of the role of the piano in nineteenth-century Polish culture. I then briefly describe the system of piano teaching in Polish lands during the early decades of the nineteenth century (under the Partitions), which was based on three main pillars: institutional education, private lessons (metra) and handbooks of piano playing. This is followed by an interdisciplinary analysis of selected Polish piano schools from the first half of the nineteenth century (Karol Kurpiński’s Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord (‘A systematic presentation of the principles of music for the clavichord’), 1818; Ignacy Platon Kozłowski’s Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano (‘A school of theory and practice for the pianoforte’), 1832; Jan Nowiński’s Nowa szkoła na fortepian (‘A new school for the piano’), 1839; Józef Nowakowski’s Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów (‘A school for the piano after the leading authors’), 1840; Ignacy Feliks Dobrzyński’s Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom (‘A school for the piano dedicated to my compatriots’), 1842). I focus mainly on the narrative sections of the source materials. This survey made it possible for me to reconstruct the model structure of a piano handbook during the period under discussion. I study this information in the context of our current knowledge about the phenomenon of the piano, as represented in the press, correspondence, memoirs and fiction. I conclude my paper with a few observations concerning the social aspects of the piano in Polish lands during the first half of the nineteenth century and the evolution of those aspects, as well as models of musical education and the external and internal fluctuations of Polish pianism at that time.
PL
W niniejszym eseju autor podjął refleksję nad możliwością wykorzystania polskich podręczników i szkół do gry na fortepianie w badaniach nad społeczną historią instrumentu sensu stricto i sensu largo. W pierwszej części pracy dokonany został syntetyczny przeglądu skromnej literatury przedmiotu. Została również szkicowo scharakteryzowana rola fortepianu w kulturze polskiej dziewiętnastego stulecia. Następnie autor krótko opisał system kształcenia pianistycznego na ziemiach polskich w pierwszych dziesięcioleciach XIX wieku, który opierał się na trzech podstawowych filarach: edukacji instytucjonalnej, metrach oraz podręcznikach do gry na instrumencie. W kolejnej części artykułu przeprowadzona została interdyscyplinarna analiza wybranych polskich szkół gry na fortepianie z I poł. XIX wieku (Karol Kurpiński – Wykład systematyczny zasad muzyki na klawikord, 1818 r.; Ignacy Platon Kozłowski – Szkoła teoretyczna i praktyczna na fortepiano, 1832 r.; Jan Nowiński – Nowa szkoła na fortepian, 1839 r.; Józef Nowakowski – Szkoła na fortepian podług celniejszych autorów, 1840 r.; Ignacy Feliks Dobrzyński – Szkoła na fortepian poświęcona Rodakom, 1842). Autor skupił uwagę przede wszystkim na narracyjnych ustępach materiału źródłowego. Dokonanie powyższego zestawienia umożliwiło stworzenie modelowego schematu formy podręcznika do gry na fortepianie w badanym okresie. Uzyskane dane osadzone zostały w kontekście aktualnej wiedzy o fenomenie fortepianu, rekonstruowanej przede wszystkim na fundamencie źródeł prasowych, epistolograficznych, pamiętnikarskich i beletrystycznych. W ramach wniosków końcowych autor przedstawił kilka obserwacji związanych ze społecznym obrazem fortepianu na ziemiach polskich w pierwszej połowie XIX wieku oraz dynamiką jego zmian, a także z modelami edukacji muzycznej oraz zewnętrznymi i wewnętrznymi fluktuacjami ówczesnego polskiego świata pianistycznego.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.