Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 8

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Georges Perec
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Georges Perec i praca żałoby

100%
Jasnowski P.
Pamiętnik Literacki
|
2013
|
vol. 104
|
issue 4
115-134
PL
Artykuł jest propozycją interpretacji twórczości Georges’a Pereca (dokonaną w świetle koncepcji bułgarskiej lingwistki i post-freudystki Julii Kristevej) w perspektywie psychoanalitycznej, w której jego dzieło ukazuje swoje ukryte oblicze. Autor zwraca uwagę na psychoanalityczne tropy interpretacyjne, które zostawił Perec w swoim dziele, i wykazuje, że pisanie zrodziło się z pierwotnego pęknięcia i szukania śladów po utraconej obecności. Zauważa, że napięcie między Freudowskim Verneinung (negacją) a Verleugnung (odrzuceniem negacji), między żałobą a jej odmową, przeszywa na wskroś dzieło francuskiego pisarza, będąc jego podziemnym nurtem. Studium jest próbą udowodnienia, że ostatecznie żałoba po utracie ukochanego obiektu (Rzeczy) okazała się możliwa, i że drogą do niej i jednocześnie jej końcowym efektem była literatura.
EN
The article suggests an interpretation of Georges Perec’s creativity (given in the light of Bulgarian linguist and Post-Freudian Julia Kristeva) from the psychoanalytical perspective in which the work reveals its hidden face. The author of the article takes notes of psychoanalytical interpretative tropes that Perec left in his work and demonstrates that writing was born from a primal crack and searching the traces for the lost absence. He also points out that the tension between Freudian Verneinung (negation) and Verleugnung (rejection of negation), between mourning and its refusal pierces through the French writer’s work and becomes its underground (hidden) series of events. The study is an attempt to nail down that mourning after the loss of a beloved object (Thing) proves possible and that literature was a way leading to it and its final effect.
2
Publication available in full text mode
Content available

Brama łez. Filmowe topografie Ellis Island

71%
Kita B.
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
|
2020
|
vol. 12
|
issue 1
11-23
EN
Georges Perec perceives the Island of Immigrants at the banks of the Hudson River as a non- -place, a place which does not exist. It is a space which can be associated with many different meanings, referring to memory, identity, hope and despair of millions of people who came through it in order to find themselves in the dream world. The experiences of passengers who after travelling by ship were cast into the unknown world of immigrants from all over the world are still used as themes of films whose action partly takes place on the Oyster Island. The paper is an attempt at ordering the specific topography of the island and confronting it with film images. On the one hand, the island is identified with a diversity of people, languages and cultures. On the other hand, it is a locality resulting from the size and location of the island in relation to the mainland (Manhattan), and builds a kind of temporary locality of people from different parts of the world. Reference to Perec and Bober’s film Recit d’Ellis Island constructs a kind of theoretical framework for the proposed considerations of the topography of the island, being supplemented by the film Ellis by JR, as well as feature films (The Godfather 2 by Francis Ford Coppola, Brooklyn by John Crowley, and other).
PL
Georges Perec traktuje Wyspę Imigrantów nad brzegami rzeki Hudson jako nie-miejsce, miejsce którego nie ma. Jest to przestrzeń konotująca wiele różnych znaczeń, odwołująca się do pamięci, tożsamości, nadziei i zarazem rozpaczy milionów ludzi, którzy przez nią przeszli, by znaleźć się w wymarzonym świecie. Doświadczenia pasażerów statków, a potem rzuconych na nieznany ląd imigrantów z całego świata co jakiś czas stają się tematem filmów, których akcja częściowo w ciągu całej ich pielgrzymki rozgrywa się na Wyspie Ostryg. Tekst stanowi próbę uporządkowania specyficznej topografii wyspy i skonfrontowania jej z obrazami filmowymi. Z jednej strony wyspa to przestrzeń różnorodności ludzi, języków i kultur, z drugiej zaś tworzy lokalność wynikającą z rozmiaru i położenia wyspy względem stałego lądu (Manhattanu) oraz buduje tymczasową swoistą lokalność grup ludzi pochodzących z różnych zakątków świata. Odniesienie do filmu Pereca i Bobera Opowieści z Ellis Island konstruuje rodzaj ramy o charakterze teoretycznym dla zaproponowanych rozważań na temat topografii wyspy, uzupełnia je film Ellis JR oraz pełnometrażowe filmy fabularne (Ojciec Chrzestny II Francisa Forda Coppoli, Brooklyn Johna Crowleya i inne).
3
Publication available in full text mode
Content available

La tutelle de La Vie mode d’emploi de Georges Perec dans 209 rue Saint-Maur de Ruth Zylberman est-elle ludique ou existentielle ?

71%
Shiotsuka S.
Quêtes littéraires
|
2023
|
issue 13
154-161
EN
In this paper, we examine the relationship between the Oulipian aspect of G. Perec’s Life A User’s Manual (1978) and R. Zylberman’s investigation in her book 209 Saint-Maur Street (2020). If we dwell on this comparison, it is because there is a twist between them: on the one hand, this reportage is certainly a fine example of ‘investigative literature’, but it is not, unlike Perecquian reportages, under the domination of ‘existential constraints’; on the other, it is set in collective housing, as is the case with Perec’s novel, but without resorting to linguistic constraints. In the end, we show that the tutelage of Life A User’s Manual in the book of Zylberman is existential in nature, but with a hint of Oulipian playfulness.
FR
Dans cet article, nous examinons quelle est la relation entre l’aspect oulipien de La Vie mode d’emploi (1978) de G. Perec et l’investigation chez R. Zylberman dans son livre 209 rue Saint-Maur Paris Xe, autobiographie d’un immeuble (2020). Si nous nous attardons sur cette comparaison, c’est qu’il existe une torsion entre eux : d’un côté, ce reportage est certes un bel exemple de « littérature d’investigation », mais il n’est pas, à la différence des reportages d’obédience perecquienne, sous la domination de « contraintes existentielles » ; de l’autre, il a pour décor un logement collectif, comme c’est le cas pour le roman de Perec, sans toutefois recourir aux contraintes langagières. Nous démontrons que la tutelle de La Vie mode d’emploi dans le livre de Zylberman est de nature plutôt existentielle mais un tant soit peu teintée de ludisme oulipien.
4
Publication available in full text mode
Content available

Czas powieściowy i jego gramatyczno-stylistyczne artykulacje (na przykładzie polskiego tłumaczenia powieści Georges Pereca)

61%
WARCHOŁ J.
Stylistyka
|
2007
|
vol. 16
305-319
PL
The subject-matter of our considerations is a reflection on form and way of construc- ting fictional space-time in the novel of the XXth Century; to whose trend should be clas- sified as well Georges Perec’s book “Vie, modę d’emploi”, translated into Polish langu- age and published in 2001.In our study, we desire to explain out only stylistic symptoms of time dimension of this novel. No accidently our central subject of considerations is qu- alified as “time dimension of the work”, because analysing the whole novel through structure of its individual chapters (particularly the chapter XXVI), we can notice, that the time is a function of space.Formally ”spatial” constructing of time dimension in this book depends on sections of time, expressed in narrative present tense, matching with surrounding sight of space of individual flats (corresponding to ąuantity of chapters - 99), at simultaneous temporal “bringing out” the biographical facts of their occupants in diffe- rent time’s profiles. Arrangement of puzzle by one of heroes, painting a their common bu- ilding’s picture by another one, or else writing a novel by narrator himself, through te- sting, seizing or “subjugating” the time can lead to annihile it. Methodical background for these analyses would be the thesis advanced by Paul Ricoeur, first of all in his work” “Le temps et le rćcit” (Ricoeur 1983: t.I) understanding the category of narration as iden- tifying discourse, from point of sight of narrator, “timed” inside of this discourse.However if we will compare quoted fragments with original text, it will tum out, that polish translation permits to recognize the principle problem of time in this book, repre- sented as a function of space; at other side, the time with its spatial symptoms as annihila- tion, death (virginal whiteness of paper leaves or black hole). But one should yet be noti- ced, that utilization of formal value of grammatical times of French linguistic system, very most important factor in fictional construction in this work, does not have exact equ- ivalents in Polish language (Dąmbska-Prokop 2005).
5
Publication available in full text mode
Content available

Codzienność (od)pamiętana. Projekt „autobiografii zbiorowej” Georges’a Pereca

57%
Cieliczko M.
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
|
2020
|
issue 40
85-101
EN
Can erroneous memories be true? What is the foundation of culture – a lasting myth or perhaps the changing everyday life? Is it possible to create a collective autobiography? And if so, what would be the distinctive features of such a genre? The author of the article attempts to answer these questions carrying out a theoretical analysis and an interpretation of Je me souviens (1978) by Georges Perec in the light of Jan Assmann’s categories of communicative memory and cultural memory, applied with regard to the problems of individual vs. collective memory and the types of memory that genuinely connect generations and cultures.
PL
Czy błędne wspomnienia mogą być prawdziwe? Co stanowi fundament kultury – trwały mit, a może zmienna codzienność? Czy można stworzyć autobiografię zbiorową? A jeśli tak, czym taki gatunek miałby się charakteryzować? Między innymi z takimi pytaniami mierzy się autorka artykułu, biorąc na teoretyczny i interpretacyjny warsztat Pamiętam że (1978, przeł. Krzysztof Zabłocki) Georges’a Pereca. Książeczka zbudowana jest z 480 krótkich wspomnień, jednozdaniowych „okruchów codzienności”, błahych drobiazgów sprzed lat i przez lata odpamiętywanych. Ten prosty koncept z pogranicza poetyki i „pracy przypominania” przynosi fascynujące rezultaty; nie tylko buduje alternatywny dla historycznych przekazów obraz powojennej Francji, ale przede wszystkim istotnie oddziałuje na czytelnika – także współczesnego, także polskiego. Zderzenie tego tekstu z kategoriami pamięci komunikatywnej i pamięci kulturowej Jana Assmanna pozwala podjąć refleksję m.in. nad indywidualnością i zbiorowością wspomnień oraz rodzajem pamięci, która rzeczywiście łączy pokolenia i kultury.
6
Publication available in full text mode
Content available

La mémoire au travail dans Lieux de Georges Perec

57%
D'Ambrosio M.
Quêtes littéraires
|
2022
|
issue 12
112-124
EN
This article aims to offer an interpretation of Lieux, Georges Perec’s unfinished project published posthumously in 2022, as a pivotal work in the development of his approach to memory, considered both as work and as a call for sharing. At the beginning, a brief history of the project in question will be outlined in order to identify the challenges involved in writing it, understand possible reasons for its abandonment, and answer questions concerning legitimacy of its recent publication in two formats, both as a traditional book and a hypertext. Then, building upon Philippe Lejeune’s work La mémoire et l’oblique, the article will propose an interpretation of Lieux focused on the approaches to memory at work within this text. Perec’s experimental approach towards autobiography, faced with interrogation, trial-and-error exploration, and uncertainties of the author, is reflected in a hybrid, wandering writing, foreshadowing key notions developed in the author’s later projects, such as the multiple, the potential, the call for sharing.
FR
Cet article se propose de lire Lieux, projet inachevé de Georges Perec publié posthumément en 2022, en tant qu’œuvre charnière dans l’évolution des réflexions de Perec sur la mémoire, considérée comme travail et comme appel au partage. Dans un premier moment, l’étude esquissera brièvement une histoire du projet pour saisir les enjeux de sa rédaction, comprendre les possibles raisons de son abandon final et répondre aux questions de légitimé au sujet de sa récente publication posthume en double version, papier et électronique. Ensuite, dans le sillon de l’étude de Philippe Lejeune La mémoire et l’oblique, l’article proposera une lecture de Lieux focalisée sur les approches de la mémoire à l’œuvre dans ce texte. L’approche expérimentale de Perec vis-à-vis de la matière autobiographique, se heurtant aux questionnements, aux tâtonnements, aux incertitudes de l’auteur, se reflète dans une écriture hybride, errante, préfigurant les notions de multiple, de potentiel, d’appel aux autres qui caractériseront les projets successifs de l’auteur.
7
Content available remote

Čtyři díla moderní francouzské literatury prizmatem (nejen) Hegelovy ponožky

41%
Voldřichová Beránková E.
Filosofický časopis (Philosophical Journal)
|
2020
|
vol. 68
|
issue 1
67-82
EN
Hegel finds that “a darned sock is better than a torn one; but it’s not so with self-consciousness”, he uses the sock as a metaphor for the mind to express the negativity, the absence or the imperfection at the base of the consciousness of self, as well as other manifestations of the human psyche. He thus warns against any artificial attempt to fill, complete, or “mend” such socks of the mind. As unexpected as it may be, this metaphor appears in many literary works. The article examines four such texts: The Mystery of the Charity of Joan of Arc by Charles Peguy, In Search of Lost Time by Marcel Proust, Waiting for Godot by Samuel Beckett and The Man Who Sleeps by Georges Perec.
CS
Když Hegel tvrdí, že „zalátaná ponožka [je] lepší než děravá; ne v případě sebevědomí“, má tím na mysli ponožku jakožto metaforu jisté negativity, absence, deficitu, ne­dostačivosti či nedokonalosti, která je fundamentální vlastností sebevědomí i dalších projevů lidské psýché, a kterou tudíž není záhodno nějak uměle „zalátávat“, překlenovat či doplňovat. Přestože se takovýto příměr může jevit poněkud neobvyklým, text článku prokazuje existenci obdobné „ponožkové metafory“ ve čtyřech významných dílech moderní francouzské literatury, kterými jsou Mysterium lásky a útrpnosti Johanny d’Arc Charlese Péguyho, Hledání ztraceného času Marcela Prousta, Čekání na Godota Samuela Becketta a Muž, který spí Georgese Pereka.
FR
Lorsque Hegel constate qu’« une chaussette reprisée plutôt qu’une chaussette déchirée ; il n’en va pas de même de la conscience de soi », il se sert de la chaussette comme d’une métaphore de l’esprit pour exprimer la négativité, l’absence ou l’imperfection se trouvant à la base de la conscience de soi, ainsi que d’autres manifestations du psychisme humain. Il met ainsi en garde contre toute tentative artificielle de remplir, compléter ou « repriser » de telles chaussettes de l’esprit. Aussi inattedue qu’elle soit, cette métaphore apparaît dans de nombreuses œuvres littéraires. Le présent article en examine quatre principales : Le Mystère de la charité de Jeanne d’Arc de Charles Péguy, À la recherche du temps perdu de Marcel Proust, En attendant Godot de Samuel Beckett et Un homme qui dort de Georges Perec.
8
Publication available in full text mode
Content available

Pustka

36%
Cieliczko M.
Forum Poetyki
|
2015
|
issue 1
98-109
EN
This text constitutes an attempt to describe the category of the void, understood as a specific artistic tactic used in European and particularly Polish cultural texts of the 20th and 21st centuries. In the first part (The Void in science and art – philosophical prolegomenon) the author completes a short survey of earlier ways of understanding the void in various areas of thought and scholarship. The second part (the Void as an artistic procedure) presents the author’s proposal for a conceptualization of contemporary manifestations of the category in question, based on an analysis of various works from the realms of the literary and visual arts. The tactic is divided into: concept, intervention and element, allowing for the creation of a new definition of the void. The final part (the Void and related conceptualizations) is devoted to selected theoretical and philosophical contexts relating to the void, but not identical with it, e.g. places of indefinition, negative poetics (keeping) silence, and non-existing texts.
PL
Tekst stanowi próbę opisania kategorii pustki rozumianej jako swoisty chwyt artystyczny obecny w europejskich, ze szczególnym uwzględnieniem polskich, tekstach kultury XX i XXI wieku. W części pierwszej (Pustka w nauce i sztuce – prolegomena filozoficzne) autorka dokonuje krótkiego przeglądu wcześniejszych sposobów ujmowania pustki w różnych dziedzinach myśli i nauki. Druga część (Pustka jako zabieg artystyczny) to autorska propozycja konceptualizacji współczesnych realizacji omawianej kategorii, dokonana na podstawie analizy różnorodnych dzieł z przestrzeni sztuki wizualnej i literatury. Podział tego chwytu na: koncept, ingerencję oraz element pozwolił na stworzenie oryginalnej definicji pustki. Ostatnia część (Pustka a pokrewne konceptualizacje) poświęcona jest wybranym kontekstom teoretycznym i filozoficznym bliskim pustce, lecz nietożsamym z nią, mowa między innymi o miejscach niedookreślenia, poetyce negatywnej, (prze)milczeniu czy tekstach nieistniejących.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.