Search results - CEJSH

1

Niewysłowione zjednoczenie”czasu i wieczności

100%

Zatwardnicki S.

Teologia w Polsce

|

2017

|

vol. 11

|

issue 1

163-181

PL

Wzajemne przenikanie się czasu i wieczności winno być brane pod uwagę w każdej refleksji teologicznej. W artykule zwrócono uwagę na pewne ogólne ramy, które warto uwzględnić w rozpracowywaniu poszczególnych kwestii teologicznych. „Niewysłowione zjednoczenie” czasu i wieczności to jedna z odsłon tej samej tajemnicy Chrystusa, którą teolog winien dostrzegać w każdym z misteriów wiary. We wszystkich zagadnieniach teologicznych daje o sobie znać współistnienie czasu i wieczności przy supremacji bieguna wiecznego.

2

Wiarygodność posłannictwa Jezusa Chrystusa

100%

Rusecki M.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

19-35

PL

Na początku pragnę wyrazić moje uznanie dla P. T. Organizatorów tego sympozjum poświęconego kluczowym zagadnieniom chrystologicznym. Jest to koncentrowanie się na centralnych wydarzeniach chrześcijaństwa. Jezus Chrystus jest podstawą, centrum i osnową życia chrześcijańskiego, całego chrześcijaństwa, a chrystologia – kluczowym działem teologii. Wobec atomizującej się niekiedy teologii trzeba wracać do centrum, korzeni, źródeł. To jest celem sympozjum organizowanego przez Księży Sercanów. Ze swej strony wyrażam radość i zarazem wdzięczność za zaproszenie mnie na nie, bym się podzielił moimi przemyśleniami w zakresie współczesnego uzasadniania wiarygodności Boskiego posłannictwa Jezusa Chrystusa. Rozważania na ten temat zawrę w następujących punktach: najpierw ukażę współczesne zainteresowanie osobą Jezusa Chrystusa, w którym uwidoczni się aktualność chrystologii; następnie zarysuje się cele teologii fundamentalnej i sposoby uzasadniania wiarygodności nadprzyrodzonego charakteru chrześcijaństwa, po czym zarysuje się przeobrażenia zachodzące w dzisiejszej teologii fundamentalnej, zwłaszcza w zakresie metodologicznej, co będzie stanowiło dobrą podstawę do kluczowych rozważań. Wreszcie zaprezentuje się typy uzasadnień Boskiego posłannictwa Jezusa Chrystusa.

3

Pomiędzy inkluzywizmem a pluralizmem, czyli Schuberta Ogdena mówienie o Jezusie Chrystusie

100%

Kowalczyk D.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

93-103

PL

Deklaracja Dominus Iesus – choć krytykowana z różnych stron – przyczynia się jednak do ożywienia owocnej dyskusji na temat zbawienia człowieka w Jezusie Chrystusie. Czasem wydawało się, że oto powróciliśmy do IV wieku, kiedy to ponoć przekupki na targu w Konstantynopolu kłóciły się o chrystologiczne prawdy. Deklaracja przypomniała to, co Paweł Apostoł wyraził następująco: „Jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich” (1 Tm 2,5). Jak jednak rozumieć tego rodzaju naukę? A co ze zbawieniem ludzi niewierzących, a nawet werbalnie odrzucających Jezusa jako Zbawiciela? Co chrześcijanin powinien myśleć o innych religiach oraz ich wartości w perspektywie zbawienia? Wśród wielu udzielanych odpowiedzi warto zwrócić też uwagę na propozycję Schuberta Ogdena. Aby jednak lepiej ją zrozumieć, zarysujmy najpierw panoramę opinii w interesującej nas kwestii.

4

Chrystus w centrum wiary Kościoła i refleksji teologicznej. Wprowadzenie

100%

Morawiec Z.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

13-18

PL

ODKUPICIEL CZŁOWIEKA JEZUS CHRYSTUS JEST OŚRODKIEM WSZECHŚWIATA I HISTORII. Tym krótkim, ale jakże brzemiennym treścią zdaniem rozpoczął swoją pierwszą encyklikę Ojciec święty Jan Paweł II. Podejmując posługę na Piotrowej stolicy, na samym początku swojego pontyfikatu uczynił swoim to wyznanie wiary złożone przez pierwszego pośród Apostołów: „Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego” (Mt 16,16). Ewangelie poświadczają, że temu przekonaniu, które przecież nie „z ciała i krwi” brało początek, ale było przyjętą łaską objawienia, Piotr nadawał wieloraki kształt, aż po owo przejmujące wyznanie: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (J 6,68-69).

5

Monety Aretasa IV i Agryppy I a chronologia życia Jesusa. Czy Jezus został ukrayżowany w 21 r. po Chr. ?

100%

Ciecieląg J.

Res Gestae. Czasopismo Historyczne

|

2005

|

vol. 4

3-14

PL

The article is an analyssis of the theory presented by Jerry Vardaman, who maintains that Jesus was born in 12 B.C, and crucified in A.D. 21. The American researcher questions numerous records whixh corraborate the traditional dating, basing his resasoning however, on dubious fundamentals, to say the least. We are often dealing with arguments which are fabricated. The most astrounding evidence, wjich supposelly confirms Vardman's hypothesis, are the coins issued by Aretas IV, King of Nabateans, and Agrippa I, KIng of Judaea. The American researcher found some micro-letters on those coins, which are suppesed to refer to Jesus. The ones on the coins of Aretas call him even the king, while the ones on the coins of Agrippa talk about the regin of Jesus. Vardaman's theory is a scientific curiosity which has no substantion in facts. The American scientist saw too much on said coins, or perhaps he rather saw what he wanted to see. Consequently, his theory is a set of wishful thoughts, and not tangible facts.

6

Uniwersalizm zbawczy Jezusa Chrystusa

88%

Góźdź K.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

117-133

PL

Dominus Iesus – Jezus jest Panem – brzmi radośnie w słowach Jana Pawła II jako zaproszenie wszystkich chrześcijan, aby w świadomości swojej wiary „odnowili przylgnięcie” do Jezusa Chrystusa, który „wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13,8) jest „drogą, prawdą i życiem” (J 14,6). Jest to wyznanie Chrystusa jako jedynego Syna, przez którego widzimy nie tylko oblicze Ojca (J 14,8), ale też doświadczamy spełnianie się odwiecznego zamiaru Ojca względem nas: ofiarowanie Prawdy i Miłości w Jego Synu, czyli dzianie się zbawienia. Odwaga św. Piotra jest dziś wezwaniem do świadectwa, że Jezus Chrystus jest uniwersalnym Zbawcą całej ludzkości, ponieważ „nie ma w żadnym innym imieniu zbawienia” (Dz 4,12).

7

Nowa ewangelizacja jako przezwyciężenie sekularyzacji Kościoła

88%

Musiewicz P.

Horyzonty Polityki

|

2018

|

vol. 9

|

issue 27

101-123

PL

CEL NAUKOWY: Celem niniejszego artykułu jest prezentacja wyników badań nad nową ewangelizacją (oraz ewangelizacją), a zwłaszcza zweryfikowanie, czy, a jeśli tak, na jakie sposoby nowa ewangelizacja przezwycięża lub może przezwyciężyć sekularyzację Kościoła. PROBLEM I METODY BADAWCZE: W artykule zastosowano przegląd materiałów źródłowych oraz opracowań, a zwłaszcza analizę dokumentów Kościoła (głównie Soboru Watykańskiego II oraz papieży), a także literatury przedmiotu będącej spisanym doświadczeniem katolickich praktyków nowej ewangelizacji zdolnych do oddania swojej refleksji w sposób poważny i naukowy. PROCES WYWODU: W procesie wywodu wykorzystana została analiza materiałów źródłowych oraz wtórnych. Rozpoczyna się on omówieniem terminów przywołanych w tytule, a kończy wysnuciem wniosków. W jego trakcie nakreślone zostały niektóre z najważniejszych aspektów związanych z nową ewangelizacją. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Proces argumentacji kończy się stwierdzeniem, że nowa ewangelizacja jest sposobem na przezwyciężenie sekularyzacji Kościoła. Rzeczywistość niesiona przez nową ewangelizację – nowe życie, osobista relacja z Bogiem przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym – wraz z towarzyszącymi jej aspektami, posiada wielką moc i wywiera na wiele sposobów znaczący wpływ na współczesną umysłowość świecką, przemieniając jej myślenie i działanie w kategorie nie-sekularne. Realizacja wizji nowej ewangelizacji stanowi jednak dla Kościoła niebagatelne wyzwanie. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Zaprezentowane wyniki badań można nazwać innowacyjnym spojrzeniem na rolę Kościoła – podkreślającym jego rolę misyjną. Nakreślona wizja nowej ewangelizacji jest jednak mocno osadzona w dokumentach Kościoła i nauczaniu papieży po Soborze Watykańskim II. Z uwagi na ograniczenia wielkościowe nie omówiono w artykule wszystkich aspektów nowej ewangelizacji, a niektóre z przedstawionych znacząco skrócono – z tego powodu jedne i drugie domagają się dalszych badań (szczegółowe rekomendacje zawarto na końcu artykułu).

8

Duch Święty w sakramencie Eucharystii

75%

Samiec Ł.

Teologia w Polsce

|

2018

|

vol. 12

|

issue 2

233-247

PL

Duch Święty w Eucharystii utożsamia człowieka z Chrystusem, a w ten sposób przemienia w synów Bożych i włącza w swoje Ciało, jakim jest Kościół. Za sprawą Ducha Świętego Eucharystia przyjmuje „ciało” w Kościele. Duch Święty utożsamia wierzącego z Synem, przemieniając w „synów w Synu”. Tak więc życie chrześcijańskie to nic innego jak życie na sposób dzieci Bożych, mających udział w Jego miłości. Tak zostaje zastosowana w człowieku cała moc Misterium Paschalnego – przechodzi on ze śmierci do życia. Ten sam Duch, który „namaścił” Słowo Przedwieczne człowieczeństwem i odcisnął w Nim ludzką naturę, jest odciśnięty również w sercach ludzkich jako żywa pieczęć, aby namaścić człowieka boską naturą. Duch Święty czyni człowieka chrystusopodobnym w Chrystusie-Eucharystii.

9

Rola Ducha Świętego w zbawczym wydarzeniu Jezusa Chrystusa

75%

Ptak R.

Sympozjum

|

2019

|

issue 1(36)

173-184

PL

Rola Ducha Świętego w zbawczym wydarzeniu Jezusa Chrystusa wskazuje na Jego stałe i dynamiczne działanie. Duch Święty mówi o Jezusie jako umiłowanym Synu Ojca, z którym stanowi jedno. Objawienie zaś, które przynosi Jezus o swoim Ojcu, osiąga swoją pełnię w objawieniu Ducha Świętego, jako odwiecznej więzi miłości między Ojcem i Synem. Duch Święty objawia całą tajemnicę Chrystusa i daje nam poznać swoją rolę w życiu i misji Jezusa. Wyraźnie można dostrzec to w następujących wydarzeniach: wcielenie, nawiedzenie, ofiarowanie w świątyni, duchowy rozwój, chrzest w Jordanie, kuszenie na pustyni, przepowiadanie, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie.

EN

The role of the Holy Spirit in the salvific event of Jesus Christ points to His constant and dynamic action. The Holy Spirit speaks of Jesus as the beloved Son of the Father, with whom he is one. The revelation that Jesus brings about his Father reaches its fullness in the revelation of the Holy Spirit as the eternal bond of love between the Father and the Son. The Holy Spirit revels the whole mystery of Christ and gives us an insight onto his role in the life and mission of Jesus. This can be clearly seen in the following events: incarnation, visitation, offering in the temple, spiritual development, baptism in the Jordan, temptation in the desert, preaching, death on the cross and resurrection.

10

JEZUS CHRYSTUS, NASZA NADZIEJA

75%

Dziuba A.

Studia Theologica Varsaviensia

|

2017

|

vol. 55

|

issue 2

119-146

PL

Questions about man, his freedom and liberation, are very important for human existence. Jesus Christ and His paschal mystery are the roots of Christian hope. Jesus is hope’s bearer, however He requires our trust. Jesus Christ fulfills in Himself all the Messianic promises, especially the one of salvific newness of life in the New Covenant, also called the new humanity. The central sign of this newness is the coming of God’s Kingdom. The universality of the Resurrection’s gift brings us hope that all human beings might experience new life. The salvific gift refers to the renewal of the world in the renewal of all men. And yet, the voice of the culture of death-which is the negation of man, his dignity and his hope-is loudly heard in today’s world. The culture of life, on the other hand, brings real hope, especially when it is marked by respect for life. The Christian attitude is one of thanking and praising the Lord in the power of the Holy Spirit. Christ is the hope of the people,of the world, and, therefore, of the new evangelization.

11

Motyw woli Bożej w Dzienniczku św. Faustyny Kowalskiej

75%

Komosa W.

Studia Theologica Varsaviensia

|

2019

|

vol. 57

|

issue 1

139-155

PL

Wola Boża jest rzadziej przywoływanym przymiotem Bożym niż miłosierdzie. Motyw woli Bożej znalazł jednak swoje miejsce w duchowych zapiskach św. Faustyny Kowalskiej. W Dzienniczku zostało zawarte głębokie bogactwo treści poruszające to teologiczne zagadnienie. Okazuje się, iż siostra Kowalska, nie tylko przekazała orędzie o Bożym miłosierdziu, ale była głęboko zafascynowana wolą Boga. Od najmłodszych lat szukała jej i wiernie ją wypełniała. Dzień po dniu odkrywała jak wielką ma ona wartość i jak koniecznym jest jej poznawanie. Pod okiem Maryi i Jezusa Faustyna przechodziła wszystkie etapy uczenia się woli Bożej, aż do całkowitego zjednoczenia się z nią. Wypełnianie pragnień i postanowień Bożych, bo tak rozumiała ona to pojęcie, stało się dla niej celem jej istnienia. święta z Łagiewnik pojmowała wolę Bożą jako skarb, który został dany ludzkości z powodu wielkiego Bożego miłosierdzia. Apostołka Bożego miłosierdzia odkrywała, że wola Boża musi się pełnić, gdyż Bóg nie może przestać kochać.

12

Treść numeru

75%

Płuska Z.

Sympozjum

|

2001

|

issue 1(8)

5-11

PL

Wyższe Seminarium Misyjne Księży Najświętszego Serca Pana Jezusa w Stadnikach zorganizowało w dniach 26-27 kwietnia 2001 roku sympozjum chrystologiczne Jezus Chrystus jedyny i uniwersalny Zbawiciel. W obecnym wydaniu Sympozjum znajdują się artykuły z tego wydarzenia naukowego.

13

Prospettiva cristocentrica della creazione nel Nuovo Testamento

75%

Siwecki L.

Studia Sandomierskie. Teologia-Filozofia-Historia

|

2021

|

vol. 28

159-176

EN

New Testament teaching on the theology of creation underlines the event of Jesus Christ. The New Testament Scriptures describe "God who gives life to the dead and calls into being things that were not" (Rom 4:17). The New Testament message presents God's saving action in Jesus Christ, also in the context of the theology of creation. The inter-correlation of creation and salvation history is essential to understanding the message of creation theology, which is actually based on the announcement of the redemption accomplished by Jesus Christ. In other words, reflection on creation flows from reflection on salvation, which is inseparable from the Christ event. Recognizing Christ as the only "beginning and end" of all things directs our gaze toward the promise to redeem creation from all dimensions of evil that affects it today. It is at the same time an invitation to reject all duality. Therefore, one cannot "separate" the order of "nature" and "grace and truth" from each other, however, this does not mean a simple identification of these two orders.

PL

Nauczanie Nowego Testamentu w zakresie teologii stworzenia koncentruje się na wydarzeniu Jezusa Chrystusa. Pisma Nowego Testamentu ukazują „Boga, który ożywia umarłych i powołuje do istnienia to, czego jeszcze nie ma” (Rz 4,17). Przesłanie Nowego Testamentu przedstawia zbawcze działanie Boga w Jezusie Chrystusie, także w kontekście teologii stworzenia. Wzajemna korelacja stworzenia i historii zbawienia jest niezbędna dla zrozumienia przesłania teologii stworzenia, które w rzeczywistości osadza się na zapowiedzi odkupienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa. Innymi słowy, refleksja nad stworzeniem wypływa z refleksji nad zbawieniem, które jest nierozerwalnie związane z wydarzeniem Chrystusa. Uznanie Chrystusa za jedyny „początek i koniec” wszystkich rzeczy, kieruje nasze spojrzenie w kierunku obietnicy odkupienia stworzenia od wszelkich przejawów zła, które dotyka je obecnie. Jest jednocześnie zaproszeniem do odrzucenia wszelkiego dualizmu. Nie można zatem „odrywać” od siebie porządku „natury” oraz „łaski i prawdy”, z drugiej zaś strony, nie oznacza to wszystko prostej identyfikacji tych dwóch porządków.

14

Podstawy odpowiedzialności moralnej chrześcijan za misję ewangelizacyjną w świecie

75%

Kluz M.

Studia Theologica Varsaviensia

|

2016

|

vol. 54

|

issue 2

151-171

PL

Misja ewangelizacyjna związana z głoszeniem Ewangelii jest najważniejszym powołaniem chrześcijańskim. Jest świadectwem odpowiedzialności moralnej za tych, którzy nie poznali jeszcze Chrystusa. Doświadczenie Boga w Jezusie Chrystusie na trudnej drodze chrześcijańskiego życia apostolatu, sprawia, że chrześcijanin coraz bardziej upodabnia się do Chrystusa. Życie moralne posiada więc istotnie wymiar misyjny. Bez odniesienia do korzeni, do misyjnej natury każdego chrześcijanina, byłoby pozbawione istotnego pierwiastka. Niniejsze studium służy analizie początków ewangelizacji. Przybliża więc najpierw osobę Jezusa Chrystusa, który sam rozpoczął głoszenie Słowa Bożego, dzieło ewangelizacji narodów. To wielkie dzieło Chrystusa jest pierwszym i najistotniejszym odniesieniem dla wspólnoty wierzących. Wylanie na uczniów Ducha Świętego dało z kolei początek ich apostolskiej działalności. Wychodząc więc od działalności Chrystusa, została ukazana pierwsza wspólnota wierzących, ich zawierzenie Chrystusowi, poddanie tchnieniu Ducha Świętego i wreszcie ich działalność misyjna.

15

Tajemnica Jezusa - Mesjasza i Syna Bożego, który stał się Człowiekiem (J1, 1-14)

75%

Witczyk H.

Colloquia Theologica Ottoniana

|

2018

|

issue 1

59-106

PL

Czwarta Ewangelia rozpoczyna się wielkim hymnem ku czci Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który stał się człowiekiem (J 1,1–14). Objawia on najważniejsze aspekty tajemnicy osoby odwiecznego Logosu – Jednorodzonego Boga, pełnego „daru Prawdy” (J 1,14.16). Ewangelista wprowadza w tajemnicę Logosu, który będąc stale zjednoczony z Ojcem (1,1–5), wkroczył w dzieje ludzi, gdy „stał się ciałem” (1,6–14). Św. Jan w swoim świadectwie, rozpoczynającym się w 1,19, a kończącym w 21,25, pozwala kolejnym generacjom ludzi wnikać w misterium Jezusa Chrystusa. On jest nową Świątynią, w której wierzący otrzymują pełnię objawienia („dar Prawdy”) i łaskę stawania się dziećmi Bożymi, czyli „synami w Synu”. Analiza trzech, głównych, części hymnu, pozwoliła autorowi artykułu w jakimś stopniu wniknąć w trójwymiarowe misterium „Słowa, które stało się ciałem i zamieszkało między nami” (J 1,14). Jest to najpierw wymiar egzystencji osoby Słowa u Boga (ww. 1–5), potem Jego wcielenie (ww. 6–14) i aktywność wewnątrz wspólnoty wierzących. (ww. 15–18). Następnie wykazuje, że tworząca się od momentu wcielenia Logosu wspólnota wierzących, Kościół, czyli wspólnota nowej Świątyni, powołana jest do dawania światu świadectwa o Bogu objawiającym swą Chwałę w Jezusie Chrystusie – Chwałę Jednorodzonego Syna. Każdy człowiek poprzez wiarę w „Słowo, które stało się ciałem”, i Kościół jako wspólnotę („my”) już teraz w niej uczestniczy.

EN

The Fourth Gospel begins with the great hymn praising Jesus Christ, the Son of God who became man (John 1,1–14). The hymn reveals the most important aspects of the mystery of the eternal Logos, the Firstborn of God, the full “gift of Truth” (John 1,14.16). The Gospel writer introduces his readers in the mystery of Logos, who, being constantly united with the Father (John 1,1–5), entered the history of men and “became flesh” (1,16–14). In his witness, which beings in 1,19 and finishes in 21,25, John allows next generations to penetrate the mystery of Jesus Christ. He is the New Temple in which the believers receive the fullness of revelation (the “gift of Truth”) and the grace to become children of God, that is, “sons in the Son”. The analysis of the three parts of the hymn allowed the author to illumine the three-dimensional mystery of the “Word that became flesh and dwelt among us” (John 1,14). The first dimension is the existence of the Word with God (vv. 1–5), the second one is His incarnation (vv. 6–14), and the third one is acting within the community of believers (vv. 15–18). Subsequently, the author shows that the community of believers, which is established from the moment of the incarnation of Logos, the Church, or the community of the New Temple, is called to give witness to the world on God who reveals his glory in Jesus Christ, namely, the glory of the Firstborn. The Church as a community (“we”) and every man already participates in this glory through faith in the “Word that became flesh”.

16

The Kingdom of God in Jezus' Message

75%

Siwecki L.

Roczniki Teologiczne

|

2019

|

vol. 66

|

issue 2: Teologia dogmatyczna

119-134

EN

In Jesus the Father wanted to establish the covenant definitely. Christ is the incarnate revelation of God who is “rich in mercy.” The Father’s love is freely given in Jesus through the Spirit. Jesus perceived this as being the Kingdom of God that was to come through him into the world as God's unconditional love which knows no limits in fulfilling the age old promise of salvation for every person and the whole of creation. “To carry out the will of the Father Christ inaugurated the Kingdom of heaven on earth” (LG 3).

PL

Pojęcie „Królestwo Boże” nie zostało odkryte przez Chrystusa czy Kościół pierwotny. Posiada ono głębokie korzenie w teologii i w historii Izraela. Nadejście Królestwa Bożego stanowi klucz do odczytania zbawczej misji Jezusa Chrystusa. Sam Chrystus nigdy nie zdefiniował rzeczywistości Królestwa Bożego. Rzeczywistość tę przybliżał słuchaczom poprzez przypowieści i obrazy. Najbardziej wyrazisty biblijny opis Królestwa Bożego znajdujemy w liście św. Pawła do Rzymian 14,17: „Bo królestwo Boże – to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym”. W Jezusie Chrystusie realizuje się odwieczne przymierze Boga z człowiekiem. Chrystus Pan jest wcielonym objawieniem Boga, który jest bogaty w miłosierdzie. Miłość Boża została nam dana w Jezusie przez Ducha Świętego. Chrystus, inaugurując Królestwo Boże na ziemi, zrealizował odwieczną wolę Boga Ojca. To Jezus Chrystus jest Królestwem Bożym i dlatego w Jego Osobie realizuje się w pełni istota Królestwa. Królestwo Boże stanowi poprzez miłość akt komunii Boga z człowiekiem.

17

Synostwo Boże ludzi jako istota zbawienia

71%

Gardocki D.

Studia Bobolanum

|

2019

|

vol. 30

|

issue 1

5-20

EN

The primary goal of salvation in the Christian sense is “salvation to”, that is, bringing the human being to achieve the purpose for which he/she was created by God. The goal is to be a son/daughter of God, heir of God and joint-heir of Christ (see Rom The secondary goal of salvation is to remove all obstacles that prevent humans from achieving the basic purpose and destiny of their life. Hence, salvation also takes the form of “salvation/liberation from”, which has become necessary since the time the first parents committed the sin and in the result of which failed to reach the right purpose for which the human being was created. What enables the human being to re-establish his/her eternal destiny is Jesus Christ. Jesus Christ also shows us that the true source of human freedom is “keeping the commandments of the Father and abiding by His love” (15, 10). The article first discusses the Christian understanding of salvation and sin. Then we talk about Jesus as a model of a truly free man, as well as about what His freedom is expressed in. In the end, the goal of human being’s salvation is indicated, which consists in his/her “divinisation” and becoming sons and daughters of God.

PL

Podstawowym celem zbawienia w chrześcijańskim rozumieniu jest „zbawienie do”, czyli doprowadzenie człowieka do osiągnięcia przez niego celu, dla którego został stworzony przez Boga. Celem tym jest bycie synem Bożym, dziedzicem Boga i współdziedzicem Chrystusa (por. Rz 8,16). Drugorzędnym zaś celem zbawienia jest usunięcie wszystkich przeszkód, które uniemożliwiają człowiekowi osiągnięcie podstawowego celu i przeznaczenia jego życia. Dlatego zbawienie przyjmuje także postać „zbawienia/wyzwolenia od”, co stało się konieczne od momentu popełnienia przez pierwszych rodziców grzechu, którego skutkiem jest rozminięcie się człowieka z właściwym celem, dla którego Bóg go stworzył. Tym, który umożliwia człowiekowi na nowo urzeczywistnienie jego odwiecznego przeznaczenia, jest Jezus Chrystus. Chrystus pokazuje nam także, że prawdziwym źródłem wolności człowieka jest „zachowywanie przykazań Ojca i trwanie w Jego miłości” (Rz 15,10). W artykule omówiono najpierw chrześcijańskie rozumienie zbawienia i grzechu. Następnie mowa jest o Jezusie jako wzorze człowieka prawdziwie wolnego i o tym, w czym wyraża się Jego wolność. W końcu zostaje wskazany cel zbawienia człowieka, jakim jest „przebóstwienie” i usynowienie człowieka przez Boga.

18

The Economy of Salvation According to 2 Tm 1 : 9–10

71%

Wilk J.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2013

|

vol. 66

|

issue 1

PL

Artykuł podejmuje analizę hymniczno-liturgicznego dwuwiersza, który porusza trzy aspekty tematyczne: odkupienie człowieka przez Boga (w. 9a); odwieczne postanowienie zbawienia człowieka przez Jezusa Chrystusa (w. 9b) oraz skutki odkupienia – nowe, nieprzemijające życie (w. 10). 2 Tm 1, 9–10 eksponuje zbawienie jako łaskę Boga wobec człowieka, który w żaden sposób nie mógł sam zainicjować lub zrealizować tego dzieła. Człowiek jednakże mógł i wciąż może przyjąć lub odrzucić jego skutki. Studium 2 Tm 1, 9–10 wskazuje również na semantyczną i tematyczną integralność tego dwuwiersza z całą perykopą 2 Tm 1, 6–14. Nie tylko nie przerywa on głównej myśli całej wypowiedzi (wierność i wytrwałość w służbie Ewangelii), ale stanowi jej szczegółowe wyjaśnienie, wskazując, czym jest Ewangelia, dla której warto przyjąć cierpienie wiążące się z niedalekim męczeństwem lub też z codzienną, systematyczną i uciążliwą pracą związaną z przepowiadaniem Dobrej Nowiny o zbawieniu człowieka dokonanym przez Boga w osobie Jezusa Chrystusa.

EN

The article on The Economy of Salvation According to 2 Tm 1, 9–10 is the analysis of the hymnic – liturgical couplet that touches on three thematic aspects concerning salvation: the redemption of man made by God (v. 9a); perennial decision of Jesus Christ to redeem man (v. 9b) and the consequences of redemption – new, lasting life (v. 10). 2 Tm 1 : 9–10 describes salvation as God’s grace for man, who would not have been able to initiate or fulfil this act in any other way. However, man had and still has the opportunity to decide whether he wants to accept or reject its consequences. The study of 2 Tm 1 : 9–10 also points out the semantic and thematic integrity of this couplet with the whole pericope of 2 Tm 1 : 6–14. It does not disturb the main thought of the pericope (faithfulness and perseverance in the ministry of the gospel) and serves as its full explanation, showing the Gospel for which it is worth to accept suffering, martyrdom or the daily, systematic and hard work connected with proclaiming the Good News of salvation of man made by Jesus Christ.

19

Profile Chrystusa w „Albumie Orbis” Norwida. Wstępne rozpoznanie

71%

Starownik A.

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

|

2019

|

issue 9(12) cz.2

97-113

EN

The article presents the profiles of Christ in the second part of Norwid’s Album Orbis in the context of the iconographic tradition. They derive from the Renaissance medals with the image of the Saviour. Particular illustrations have their origins in the tapestry Miraculous Draught of Fishes based on Raphael’s cartoon, a medal with a Hebrew inscription, an image found (according to the reports) around the Roman catacombs and in Lavater’s work. Christ’s ‘portraits’ contained in Album Orbis have been interpreted: they show Jesus as the most important of the famous men, the one who creates the history and is cognizable rationally by science and art. At the same time, He is the incarnated God, occupying a central place in Norwid’s work, both literally and figuratively. This is the manner in which the author expresses the compatibility of rationality and Revelation.

20

Cytaty z pieśni o Słudze Jahwe w Ewangeliach synoptycznych

71%

Adamczyk D.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2011

|

vol. 64

|

issue 1

EN

We don’t get to know from Isaiah’s songs, who is the Servant of Yahwe. In Synoptic Gospels quotations are contained from the first and fourth songs about the Servant of Yahweh. Synopticians interpreted in a new way Old Testament texts in light of Christs resurrection. They see prophetic announcement and the same type of Jesus Christ, Messiah and Saviour in Isaiah’s Servant. In Jesus Christ is filled out in a perfect and final way everything the Old Testament has announced about the Servant of Yahweh. The evangelical context of these quotations allows one to see in the suffering of the Servant of God, announcement of the redemptive fatigue, death and resurrection of Jesus.

PL

Z treści Izajaszowych pieśni nie dowiadujemy się, kim jest Sługa (‘ebed) Jahwe. W Ewangeliach synoptycznych zawarte są cytaty z pierwszej i czwartej pieśni o Słudze Jahwe. Synoptycy w świetle zmartwychwstania Chrystusa w nowy sposób zinterpretowali starotestamentalne teksty. W Izajaszowym Słudze Jahwe widzą zapowiedź proroczą i typ samego Jezusa Chrystusa, Mesjasza i Zbawiciela. W Jezusie Chrystusie wypełnia się w sposób doskonały i ostateczny wszystko, co w Starym Testamencie zostało zapowiedziane o Słudze Jahwe. Ewangeliczny kontekst tych cytatów pozwala dostrzec w pieśniach o cierpiącym Słudze Bożym zapowiedź odkupieńczej męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa.

Refine search results