Search results

1

Phenomenology of the Other. Paul Ricœur and Emmanuel Lévinas’ attitude towards the ontology of Totality

100%

Warmbier A.

Logos i Ethos

|

2020

|

vol. 54

29-49

EN

The aim of this paper is to present Ricœur’s and Lé vinas’s approach to the concept of selfhood (French soi) as a response to the dispute over subjectivity which was initiated by the critics of modern tradition of the absolutization of Cartesian cogito. The debate on the notion of selfhood has not been closed yet. The author analyses two diff erent approaches to the problem. One appeals to the Hegelian dialectic, adjusting it to the formula “oneself as another” (discounting that part of the dialectical movement in which Hegel jumps to a vision of absolute knowledge). The other refers to the category of substitution. Both Ricœur and Lé vinas point to the Platonic opposition of the notions of “the Same” and “the Other.” Ricœur’s initial claim breaks with the established language of ontology. Moving beyond the circle of sameness-identity towards the dialectic of sameness- and selfhood-identity entails the transformation of the notion of otherness: it is no longer an antonym of “same,” but it is a kind of otherness that is constitutive of selfhood.

2

O tzw. końcu podmiotu – współczesne rewizjonistyczne konteksty filozoficzne

89%

Warmbier A.

Zarządzanie Publiczne / Public Governance

|

2014

|

issue 3(29)

45-56

PL

Przedmiotem moich rozważań jest pytanie, czy wielokrotnie ogłaszana śmierć człowieka (podmiotu) przypieczętowała jego rzeczywisty kres, czy wręcz przeciwnie, zmusiła do gruntownego przemyślenia i zreorganizowania strategii obronnych w obrębie trwającego sporu. W tym celu analizie poddaję dwa główne paradygmaty pojmowania podmiotowości: monadyczny oraz relacyjny (dialogiczny). Następnie staram się wyjaśnić, na przykładzie koncepcji podmiotu dialektycznego Paula Ricoeura oraz filozofii Innego Emmanuela Lévinasa, powody, dla których należy zrezygnować z części prerogatyw, jakie przypisała podmiotowi nowożytność, jeśli chcemy, by dyskusja o subiektywności mogła w przyszłości się rozwijać. W artykule bronię tezy, że powrót do idei podmiotu nie oznacza powrotu podmiotu, lecz odejście od starych form myślenia na rzecz nowych ujęć. Waga konsekwencji usunięcia idei podmiotu znacznie przewyższa doniosłość satysfakcji płynącej z ostatecznego zamknięcia sporu.

EN

In the paper, the author asks whether what we have all heard over and over again of the “end of man” means the real end of man or, on the contrary, it has given rise to profound and necessary reevaluation of self-transparent subjectivity. The debate on the notion of selfhood has not been closed yet. The author analyzes two different approaches to the problem. One pertains to the “self ” that is taken as a monad. The other refers to dialogical theory of selfhood which, as she tries to explain, one may regard as a way of overcoming the essential problem with the constitution of ourselves. According to this, the author claims that it is necessary to reconsider the claims of modern philosophy. She suggests that many of the objections that have been made against subjectivity derive from the narrow view of philosophy in the 17th century.

3

Krucha podmiotowość, czyli o sporze na gruncie Lévinasowskiej i Ricœurowskiej filozofii człowieka oraz niektórych jego implikacjach dla rozumienia zdrowia psychicznego

89%

Grzywacz R.

Logos i Ethos

|

2018

|

vol. 48

|

issue 2

EN

The study aims to confront two concepts of fragile subjectivity: one by Emmanuel Lévinas and the other by Paul Ricœur. However, this is not the purpose in itself. Actually, the first step consists on the pointing out the similarities and divergences that exist between both approaches in dealing with the open and labile trait of human identity. This step further serves to highlight the discussion points which, due to the tension generated by the underlined incompatibilities, stimulate thinking and the search for mediation. To illustrate the fertility of this controversy, it is transferred to the area of philosophy of psychiatry, where an attempt is made to apply both anthropological positions to a philosophical interpretation of the essence of the phenomenon of schizophrenia. This interpretation of the pathogenesis of the chosen phenomenon allows, in turn, for a cautious conclusion to be drawn as to the described controversy between Lévinas and Ricœur.

PL

Poniższe studium stawia sobie jako zadanie skonfrontowanie dwóch koncepcji kruchej podmiotowości: jednej autorstwa Emmanuela Lévinasa i drugiej, wypracowanej przez Paula Ricœura. Zestawienie to nie jest wszelako celem samym w sobie. Owszem, chodzi w nim najpierw o wskazanie zbieżności i rozbieżności istniejących pomiędzy obydwoma ujęciami otwartego i labilnego w swej tożsamości ludzkiego podmiotu. Krok ów służy dalej uwydatnieniu punktów dyskusyjnych, które wskutek napięcia generowanego przez niezgodności pobudzają do myślenia i poszukiwania mediacji. W celu zilustrowania płodności tej kontrowersji zostaje ona przeniesiona na obszar filozofii psychiatrii, gdzie podejmuje się próbę zastosowania obydwu antropologicznych stanowisk w filozoficznej interpretacji istoty fenomenu schizofrenii. Zarysowana w ten sposób wykładnia patogenezy wybranego zjawiska pozwala z kolei na sformułowanie ostrożnych wniosków odnośnie do samego sporu Lévinasa i Ricœura w kwestii podmiotowości etycznej, a zwłaszcza co do odczytania ewolucji ich własnych koncepcji.

4

Fenomenologia innego. Paul Ricœur i Emmanuel Lévinas wobec ontologii całości

89%

Warmbier A.

Logos i Ethos

|

2018

|

vol. 48

|

issue 2

EN

The aim of this paper is to present Ricœur’s and Lévinas’s approach to the concept of selfhood (French soi) as a response to the dispute over subjectivity which was initiated by the critics of modern tradition of the absolutization of Cartesian cogito. The debate on the notion of selfhood has not been closed yet. The author analyses two different approaches to the problem. One appeals to the Hegelian dialectic, adjusting it to the formula “oneself as another” (discounting that part of the dialectical movement in which Hegel jumps to a vision of absolute knowledge). The other refers to the category of substitution. Both Ricœur and Lévinas point to the Platonic opposition of the notions of “the Same” and “the Other.” Ricœur’s initial claim breaks with the established language of ontology. Moving beyond the circle of sameness-identity towards the dialectic of sameness- and selfhood-identity entails the transformation of the notion of otherness: it is no longer an antonym of “same,” but it is a kind of otherness that is constitutive of selfhood.

PL

Artykuł ten jest próbą krytycznego omówienia sporu Ricœura z Lévinasem dotyczącego rozumienia etyki, ściśle rzecz biorąc koncepcji „podmiotu” etycznego. Wychodząc od przeprowadzonej przez obu filozofów krytyki nowożytnej absolutyzacji cogito, poddaję analizie rozwijane przez Ricœura dialektyczne ujęcie podmiotu (fr. soi) wyrażonego w formule „ten-który-jest-sobą-samym-jak-i-innym” oraz opisany przez Lévinasa fenomen „radykalnej inności”. Następnie staram się odpowiedzieć na pytanie, czy możliwe jest intelektualne porozumienie między Ricœurem i Lévinasem, polegające na wyznaczeniu wspólnego horyzontu dla koncepcji podmiotu otwartej dialektyki i podmiotu ukonstytuowanego przez źródłowe „wyznaczenie” do odpowiedzialności, w granicach którego można mówić o fenomenologii siebie, tj. fenomenologii podmiotu, który rozpoznaje się dzięki innemu niż on sam.

5

The relation between ontology and ethics in the thought of Emmanuel Levinas

87%

Haidar J.

Studia Redemptorystowskie

|

2013

|

issue 11

42-57

PL

Związek między ontologią a etyką stanowi istotę filozofi i Lévinasa. Celem artykułu było przeanalizowanie właśnie tego związku. Można odkryć przynajmniej dwa sposoby rozumienia i przedstawiania go w myśli Lévinasa. W wielu jego pismach – szczególnie wczesnych, ale nie tylko – ontologia i etyka ukazywane są jako dwa odrębne, a nawet wrogie sobie wymiary rzeczywistości. W drugim okresie swojej twórczości Lévinas próbował „pogodzić się” z ontologią. Filozof – podążając za myślą judaistyczną, która inspiruje jego refleksję – twierdzi, że „nie można służyć drugiemu, mając puste ręce”. Jedynym sposobem służenia Innemu są słowa, czyny, prawa i instytucje; mówiąc inaczej – ontologia. Jednak – i jest to motyw przewodni naszych rozważań – czy można pogodzić ze sobą etykę i ontologię takie, jak je rozumiał Lévinas?

6

Antynomie Trzeciego w myśli Emmanuela Lévinasa

87%

Kalaga W.

Przestrzenie Teorii

|

2020

|

issue 33

17-40

EN

The ethics of Emmanuel Lévinas – the idea of asymmetrical, unconditional responsibility for and devotion to the Other – is founded on the dichotomy between the Same (I) and the Other. The objective of the article is to demonstrate that, in spite of this dichotomous foundation, Lévinas’s argument paradoxically eludes the binary logic of the Western logos. Employing the ‘close reading’ method with Otherwise than Being or Beyond Essence, the author shows how Lévinas’s way of thinking and the main concepts of his argument situate themselves beyond binary oppositions – in the realm of the excluded middle or, otherwise, in the realm of the Third, construed as transgression of dichotomies. The main argument is preceded by a discussion of the antinomies introduced into the I-Other relation by the appearance of the Third construed as the Third Party (le tiers).

7

Emmanuel Lévinas. Praise of atheism

87%

Słomka J.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

|

2020

|

vol. 59

|

issue 4

129-146

PL

Lévinas przedstawia ateizm jako pierwotny, dobry stan duszy, przed przyjęciem lub odrzuceniem Boga. Taki opis ściśle związany jest z pojęciem separacji. Człowiek jest bytem stworzonym, ale odseparowanym, a więc samodzielnym, choć nie absolutnym. Pomimo że nie jest causa sui, może istnieć osobno. Taki opis jest radykalnie różny od opisu Augustyna, który pisze o stworzeniu jako uczestnictwie człowieka w Bogu. Podobnie, niemal literalna sprzeczność jest widoczna między twierdzeniem Lévinasa a słowami Tertuliana o duszy z natury chrześcijańskiej. Ważne różnice pokazuje też zestawienie tekstu Lévinasa z teologią K. Rahnera. Rahner przedstawia poznanie Boga jako doświadczenie transcendentalne, atematyczne. Lévinas również pisze, że poznanie Boga jest atematyczne, ale nie podziela Rahnerowego opisu doświadczenia Boga jako pierwotnego doświadczenia transcendentalnego. Według Lévinasa Bóg przychodzi z zewnątrz, przez twarz Innego. Analizy Levinasa są interesujące przede wszystkim dla teologii fundamentalnej i duchowości.

EN

Lévinas presents atheism as the original good condition of the soul before acknowledging or rejecting God. Such description is closely linked to the notion of separation. Man is a created being, but a separated one, self-contained, though not absolute. Even if not causa sui, he may exist on his own. The description is radically different from that by Augustine, who refers to creation as the participation of man in God. Similarly, there is an almost literal contradiction between the statement by Lévinas and the words of Tertullian, claiming that the soul is Christian by nature. A comparison of Levinas’ text with the theology of Karl Rahner also points to significant differences. Rahner presents the awareness of God as a transcendental, unthematic experience. Lévinas also states that the awareness of God is unthematic, however, he does not share Rahner’s description of the experience of God as the primary transcendental experience. According to Lévinas, God comes from outside through the face of the Other. Levinas’ analyses seem highly interesting for fundamental theology and the theology of spirituality.

8

From Mythology to Ethics: Seeking an Escape from Ontology in the Eschatologies of Berdyaev and Lévinas

75%

McLachlan J.

Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

|

2018

|

vol. 2

|

issue 1(3)

24–39

EN

The radical reformulation of Western philosophy proposed by Emmanuel Lévinas is the move beyond knowledge and being to ethics as metaphysics. For Lévinas this is accomplished as an escape, an evasion of being. Lévinas saw the story of Western philosophy as a tale that Being emanated, created, etc. an illusory pluralism that it will eventually overcome in total unity. “The adventure of the world,” to borrow a phrase from Whitehead, is an accident that does not affect the perfection of Being. Being is and multiplicity is a fall from perfection. The standard eschatological story in the West has been how the separated person makes his way back to harmony with being. Lévinas seeks to tell a different story. He offers an “ethical metaphysics” that is an alternative to ontology. Lévinas’s attempt at an escape from ontology is anticipated by Russian émigré philosophers in Paris in the 1920s and 30s, Lev Shestov and Nicolas Berdyaev. In particular, Berdyaev sought an eschatological escape from the perfection of Being.

9

The Relationship Between Ethics and Literature in Light of Levinas’s Work

75%

Walczak M., Jagielloński U.

Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris

|

2015

|

vol. 30

EN

In my paper I intend to uncover the relationship between ethics and literature. The aforementioned issue is connected to ’ethical turn’ — new orientation in literary studies, which was introduced in the nineties of 20th century. In order to uncover its source of inspiration, I refer to Lévinas’s works, such as Reality and its Shadow, The poet’s vision, Totality and Infinity, Otherwise than Being. I advocate the view that not only Lévinas’s concept of language, but also his account of poetry and responsibility underlie ethical criticism. Therefore, they are regarded as crucial to understand this new approach to literary studies. To illustrate my thesis, I attempt to interpret literary works, i.e. Wordsworth’s and Coetzee’s in light of Lévinas’s concepts.

10

Language, Time, and Death. An Ethico-Philosophical Perspective Following Hegel, Heidegger, Lévinas, and Blanchot

75%

Kaushal S.

Ethics in Progress

|

2022

|

vol. 13

|

issue 2

11-24

EN

Our daily existence is affected by how we perceive death, be it our own’s death tocome or others’ death. The intimidating nature of death has the potential to affect our daily ethical existence in relation to the other, as is seen in various crises in human history. In such a context, since expansive literature in various approaches such as biological, sociological, psychological, and political addressing the question of death is already available, this essay presents an ethico-philosophical perspective on death and argues if death should be seen as the worst event that is to be experienced by being. In this essay, I correlate language, time, and death, contrasting popular analogies, i.e., death is possibility of impossibility (Hegel and Heidegger), and death is impossibility of possibility (Lévinas and Blanchot). Firstly, the essay stages the discussion with contrasting synchronic and diachronic perspectives of language, i.e., historical understanding of language and time in Hegelian terms and the messianic time in Lévinasian terms, to see how sensibility, i.e., universal meaning, is expressed through concept. Secondly, the essay sees how sensibility is expressed through a concept beyond dialectic opposition and negativity while acknowledging that the question of ethics arises only after the end of philosophy, for something is always inexpressible through expression; there is always remnant beyond philosophical significance. This essay not only argues language, time, and death as the ethical responsibility of the self towards the other, but also contributes to the understanding of language as ethics beyond philosophy, and death as passivity beyond ontology following Lévinas’s idea of messianic time and Blanchot’s views on literature and death.

11

Kwestia świadectwa Transcendencji. Tropem Paula Ricoeura

71%

Jakubowski J.

Przegląd Religioznawczy

|

2019

|

issue 2/272

EN

What is the Transcendence Testimony? An attempt at answering this question on the basis of Paul Ricoeur’s texts runs into a distinction between “external” testimony, that is, an eyewitness’s account of the course of events, and “internal” testimony, that is, the confirmation of a person’s beliefs by the course of events. Ricoeur seeks to show that the religious meaning of testimony that emerges in biblical texts is determined by the interdependence and mutual conditioning of the two types of testimony. According to Ricoeur, this interdependence should be taken into account also when confronting the biblical concept of witness with the requirements of contemporary hermeneutical-phenomenological philosophy. Is it not the case, in particular, that the condition of possibility of recognizing the manifestation of the Absolute within history (in some “Here and Now”) is a reflexive movement, revealing the Absolute on the existential level defined by Jean Nabert as “originary affirmation”? However, Ricoeur, being conscious of the somehow aporetic nature of Nabert’s proposed solution, suggests that it can gain a significant expressive power if we read it in light of the concept of “substitution” presented in Lévinas’ work Otherwise than Being or Beyond Essence.

12

Providing orientation by philosophizing at school. Phenomenological and postmodern validity claims

63%

Thomas P.

Kwartalnik Pedagogiczny

|

2018

|

vol. 63(3 (249))

150-161

EN

In liberal societies it seems to be important to provide orientation by philosophizing at school. We are used to doing this by discussing classic ethics with our students. Here, skills like rational argumentation can be trained. It is the universal rationality that can be applied to different ethical issues and, thus, provide orientation. When it comes to this learning objective phenomenology and postmodernism are mostly not expected to provide assistance. Phenomenology might be seen as just dealing with perception whereas postmodernism is under suspicion for contributing to indecision, arbitrariness and relativism. In this article I will try to outline the potentials of phenomenology and postmodernism in the field of orientation. In the tradition of Husserl’s ‘epoché’ we can let students discover the perspective of a first person and what it means to be a ‘self’. Heidegger and Merleau-Ponty have not only described a certain closeness to the world which can be described as ‘dwelling’ of a lived body. They have also delineated elements of a new ‘postmetaphysical’ and at the same time ‘prehermeneutical’ metaphysics. All this can help to open the depth of self, life, and world. Postmodern thinkers claim a plurality of truths. By this means, these theories can encourage self-empowerment. At the same time, authors like Lévinas (responsibility for the other), Lyotard (the sublime), and Rorty (solidarity) describe new ways of openness towards the world which are not founded by any primal truth and thus provide orientation.

13

Metafizyka praktycznego rozumu. Autonomia i heteronomia wedle Kanta i Lévinasa

63%

Rogóż D.

Logos i Ethos

|

2016

|

issue 1(41)

35–55

14

The Dyad and the Third Party: The Traces of Simmel’s Distinction in Phenomenology and Family Studies

51%

Kostrova E.

Avant

|

2018

|

vol. 9

|

issue 2

187-202

EN

The paper confronts Georg Simmel’s distinction between the dyad and the triad with the phenomenological analysis of analogous structures undertaken by E. Lévinas, B. Waldenfels, and J.-L. Marion. Simmel insists on keeping the dyad and the triad apart while only the triad is considered worthy of sociological research. On the contrary, phenomenologists reveal deep interrelation between the relationship with the other and the third party where the latter is actually co-present in the dyad. The presupposed link between the two and the three implies a different understanding of sociality that would respect its members in their uniqueness, unlike the world of interchangeable individualities common for social science. The third party can appear as the dimension of law and the ordinary (in Waldenfels), as the other of the other and the figure of humanity (in Lévinas), or as the child in the case of erotic relationship (in Marion). The last aspect of the third party provides a link to family studies. A brief outline of the situation illustrates oscillation between the triadic and dyadic interpretations of the family with the apparent prevalence of the dyad in recent decades.

15

Substytucja Lévinasa – substancjalna służba innemu?

51%

Kaczmarczyk K.

Logos i Ethos

|

2016

|

issue 1(41)

7–34

16

Философия как палимпсест. Левинас и Достоевский

38%

Cymborska-Leboda M.

Przegląd Rusycystyczny

|

2023

|

issue 2 (182)

29-52

RU

В статье исследуется корпус текстов Левинаса с целью указать и верифицировать осуществление его «авторской» идеи о философствовании как «дешифровке запрятанного в палимпсесте писания» [écriture]. Рассматривается функция словесного и смыслового слоя («словосмысла») Достоевского в палимпсестном дискурсе философа - многократные примеры присутствия формул/идеологем писателя: понятия «ненасытимого сострадания» к другому человеку, догмата о виновности «всех за все и за всех», отрицательных (многоаспектная интерпретация «Каинова ответа», связанного с вопросом о человеческой самодостаточности и дерзком своеволии) и положительных формул отношения к Другому, и, тем самым, самоопределения личности (через причастность к Ты, любовь к ближнему и усилие сделать свой образ «благолепным»). Указывается, каким образом поливалентные формулы Достоевского, соотносимые с Библией и ее смысловой позицией (с книгой Бытия, Исаи, Евангелием от Матвея и др.), семантически обогащенные, в качестве ключевых составляющих, встраиваются в философское мышление Левинаса и его ценностную иерархию; в какой степени они определяют его концептуализацию «субъективности этического субъекта»: концепт «я» в аккузативе («me voici»), «я» призванного к ответственности «за все и за всех», - к тому, чтобы быть сторожем брата своего, в своем «к-Богу-бытии». Выявляется продуктивность и значимость методологической установки Левинаса, определяющей его философскую герменевтику и палимпсестность дискурса, т.е. ориентацию на 1) преемственность и сохранность «древнего», изначального смысла и его творческое взращивание в новой «идеологической среде»; 2) обнаружение взаимосвязи «истины» и философского метода, каким полагается эмфаз и сублимация; это объясняет значимую роль риторических фигур и возвышающей повторности топосов мысли в дискурсе Левинаса, восходящих/отсылающих к Достоевскому (также к мифу, Шекспиру и др.), но возводимых на новую ступень познания и понимания.

PL

Przedmiotem badań w prezentowanym studium uczyniono korpus tekstów Lévinasa, by poddać namysłowi i weryfikacji jego koncept filozofowania jako „deszyfrowania tego, co zostało ukryte w palimpseście Pisma (écriture)”. Rozważania miały na celu udowodnienie, że konstytutywną warstwę palimpsestowej struktury dzieł Lévinasa stanowi „tekst Dostojewskiego”: powtarzające się i eksplikowane cytaty, jawne i ukryte odniesienia do „myślisłów”/formuł pisarza. Są to między innymi: pojęcie „nienasyconego współczucia” wobec Drugiego, dogmat o „winie każdego za wszystko i wszystkich”, negatywne i pozytywne formuły relacji z Innym (wielokrotnie ponawiana interpretacja sensu „odpowiedzi Kaina”, koncept miłości bliźniego i in.) i samookreślenia osoby ludzkiej. Przeprowadzona analiza wykazała, że uobecnione i kluczowe u Lévinasa koncepty Dostojewskiego, skonfrontowane z Biblią (Księga Rodzaju, Izajasza, Ewangelia według św. Mateusza) i poddane „uwznioślającej” transformacji stają się istotnym składnikiem aksjologicznego i etycznego myślenia filozofa, określając jego pojmowanie podmiotowości człowieka – podmiotu etycznego (koncepcję „ja” w akkuzatiwie, me voici) w jego powołaniu do odpowiedzialności za bliźniego; do tego, by być „stróżem brata swego” w swoim „byciu-ku-Bogu”. Ujawniono produktywność metodologicznej strategii Lévinasa, odzwierciedlonej w jego hermeneutyce filozoficznej i palimpsestowości dyskursu, a więc orientacji: 1) na przenoszenie sensu źródłowego, „pradawnego” i jego twórcze rozkrzewianie w nowej sytuacji ideologicznej; 2) na współdziałanie „prawdy” i „metody”, wyrażanej za pomocą pojęć sublimacji i emfazy; wyjaśniono tym samym rolę i znaczenie figur retorycznych oraz hiperbolicznych powtórzeń w dyskursie filozofa, zwłaszcza tych, które odsyłając do formuł Dostojewskiego (także do mitu, Szekspira i in.) i poszerzając ich pole semantyczne, wznoszą ich sens na wyższy poziom poznania i rozumienia.

EN

The aim of the present article is to examine Levinas’ texts with the intention of showing and verifying the realization of his idea of philosophizing as “deciphering of what has been hidden in palimpsest writing” (écriture). I discuss Dostoevsky’s verbal and semantic layer (“word-sense”) present in Levinas’ palimpsest discourse. I offer an insight into the function of many of Dostoevsky’s concepts, such as the notion of “insatiable co-suffering” with another human being, the dogma about the accountability of “everything and everybody”, negative (see the many aspects of the “Cain’s answer” connected with the question of human reliance on himself only and a total lack of restraint) and positive formulas in relation with the Other, resulting in defining one’s personality (by means of communion with Thou, love for one’s neighbor and the effort to make one’s image beautiful in the moral sense) that have been found in the pages of Levinas’ writings. I show the means by which Dostoevsky’s polyvalent formulas, correlated with The Bible and its heavily charged with meaning position (The Book of Genesis, The Book of Isaiah, The Gospel of St. Matthew, and others), get semantically enriched and absorbed, as key components, by Levinas’ philosophical thinking and his hierarchy of values. I discuss the extent to which they determine his conceptualization of “subjectivity of ethical subject”: the concept of “I” in the accusative (“me voici”), the “I” summoned to be responsible “for everything and for all men”, to be a “guardian of one’s brother” on one’s way to “being-in-God”. In the article I also focus on the productivity and significance of Levinas’ methodological stance, which determines his philosophical hermeneutics and the palimpsest character of his discourse, i.e. their being orientated towards: 1) continuation and preservation of the “ancient”, original sense and its creative growth in a new “ideological environment”, 2) disclosing interrelation between “truth” and the philosophical method of emphasis and sublimation; this allows one to explain an important role of rhetorical figures and the increasing repetitiveness of topoi of thought in Levinas’ discourse, which come from/send one thinking of Dostoevsky (as well as of myth, Shakespeare and others), but approach a new level of knowledge and understanding.

Refine search results

Phenomenology of the Other. Paul Ricœur and Emmanuel Lévinas’ attitude towards the ontology of Totality

O tzw. końcu podmiotu – współczesne rewizjonistyczne konteksty filozoficzne

Krucha podmiotowość, czyli o sporze na gruncie Lévinasowskiej i Ricœurowskiej filozofii człowieka oraz niektórych jego implikacjach dla rozumienia zdrowia psychicznego

Fenomenologia innego. Paul Ricœur i Emmanuel Lévinas wobec ontologii całości

The relation between ontology and ethics in the thought of Emmanuel Levinas

Antynomie Trzeciego w myśli Emmanuela Lévinasa

Emmanuel Lévinas. Praise of atheism

From Mythology to Ethics: Seeking an Escape from Ontology in the Eschatologies of Berdyaev and Lévinas

The Relationship Between Ethics and Literature in Light of Levinas’s Work

Language, Time, and Death. An Ethico-Philosophical Perspective Following Hegel, Heidegger, Lévinas, and Blanchot

Kwestia świadectwa Transcendencji. Tropem Paula Ricoeura

Providing orientation by philosophizing at school. Phenomenological and postmodern validity claims

Metafizyka praktycznego rozumu. Autonomia i heteronomia wedle Kanta i Lévinasa

The Dyad and the Third Party: The Traces of Simmel’s Distinction in Phenomenology and Family Studies

Substytucja Lévinasa – substancjalna służba innemu?

Философия как палимпсест. Левинас и Достоевский