Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: J. Ratzinger/Benedykt XVI

Sort By:

Limit search:

Teologiczna interpretacja początków misji mesjańskiej Jezusa według J. Ratzingera/Benedykta XVI

100%

Kowalczyk M.

Roczniki Teologiczne

2014

vol. 61

issue 2: Teologia Dogmatyczna

65-77

At present in theological literature there are numerous studies of the figure and history of Jesus Christ. One of the most important ones is J. Ratzinger/Benedict XVI's Jesus of Nazareth. The author chooses the method that – in his opinion – leads to the interpretation of the Phenomenon of Jesus Christ in the way of christologia perennis, perennial Christology. He does not reduce his approach either to the very “Jesus of history”, or the “Christ of the faith” only. He unites the two ways – the historical one and the religious one – into one. In this way the Pope connects the modern purely historical-linguistic approaches with the metahistorical ones. He joins the top-down Christology with the grass-roots Christology on the basis of the complete realism of the language of the Bible. Moreover, the Jesus of the Gospel is a figure that is well based in history, albeit not reducible to history only. Ultimately Benedict XVI/J. Ratzinger derives this method from personalism that connects phenomenal, in-depth, doctrinal and ontological hermeneutics. J. Ratzinger also remarks that the authors of the Holy Writ are not autonomous, but they are subjects – that is “God’s people” – of the Church that is the ever alive subject of the Gospel. Hence, respectively, a fragment of the Writ has to be interpreted in the light of the whole. As a result we obtain – speaking in advance – a most realistic, true, and at the same time mystic and eschatological image of Jesus.

Obecnie w teologicznej literaturze istnieje wiele opracowań postaci i historii Jezusa Chrystusa. Do najważniejszych należy J. Ratzingera/Benedykta XVI: Jezus z Nazaretu. Autor obiera metodę, która − jego zdaniem − prowadzi do ujęcia Fenomenu Jezusa Chrystusa na sposób pewnej christologia perennis, chrystologii wieczystej. Nie redukuje swego ujęcia ani do samego „Jezusa historii”, ani do samego „Chrystusa wiary”. Wiąże dwie drogi − historyczną i wierzeniową w jedną. W ten sposób Papież wiąże współczesne ujęcia czysto historyczno-językowe z ujęciami metahistorycznymi. Łączy chrystologię odgórną i oddolną w jedną na podstawie pełnego realizmu języka biblijnego. Przy tym Jezus Ewangelii jest postacią mocno osadzoną w historii, choć nieredukowalną tylko do niej. Metodę tę wyprowadza Benedykt XVI/ J. Ratzinger ostatecznie z personalizmu, który wiąże hermeneutykę zjawiskową i głębinową, doktrynalna ˛ i ontologiczną. J. Ratzinger/Benedykt XVI zaznacza również, iż autorzy Pisma św. nie są autonomiczni, lecz są zapodmiotowani w „lud Boży”, czyli w Kościół, który jest żywym podmiotem pisma. Zatem, odpowiednio jeden fragment pisma trzeba interpretować w świetle całości. W rezultacie − mówiąc z góry − otrzymujemy obraz Jezusa jak najbardziej prawdziwy, realistyczny, a zarazem mistyczny i eschatologiczny.

Nadzieja jako motor dziejów według Benedykta XVI (Josepha Ratzingera)

100%

Kowalczyk M.

Roczniki Teologiczne

2015

vol. 62

issue 2: Teologia dogmatyczna

109-122

J. Ratzinger/Benedykt XVI has tackled a very important, albeit seldom raised in Catholic theology, problem of hope as Christian reality. Hope is for him not only the habitus, as even for St Thomas Aquinas it is, but also a Christian's existential beingness: hypostasis. It is a real reference of a human person's being and life to the living God and to Jesus Christ. This relation already starts in his earthly life in the form of “embryo”, or “leaven”, but it transgresses the life and is fulfilled in its eternal life, leading all human history to the aim, and it gives it a personalistic character. It shows that history without this great hope is devoid of any meaning. Earthly everyday hopes are a vanity or they are meaningless compared with that great hope. However, in this last sentence – I think – also a certain value of earthly hopes should be appreciated.

Joseph Ratzinger/Benedykt XVI podjął bardzo ważny, mało dotąd poruszany w teologii katolickiej, problem nadziei jako rzeczywistości chrześcijańskiej. Nadzieja stanowi dla Niego nie tylko habitus, jak dla św. Tomasza z Akwinu, ale także egzystencjalną bytowość chrześcijanina: hipostazę. Jest to realne odniesienie bytu oraz życia osoby ludzkiej i społeczności do Boga żywego i do Jezusa Chrystusa. Zaczyna się już w doczesności w postaci „zarodka”, „zaczynu”, ale wykracza poza nią i spełnia się w życiu wiecznym, prowadząc całe dzieje ludzkie do celu i nadaje im charakter personalistyczny. Ukazuje, że dzieje bez tej wielkiej nadziei są pozbawione jakiegokolwiek sensu. Codzienne nadzieje ziemskie są wobec nadziei wielkiej marnością lub nic nie znaczą. Jednak w tym ostatnim aspekcie należałoby docenić pewną wartość i nadziei ziemskich.

Refine search results

2 Roczniki Teologiczne

2 Kowalczyk M.

1 2015

1 2014

Search results

Teologiczna interpretacja początków misji mesjańskiej Jezusa według J. Ratzingera/Benedykta XVI

Nadzieja jako motor dziejów według Benedykta XVI (Josepha Ratzingera)