Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 8

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Lisbon
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Lizbona – stolica europejskiego street artu(?)

100%
Ziomek M.
Postscriptum Polonistyczne
|
2018
|
issue 1 (21) Pomiędzy Polską, Portugalią i Brazylią. Literatura – kultura – język – edukacja
85-94
EN
The aim of the article is to present a variety of street art in Lisbon. Due to the activity of Galeria de Arte Urbana (GAU) the Portuguese capital has become an important and interesting place on the European map of street art. GAU promotes legal activities and tries to liven up the city space. GAU not only coordinates the creation of new works, but concentrates on education, documentation and publishing activity as well, aiming at popularising the idea of street art.
2
Publication available in full text mode
Content available

FROM THE RITUAL TO CULINARY TOURISM. NUTRITIONAL CUSTOMS IN THE PROCESS OF TRANSFORMATION OF FORM AND FUNCTION BY THE EXAMPLE OF LISBON

75%
PABIAN B.
Zeszyty Naukowe. Turystyka i Rekreacja
|
2018
|
vol. 2(22)
159-173
EN
Food, besides its biological function, related to satisfying hunger and keeping organism in health, fits in human’s live social context, is becoming culture and its transformations determinant. It shows a lot about the man himself and his worshiped values. Contemporary human’s eating habits have, as in traditional culture, their intra-cultural legitimization, but character is totally different. They are element of postmodern cultural order, which feature is utility. The aim of this elaboration, at which was made use of writing’s critical analysis and online inquiry, is showing nutritional issue in category of permanent, but time-changing cultural reality, with paying attention to transformation process and loss of old meanings. Lisbon’s cultural heritage is the level of empirical reference, which in case of efficient promotion and marketing becomes nowadays significant element of city’s tourist attractiveness, contributing to develop of cuisine tourism.
PL
Jedzenie, oprócz pełnionej funkcji biologicznej, związanej z zaspakajaniem głodu i utrzymywaniem organizmu w zdrowiu, wpisuje się w społeczny kontekst życia człowieka, stając się wyznacznikiem kultury i jej przemian. Wiele mówi o samym człowieku i o wyznawanych wartościach. Nawyki żywieniowe współczesnego człowieka mają tak, jak w kulturze tradycyjnej, swą wewnątrzkulturową legitymizację, jednak o diametralnie odmiennym charakterze. Są elementem postmodernistycznego porządku kulturowego, o którym stanowi użyteczność. Celem niniejszego opracowania, przy którym posiłkowano się metodą krytycznej analizy piśmiennictwa oraz kwerendą internetową, jest ukazanie kwestii żywieniowej w kategorii trwałego, aczkolwiek zmieniającego się w czasie faktu kulturowego, ze zwróceniem uwagi na proces przemian i utratę dawnych znaczeń. Płaszczyznę odniesienia empirycznego stanowi dziedzictwo kulinarne Lizbony, które za sprawą sprawnej promocji i marketingu stało się dziś znaczącym elementem atrakcyjności turystycznej miasta, przyczyniając się do rozwoju turystyki kulinarnej.
3
Publication available in full text mode
Content available

Monolog ironicznego marzyciela. Don Fernando Pessoa i jego Livro do Desassossego

75%
Radziszewski S.
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education
|
2014
|
issue 2(6)
205-228
PL
Niniejsze opracowanie stanowi oryginalny artykuł poświęcony Księdze niepokoju, której autorem jest portugalski pisarz modernistyczny Fernando Pessoa. Celem artykułu jest studium twórczości „samotnika z Lizbony”, który swoje dzieła podpisuje pseudonimem. Badacze twierdzą, iż Pessoa posługiwał się 70 heteronimami, czyli swoistymi (literackimi) sobowtórami, które nie do końca dają się utożsamić z samym pisarzem. Księga niepokoju to właśnie takie dzieło – Pessoa ogłasza swoją powieść jako „autobiografię Bernarda Soaresa”. Artykuł ukazuje, że nie sposób rozdzielić prawdziwego „ja” twórcy od swoistej, ironicznej gry, którą prowadzi z czytelnikiem. Pisanie powieści wydaje się być dla Pessoi antidotum na samotność i ból egzystencjalny (jak u Kafki, Heideggera, Camusa, Becketta), choć praktykowanie jego prywatnej filozofii życia nie jest łatwym zadaniem. Powieść Pessoi jest bowiem planowo chaotyczna i niespójna – jak samo życie, o którym pisarz – w Księdze niepokoju jako Bernardo Soares – mówi gorzko: W nic nie wierzę, na nic nie mam nadziei, nic nie budzi mojej litości. Niniejsze opracowanie w centrum uwagi stawia problem samotności, marzeń i tęsknoty za sensem. Autor przy opracowaniu niniejszego artykułu wykorzystał metodologię semiotyczną i komparatystyczną, stosowaną przez badaczy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Bohaterem Księgi niepokoju jest mieszkaniec Lizbony, który tworzy własny teatr marzeń. Jego życiowa filozofia pełna jest agnostycznych wątpliwości. „Życie nie jest konieczne – konieczne jest pisanie”. Liczy się tylko to, co zostanie zapisane. Ale również w literaturze nie można otrzymać łaski uspokojenia, również ona nie nasyci pragnienia poznania prawdy. I w niej wszystko dokonuje się na krawędzi niepewności, w stanie nieustannego zawieszenia, bez możliwości ostatecznej weryfikacji. Z jednej strony Pessoa jest geniuszem, porównywalnym wielkością (i skomplikowaniem) z najwybitniejszymi – w opinii Antonia Tabucchiego – twórcami (Nietzsche, Pound i Celine, Bataille i Kafka), z drugiej zaś to zwyczajny, zmęczony i znudzony przechodzień, który uwielbia spacery po ulicach Lizbony. Rozważania Pessoi prowadzą na krawędź absurdu – i to jest najlepsze miejsce, aby w zbroi masochistycznego Don Kichota rzucić rękawicę nicości. Jedynym ukojeniem bólu jest Lizbona, stąd Księga niepokoju staje się pochwałą miasta, literackim pomnikiem Lizbony. Wyniki badań nad Księgą niepokoju stanowią dobry punkt wyjścia do poszukiwań bardziej ogólnych, których celem byłoby zdiagnozowanie stanu duchowości człowieka ery postmodernistycznej. Pessoa modernista stanowi – ze swoją oryginalną teorią zagubienia, duchowej dezorientacji, chaosu wewnętrznego, niezdefiniowania – doskonały model, którego analiza może pomóc w diagnozowaniu współczesnych problemów duchowych. Dotychczasowe działania badaczy koncentrowały się głównie na rekonstruowaniu i wprowadzeniu w obieg czytelniczy pisarstwa Pessoi. Jej ekscentryczna oryginalność fascynuje, ale i utrudnia (wręcz uniemożliwia) wszelki opis naukowy. Wydaje się, iż całkowicie świadomie Pessoa zaciera ślady i gubi trop, aby udaremnić jakikolwiek spójny opis własnego dzieła. Tym bardziej przyciąga uwagę i kusi – jego nowatorskie filozoficzne i religijne, estetyczne i psychologiczne, rozważania zasługują na dalsze badania. Zrozumieć dzieło Pessoi – to zrozumieć postmodernistyczny chaos wokół nas i w nas samych.
EN
The present article is an original study devoted to The Book of Disquiet written by Fernando Pessoa – a Portuguese modernist author. The aim of the article is to present the work of this “recluse from Lisbon”, who signed his texts with pseudonyms. The scholars claim that Pessoa used 70 heteronyms, that is literary doubles that cannot entirely be identified with the author. Thus The Book of Disquiet is announced by Pessoa as the autobiography of Bernard Soares. The article shows that it is impossible to separate the true “I” of the writer from a specific ironic game he is playing with the reader. For Pessoa, novel-writing seems to be an antidote against loneliness and existential pain (like in the works of Kafka, Heidegger, Camus or Beckett), although putting his private philosophy of life into practice is not an easy task. Pessoa’s book is intentionally chaotic and incoherent – like real life about which the writer – as Bernard Soares – bitterly remarks : “I don’t believe in anything, I have no hope, nothing evokes my pity”. The present article focuses on the problem of loneliness, dreams and longing for a sense in life and makes use of semiotic and comparative methodologies, employed by the researchers from Lublin Catholic University. The main character of The Book of Disquiet is an inhabitant of Lisbon who creates his own theatre of dreams. His philosophy of life is full of agnostic doubts. “Life is not necessary – writing is necessary”. What matters is what has been written down. But even literature does not provide us with quietude, as it cannot quench our thirst for getting to know the truth. In literature everything borders with incertitude, everything is constantly being held in abeyance, without a possibility of being finally verified. On the one hand, Pessoa is a genius, comparable – in the opinion of Antonio Tabucchi – from the point of view of greatness and complexity with the most eminent authors (Nietsche, Pound and Celine, Bataille and Kafka), on the other hand, however, he is a common, tired and bored passer-by who likes walking in the streets of Lisbon. Pessoa’s reflections lead to the verge of absurdity: this is the best place for a man in the armour of a masochistic Don Quixote to throw down the gauntlet to nothingness. The only alleviation to the pain is Lisbon – hence The Book of Disquiet becomes a praise of the city, a literary monument to Lisbon. The results of the research on The Book of Disquiet provide a starting point for a more general search, the aim of which would be a diagnosis of the spiritual state of the post-modern man. With his original theory of loss, spiritual disorientation, inner chaos and indefinable condition, Pessoa the modernist provides a perfect model for analysis which might help in the diagnosis of contemporary spiritual problems. So far the researchers have focused mainly upon a reconstruction and preparation of Pessoa’s work for the circulation among the readers. His eccentric originality is fascinating, but it makes a scholarly description of his work difficult or practically impossible. It seems that Pessoa intentionally covers up his tracks and throws us off the trail in order to prevent the scholars from making any coherent description of his work. It is tempting and draws our attention even more: his original philosophical and religious, esthetic and psychological reflections deserve further research. To understand the work of Pessoa is to understand the postmodern chaos around us and in us.
4
Publication available in full text mode
Content available

"Ład Postlizboński" w Europie

63%
Nowak P.
De Securitate et Defensione. O Bezpieczeństwie i Obronności
|
2017
|
issue 2(3)
100-111
PL
Autor w artykule stawia tezę, że okres w stosunkach międzynarodowych, który nastąpił po zimnej wojnie został już zakończony i obecnie znajdujemy się w kolejnym, któremu nadaje nazwę okresu postlizbońskiego. Dotychczas w dyskursie nad stosunkami międzynarodowymi jest on nazywany pozimnowojennym, bez wyraźnego wyznaczenia jego ram czasowych. Autor poprzez teoretyczne wprowadzenie o ładzie międzynarodowym, jako sposobie określania relacji między podmiotami międzynarodowymi oraz przedstawienie najważniejszych postanowień Traktatu z Lizbony oraz Nowej Koncepcji Strategicznej NATO (przyjętej w Lizbonie) stawia tezę, że nowy okres należy określać mianem ładu postlizbońskiego. Celem artkułu jest zbadanie prawdziwości tego założenia. Artykuł, dzięki analizie przedstawionych zagadnień stanowi próbę udowodnienia postawionej na początku tezy.
EN
The author of the article puts forward a thesis that the period in the international relations that came after the Cold War has already been completed and we are now in another one, to which he gives the name of the Post-Lisbon order. So far, in the discourse on the international relations it is called the post-Cold War order, without a clear distinction of its timeframe. The author, who presents a theoretical introduction of the definition of the international order which he perceives as a way of determining the relationship between international actors, who also presents the most important provisions of the Treaty of Lisbon and the New NATO Strategic Concept (adopted in Lisbon), called the new period a post-Lisbon order. By analyzing the presented problems the article constitutes an attempt to prove the thesis which was put forward at the beginning.
5
Publication available in full text mode
Content available

Wielkie dni Europy

63%
Nowak A.
Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego
|
2009
|
vol. Zeszyt
|
issue XXIII
277-300
EN
Article discusses ups and downs with acceptance of treaty from Lisbon, from negative result in first referendum in Ireland to delay with his signing by president of Czech Republic Vaclav Klaus. In text is presented also polish, de facto presidential treaty’s episode, there was intelligible for many citizens that not up to the end. Treaty negotiated and undersigned by president of Polish Republic Lech Kaczynski in Lisbon of 13 December 2007 ratified 10 October 2009 in spite of acceptance of resolution of Sejm Republic of Poland from day 1 April 2008 sign regarding formulation by Sejm of Polish Republic of agreement on ratification by president of Polish Republic of Treaty from Lisbon about European Union changing treaty and Treaty establishing European Community, sign in Lisbon of day 13 December 2007 year. There will be forgotten inconvenience with acceptance of treaty fastly surely because from 01 December 2009 before Europeans and European and National Institutions become a great task of implementation of treaty. Formal Europe requires care and cooperation between Europeans “united in diversity”. In article have been presented an economic aspects of functioning of European Union in day of crisis too, and civil dimension and meaning in external relations. New impulse is wanted for Europe, let’s have hope, that from we all of active participation and with reasonably built position of Europe in the midst of we world, the world with continuously, far too huge areas of poverty and with hard wars in many places in the world. Since 01 December 2009 Europe obtains a new , legally legitimate important impulse for new operation and let’s have hope on new, positive changes in horizontal life of Europeans.
PL
Artykuł omawia perypetie z przyjęciem Traktatu z Lizbony, od negatywnego wyniku w pierwszym referendum w Irlandii do opóźnienia z jego podpisaniem przez Prezydenta Czech Vaclava Klausa. W tekście jest także przedstawiony polski, de facto prezydencki epizod traktatowy, co dla wielu obywateli nie do końca było zrozumiałe. Traktat wynegocjowany i podpisany przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego w Lizbonie 13 grudnia 2007 r. został ratyfikowany dopiero 10 października 2009 r., mimo przyjęcia Uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawie wyrażenia przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej zgody na ratyfikację przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, podpisanego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 roku. Kłopoty z przyjęciem traktatu zapewne szybko zostaną zapomniane bo od 01 grudnia 2009 r. przed Europejczykami i instytucjami europejskimi oraz narodowymi staje wielkie zadanie implementacji traktatu. Formalna Europa wymaga staranności i współdziałania Europejek i Europejczyków „zjednoczonych w różnorodności”. W artykule przedstawione zostały też ekonomiczne aspekty funkcjonowania Unii Europejskiej w dobie kryzysu, oraz jej obywatelski wymiar i znaczenie w stosunkach zewnętrznych. Nowy impuls dla Europy potrzebny jest i dzieję się ustawicznie, miejmy nadzieję, że z aktywnym udziałem każdego z nas i z rozsądnie budowaną pozycją Europy w otaczającym świecie, świecie ciągle ze zbyt wielkimi obszarami biedy i trudnymi wojnami w z byt wielu miejscach na świecie. Europa 01 grudnia 2009 r. dostaje nowy, usankcjonowany prawnie ważny impuls do nowego działania i miejmy nadzieję nowych, pozytywnych zmian w poziomie życia Europejek i Europejczyków.
6
Publication available in full text mode
Content available

U genezy Estado Novo. Przemiany polityczne i ustrojowe Portugalii w pierwszej połowie XX wieku

51%
Skórzyński J.
Dzieje Najnowsze
|
2022
|
vol. 54
|
issue 2
27-47
EN
Between 1910 and 1933, the political system in Portugal changed three times. The monarchy, overthrown by the 5 October 1910 Revolution, gave way to a republic which in 1926 was ended by a military coup that introduced a dictatorship. The political system of the new regime was determined by the 1933 constitution, which established the New State – Estado Novo – designed by António Salazar. At the origin of the authoritarian New State lay the memory of the political chaos and social unrest of the First Republic. The radical Republican faction that ruled it most of the time did not build a stable democratic system and did not provide the country with internal security or economic development.
PL
W ciągu 23 lat XX w. w Portugalii trzy razy zmieniał się system polityczny. Monarchia obalona przez rewolucję 1910 r. ustąpiła miejsca republice, a ta z kolei uległa w 1926 r. wojskowemu zamachowi stanu, który wprowadził dyktaturę. Kształt ustrojowy nowego reżimu określiła konstytucja z 1933 r., ustanawiając Estado Novo według projektu Antónia Salazara. U genezy autorytarnego Nowego Państwa leżała pamięć o politycznym chaosie i niepokojach społecznych I Republiki. Rządzący nią przez większość czasu radykalny odłam republikanów nie zbudował stabilnego systemu demokratycznego, nie zapewnił krajowi bezpieczeństwa wewnętrznego ani rozwoju ekonomicznego.
7

Śmierć nagła. Rosjanie wobec trzęsienia ziemi w Lizbonie w 1755 roku

51%
Dąbrowska M.
Slavica Wratislaviensia
|
2018
|
vol. 167
83-98
EN
A sudden death: Russians about the Great Lisbon Earthquake in 1755 The article presents three groups of texts about the earthquakes and the Great Lisbon Earthquake in 1755, published in Russia in the Enlightenment: 1. the articles from the journal “Sankt-Petersburgskie vedomosti” (1755), 2. the scientific and popular science articles about the earthquakes (Mikhail Lomonosov, 1757 etc.), 3. the works concerning the Poem on the Lisbon Disaster by Voltaire and the J.J. Rousseau’s letter about it (translation of Poem on the Lisbon Dis­aster by Ippolit Bogdanovich, 1763; translation of the Rousseau’s letter and the Johann Gottfried Reichel’s commentary in the periodical “Sobranie luchshih sochinenii”, 1762; the treatise of Vasily Levshin (Lyovshin), 1780, published in 1788, etc.). The article treats also on the problem of theo­dicy (Essays of Theodicy on the Goodness of God, the Freedom of Man and the Origin of Evil by Gottfried Wilhelm Leibniz).
RU
Скоропостижная смерть. Русские о землетрясении в Лиссабоне 1755 года В статье анализируются три группы сочинений представителей русского Просвеще­ния, описывающих землетрясение, в том числе в Лиссабоне (1755): 1. сообщения в газете „Санкт-Петербургские ведомости” (1755), 2. научные и научно-популярные статьи о земле­трясениях (Михаила Ломоносова, 1757, и др.), 3. труды о Поэме на разрушение Лиссабона Вольтера и письме о нем Ж. Ж. Руссо (перевод Ипполита Богдановича На разрушение Лис­сабона, 1763; перевод письма Вольтера и комментарий И.Г. Рейхеля вжурнале „Собрание лучших сочинений”, 1762; сочинение Василия Левшина, 1789, публ. 1788, и др.). В статье речь идет о теодицеи (диссертация Г. В. Лейбница Опыты теодицеи: о благости Божией, свободе человека и происхождении зла).
8
Publication available in full text mode
Content available

Franciszek Ziejka’s European triptych – unfinished: A reminder

38%
Okoń J., Okoń J.
Ruch Literacki
|
2021
|
issue 2
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.