Search results

1

Towarzyszenie wychowawcze według pedagogiki ignacjańskiej

100%

Dybowska E.

Teologia i Moralność

|

2014

|

vol. 9

|

issue 2(16)

81-93

EN

Contemporary educational reality seems to continuously require new forms of being a parent, a teacher, a tutor, and a pedagogue. Rapid changes of the paradigms of social life pose a real challenge for education. Educational accompanying inspired by the Ignatian pedagogy can provide an answer to this challenge. The article presents the idea of educational accompanying derived from Christian axiology, where human dignity is an unquestionable value. From this perspective, it seems important to follow students, to keep pace with their development, and, at the same time, to share experience with them and to indicate what is real, life-giving, and creative. It might be necessary to define a tutor, a teacher, and a parent from scratch, so they are able to show proper rules and regulations of life in the post-modern world, and, first of all, pass on the motifs of life and hope

PL

Współczesna rzeczywistość wychowawcza zdaje się wymagać stale nowych form bycia rodzicem, nauczycielem, wychowawcą, pedagogiem. Szybka zmiana paradygmatów życia społecznego stawia przed wychowaniem nie lada wyzwanie. Towarzyszenie wychowawcze inspirowane pedagogiką ignacjańską może stanowić jedną z odpowiedzi na to wyzwanie. Artykuł prezentuje ideę towarzyszenia wychowawczego wypływające z pedagogiki zakorzenionej w aksjologii chrześcijańskiej, gdzie godność człowieka stanowi istotną wartość. W tym świetle istotne wydaje się być podążanie za uczniem, dostosowywanie się do jego tempa rozwoju a jednocześnie dzielenie się z nim doświadczeniem i wskazywanie tego co prawdziwe, życiodajne i twórcze. Być może trzeba na nowo wymyślić wychowawcę, nauczyciela, rodzica, który towarzysząc dziecku, młodemu człowiekowi będzie potrafił wskazać właściwe zasady i reguły życia w ponowoczesnym świecie, a przede wszystkim przekazać motywy życia i nadziei.

2

Znaczenie refleksyjności w przestrzeni edukacyjnej na przykładzie pedagogiki ignacjańskiej

89%

Chrost M.

Teologia i Moralność

|

2021

|

vol. 1

|

issue 1(29)

61-73

EN

Reflectivity is an important competence of both the educator, teacher and tutor, as well as the learner, pupil. Reflectiveness is the readiness of people working in the educational space to reflect, ponder and analyze. Reflectiveness allows to depart from patterns, enter into oneself and at the same time go beyond oneself, never stop looking for new ways and solutions, and look critically at the achieved goals. Reflectiveness contributes to building the human layer of experience, which becomes the basis for cognition and understanding of the world. In the context of the challenges faced by modern man in connection with technological, information and globalization civilization, it is necessary to develop the ability to reflectivity, especially in education. Therefore, the next stage of considerations will be the analysis of the issue of reflectivity in the context of Ignatian pedagogy, dating back to the 16th century, but newly formulated and articulated in documents developed in the 1980s. On their basis, the Ignatian model of upbringing proposed to contemporary educational institutions and its components will be discussed: context - experience - reflection - action - evaluation. Each of these five elements is important, and integrated with each other, they influence the dynamics of Ignatian pedagogy. The role of reflection will be shown, which in the Ignatian pedagogy model is an element enabling growth and development. This reflection is fully mature only if it leads a person to make a decision and commitment, that is, to action. Reflection understood in this way is a way of proceeding that allows for the integral formation of the pupil. Finally, postulates for practice and education are presented relating to stimulating and developing an attitude of reflection in pupils.

PL

Refleksyjność jest ważną kompetencją zarówno edukatora, nauczyciela i wychowawcy, jak i osoby uczącej się, wychowanka. Refleksyjność to gotowość osób działających w przestrzeni edukacyjnej do refleksji, zastanawiania się, rozważania, analizowania. Refleksyjność pozwala człowiekowi odejść od schematów, wejść w siebie i jednocześnie wyjść poza siebie, nie ustawać w poszukiwaniu nowych dróg i rozwiązań, krytycznie spojrzeć na osiągane cele. Refleksyjność przyczynia się do budowania ludzkiej warstwy doświadczenia, która staje się podstawą poznania i rozumienia świata. W kontekście wyzwań, przed jakimi stoi współczesny człowiek w związku z cywilizacją technologiczną, informacyjną i globalizacyjną, konieczne jest rozwijanie zdolności do refleksyjności, zwłaszcza w edukacji. Dlatego też kolejnym etapem rozważań będzie analiza zagadnienia refleksyjności w kontekście pedagogiki ignacjańskiej, sięgającej wieku XVI ale na nowo sformułowanej i wyartykułowanej w opracowanych w latach 80. XX w. dokumentach. Na ich podstawie omówiony zostanie ignacjański model wychowania proponowany współcześnie instytucjom wychowawczo-oświatowym oraz jego komponenty: kontekst – doświadczenie – refleksja – działanie – ewaluacja. Każdy z tych pięciu elementów jest ważny, a zintegrowane ze sobą wpływają na dynamikę pedagogiki ignacjańskiej. Ukazana będzie, rola refleksji, która w modelu pedagogiki ignacjańskiej jest elementem pozwalającym wzrastać i rozwijać się. Refleksja ta jest w pełni dojrzała tylko wtedy, jeżeli prowadzi osobę do podjęcia decyzji i zaangażowania, czyli do działania. Tak rozumiana refleksja jest sposobem postępowania pozwalającym na integralną formację wychowanka. Na zakończenie, przedstawiono postulaty dla praktyki i edukacji odnoszące się do stymulowania i rozwijania postawy refleksyjności u wychowanków.

3

Autorytet w teorii i praktyce towarzyszenia wychowawczego

89%

Marek Z.

Studia Paedagogica Ignatiana

|

2017

|

vol. 20

|

issue 5

231-248

PL

Kwestia autorytetu w wychowaniu jest różnie postrzegana i rozwiązywana. W prowadzonym toku myślowym opieramy się na inspiracjach pedagogii ćwiczeniami duchownymi Ignacego Loyoli. Według idei ćwiczeń autorytet wychowawcy powinien być oparty na gotowości stawania przy wychowanku, zezwalania mu na podejmowanie własnych inicjatyw, a jednocześnie czuwanie, by jego poszukiwania drogi własnego rozwoju nie sprowadziły go na bezdroża. Takie jego rozumienie pokazuje, że odnosimy go do działań wspomagających osobę w porządkowaniu własnego życia w sferze somatycznej, psychicznej i duchowej. Oparta na takich założeniach pedagogia ignacjańska powodzenie tego rodzaju działań opiera na dialogu Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Oczekuje się, że będzie on inspirował wysiłek człowieka do wprowadzaniu ładu we wszystkich zakresach swego życia. Przedłożone rozumienie autorytetu w specyczny sposób określa rolę wychowawcy w procesach wychowania. Sprowadza się ona do funkcji towarzyszenia na wspólnej z wychowankiem drodze do osiągania pełni człowieczeństwa. W zrozumieniu i wprowadzaniu do praktyki pedagogicznej przedłożonego rozumienia autorytetu pomaga akceptacja założeń personalizmu chrześcijańskiego.

EN

The issue of authority in education is perceived and resolved in various ways. In the following line of reasoning we rely on the inspirations provided by the pedagogy of The Spiritual Exercises of Ignatius Loyola. According to the idea of The Exercises, the authority of the educator should be based on his or her willingness to assist the student, to allow him to take his own initiative, while at the same time ensuring that his search for a path of his own development does not lead him astray. This understanding of authority shows that we refer it to actions that assist a person in ordering his or her life in the somatic, psychic and spiritual spheres. Based on such assumptions, Ignatian pedagogy considers the success of these actions to be contingent on the dialogue of God with man and of man with God. This dialogue is expected to inspire man's efforts to bring order in all areas of his life. The proposed understanding of authority determines the role of the educator in the processes of upbringing in a specific way. It comes down to the function of accompanying the student on the common path towards the attainment of the fullness of humanity. Accepting the assumptions of Christian personalism helps to understand this notion of authority and to apply it to pedagogical practice.

4

MAGIS 2016 – JEZUICKA PROPOZYCJA FORMACJI MŁODZIEŻY UCZESTNICZĄCEJ W ŚWIATOWYCH DNIACH MŁODZIEŻY

89%

Frejusz K.

Studia Katechetyczne

|

2015

|

vol. 11

EN

This article presents a Jesuit proposal for the formation of young people coming to the World Youth Day 2016. MAGIS 2016 is the result of reflection of the Society of Jesus on how to take the opportunity of World Youth Day in order to be with the youth and at the same time prepare them to participate in it. MAGIS 2016 is organized by the Society ofJesus through its Jesuit provinces in Poland together with other religious congregations of Ignatian spirituality, secular groups and Jesuit provinces of Europe. It is coordinated by a group of Jesuits, volunteers and various teams working in different parts of Poland. The motto of MAGIS 2016 is a phrase from the Prayer for Generosity of St. Ignatius: ‘To give and not to count the cost. During MAGIS 2016, the proposed experiments are to stimulate sharing, celebrating, engaging, participation and transformation.

PL

Artykuł przedstawia jezuicką propozycję formacji ludzi młodych przybywających na Światowe Dni Młodzieży. MAGIS 2016 to wynik refleksji Towarzystwa Jezusowego nad tym, jak wykorzystać okazję Światowych Dni Młodzieży do bycia z ludźmi młodymi i jednocześnie przygotować ich do udziału w nich. MAGIS 2016 jest organizowany przez Jezuitów, w ich polskich prowincjach, wraz z innymi zgromadzeniami zakonnymi żyjącymi duchowością ignacjańską oraz grupami świeckich i prowincjami jezuickimi w Europie. Jest on koordynowany przez grupę jezuitów, wolontariuszy oraz grupy świeckich pracujących w różnych częściach Polski. Mottem programu jest zdanie z modlitwy o hojność św. Ignacego: „dawać, a nie liczyć”. Podczas MAGIS 2016, proponowane eksperymenty są wyzwaniem do dzielenia się, świętowania, udziału oraz do zaangażowania się i przemiany.

5

Edukacja do przebaczenia w pedagogii ignacjańskiej

71%

Dyrek K., Marek Z.

Paedagogia Christiana

|

2016

|

vol. 2/38

61-84

PL

Autorzy artykułu wyjaśniają, jak pedagogia ignacjańska wspiera wychowanków w rozwiązywaniu problemów związanych z przebaczeniem i pojednaniem. Tłumaczą, że w świetle jej założeń nie można mówić o regułach, których zastosowanie niemal mechanicznie doprowadzi do pojednania zwaśnionych stron. Wskazują, że w tym przypadku należy mówić o procesie, który związany jest z różnymi okolicznościami człowieka. Opierając się na duchowości ignacjańskiej, którą rozumieją jako sposób czy też styl postępowania człowieka, wskazują, że za jej pośrednictwem można wesprzeć osobę w zrozumieniu istoty i podstaw przebaczenia. Źródłem tak rozumianego wsparcia, nazywanego też formacją człowieka, jest wiara chrześcijańska, natomiast metodą ćwiczenia duchowne (rekolekcje). Proces, jaki następuje w ich toku, uświadamia człowiekowi prawdę o nim samym, a także o tym, co dla niego uczynił Bóg. Stopniowe ważenie obu tych rzeczywistości prowadzi osobę do uznania nieproporcjonalnego daru przebaczenia, jaki staje się jego udziałem wobec tego, jakiego winien udzielić. Do tego toku myślenia i działania człowieka odwołuje się pedagogia ignacjańska. Chodzi w niej o tworzenie wychowankowi warunków do zrozumienia sensu przebaczenia i wyzwalania w nim gotowości takiego działania. W tego rodzaju refleksję wprzęgnięte zostaje poznanie religijne, które obok poznania naturalnego jest ważnym punktem odniesienia dla pedagogii ignacjańskiej.

EN

The authors of the article explain how the Ignatian pedagogy supports the students in solving problems related to forgiveness and reconciliation. They point out that it does not provide rules leading automatically to the reconciliation of the feuding parties. Instead, one might speak of the process, which is contingent on a variety of human circumstances. The authors indicate that the Ignatian spirituality understood as a manner of human conduct can help the person understand the nature and basis of forgiveness. The source of this support, which is also called the formation of man, is the Christian faith, and the method of transmitting it is a spiritual retreat. In the course of the retreat, the person realizes the truth about himself and about what God has done for him. The gradual weighing of both of these realities leads the person to recognize the disproportion between the forgiveness received and the one expected of him/her. The Ignatian pedagogy taps into this line of thinking and acting. It is about providing the student with the conditions to understand the meaning of forgiveness and triggering the readiness for such action. This kind of reflection is coupled with religious knowledge, which, apart from natural cognition, is an important point of reference for the Ignatian pedagogy.

Refine search results

2 Teologia i Moralność

1 Paedagogia Christiana

1 Studia Katechetyczne

1 Studia Paedagogica Ignatiana

2 Marek Z.

1 Chrost M.

1 Dybowska E.

1 Dyrek K.

1 Frejusz K.

1 2021

1 2017

1 2016

1 2015

1 2014

Towarzyszenie wychowawcze według pedagogiki ignacjańskiej

Znaczenie refleksyjności w przestrzeni edukacyjnej na przykładzie pedagogiki ignacjańskiej

Autorytet w teorii i praktyce towarzyszenia wychowawczego

MAGIS 2016 – JEZUICKA PROPOZYCJA FORMACJI MŁODZIEŻY UCZESTNICZĄCEJ W ŚWIATOWYCH DNIACH MŁODZIEŻY

Edukacja do przebaczenia w pedagogii ignacjańskiej